“Alleen in een ziekenhuis liggen is echt het allerergst”

Marja de Klein werkt op de hartbewaking en eerste harthulp binnen het Laurentius Ziekenhuis in Roermond. Daarnaast gaat ze regelmatig als vrijwilliger mee met HartbrugReizen als medische ondersteuning en begeleider. Ze vertelt over haar werk, momenten die haar bijbleven en hoe zij alles rondom corona tot nu toe heeft beleefd.

 Al bijna 40 jaar zit Marja in het vak. Na haar opleiding tot verpleegkundige werkte ze enkele jaren op de gecombineerde CCU/IC. Later, toen ze vier kinderen kreeg, koos ze voor regelmaat en ging ze werken op de recovery in Roermond. Toen haar kinderen groter werden, koos ze toch weer voor de afdeling waar haar hart lag. Inmiddels werkt ze al bijna 15 jaar op de hartbewaking en eerste harthulp. Mensen met onder andere pijn op de borst, benauwdheid en hartritmestoornissen komen op de eerste harthulp terecht. Daar wordt gekeken naar de klachten, bloed afgenomen en een hartfilmpje gemaakt. Marja werkt flexibel op de eerste harthulp en de hartbewaking. “Op de hartbewaking heb ik een aantal patiënten onder mijn hoede, zoals mensen die na een hartinfarct of dotterprocedure bewaakt moeten worden of een patiënt met levensbedreigende hartritmestoornissen. Het is dus een echte bewakingsfunctie voor hartpatiënten.”

Opvang en begeleiding

Werken met hartpatiënten ligt haar letterlijk aan het hart. Tijdens haar werk op de IC, wat een gemengde afdeling IC en hartbewaking was, merkte ze dat ze de interactie met patiënten op de hartbewaking veel prettiger vond. “Op de IC worden mensen vaak in slaap gehouden en liggen ze aan de beademing. Op de hartbewaking heb je echt contact en kun je mensen opvang en begeleiding bieden. Hier komt voor veel patiënten angst bij kijken; ze worden zich bewust van de ernst van hun klachten. Deze mensen begeleiden, geeft mij voldoening.” Ook het technische gedeelte van het vak, oftewel bezig zijn met de monitor en hartritmes, vindt Marja interessant. “Ik ben op deze afdeling min of meer de verlengde arm van de cardioloog. Ik zie de patiënt als eerste en als ik het niet vertrouw, trek ik aan de bel. Ik mag dus veel meedenken. Het is niet alleen de verzorgende, maar ook de verantwoordelijke taak naar de patiënt toe.”

Geen patiënten

Tijdens de eerste coronagolf hebben Marja en haar collega’s ontzettend hard gewerkt. Veel collega’s zijn ook op de IC gaan werken. Daar hadden ze genoeg mensen, dus ving Marja de diensten van haar collega’s op. “Voor mij ging alles eigenlijk gewoon door; ik heb niet thuisgezeten. Wat we tijdens de eerste golf vooral merkten, was dat er op de eerste harthulp de eerste weken gewoon geen patiënt langskwam. Totdat er cardiologen aan het woord kwamen en mensen werden opgeroepen om bij klachten gewoon naar het ziekenhuis te komen. Toen ging het weer lopen, maar dat was best zorgwekkend. Ik denk dat we daar nu beter op voorbereid zijn. De reguliere zorg moet gewoon doorgaan. Als mensen nu met corona-achtige klachten binnenkomen, hebben we met de sneltest binnen een uur de uitslag. Dat duurde tijdens de eerste golf een dag. Die sneltest werkt veel prettiger.”

Flink benauwd

Doordat Marja dit werk al zo lang doet, heeft ze veel gezien en meegemaakt. Toch heeft de hele coronasituatie wel impact op haar gehad. Wat ze vooral verschrikkelijk vond in deze periode, was de bezoekregeling. Al die patiënten die alleen lagen, was mentaal van grote invloed. “We hadden – vaak wat oudere – patiënten die er niets van snapten en heel weinig contact hadden. Wij belden dan wel de familie hoe het ervoor stond, maar ja, helemaal geen bezoek ontvangen is moeilijk. Ik hoop dat we daarvan geleerd hebben. Alleen in een ziekenhuis liggen is echt het allerergst.”

Daarnaast heeft Marja mensen flink benauwd gezien. “Wat me is bijgebleven, is een man van 55 die bij ons in quarantaine lag. Het was nog niet duidelijk of hij corona had, maar hij was ontzettend benauwd en ging zo snel achteruit dat hij aan de beademing moest. Dit gebeurde zonder dat hij zijn vrouw en kinderen had gezien of gesproken. Daar word je onrustig door, omdat het van het ene op het andere moment heel snel kan gaan. Dat deed wel wat met me. Ik denk dat sommige mensen zich heel eenzaam en angstig hebben gevoeld. Dat is ongetwijfeld zwaar voor ze geweest. En dan nog niet te spreken over mensen die kwamen te overlijden en waar niemand bij mocht; heel traumatisch.”

Warme mensen

Hoe dan ook kiest Marja nog steeds met volle overtuiging voor haar vak. Ze zit, zoals ze zelf zegt, echt op haar plek. Haar vrijwilligerswerk bij HartbrugReizen vindt ze een mooie aanvulling op wat ze doet. Per toeval kwam ze in aanraking met de stichting. “Het heeft zo moeten zijn, denk ik. Toen Hartpatiënten Nederland op mijn pad kwam, ging ik al snel mee met mijn eerste reis. Daar genoot ik van het eerste tot het laatste moment. Mensen zijn op vakantie en blij dat je er bent. Als medisch begeleider bied je ook een stukje veiligheid en de mensen zijn dankbaar.” Vooral de gezellige sfeer vindt Marja prettig. “Het ongedwongene en het gevoel dat je er even uit bent, is heerlijk. Het voelt niet als werk, maar als ontspanning. Ik zou dan ook niet meer voor een andere stichting kiezen. Hier heerst echt een familiaire sfeer met hele warme mensen, die de achtergrond van veel reizigers kennen en het iedereen naar de zin willen maken. Die warmte voelt denk ik iedereen.”

Zie voor vragen en antwoorden met betrekking tot hartfalen het aanvullende artikel op www.hartpatienten.nl