Artsen zijn het turven meer dan zat

Artsen turven zich een ongeluk. Dat vreet tijd en aandacht. Tijd en aandacht die intussen niet naar de patiënt gaat, maar naar een bureaucratisch apparaat bedoeld om een prestigieuze accreditatie te krijgen. Maar waarom eigenlijk? NRC probeert deze vraag te beantwoorden. Zo’n accreditatie is niet verplicht, artsen houden zich sowieso al aan de voorschriften van ziekenhuis en beroepsgroep, en de patiënt krijgt er minder zorg voor terug. Waarom? Omdat ziekenhuisbesturen dat willen, zodat hun ziekenhuis kan melden door een Amerikaanse hotenmetootinstelling geaccrediteerd te zijn.

We hebben het dan over de JCI. Ook Nederland ken zo’n accrediteur, de NIAZ, en ook die eist dat er dagelijks heel wat afgeturfd wordt. Kortom: vinkjes zetten achter een eindeloze reeks vragen hoe je met een patiënt bent omgegaan. Intussen wachten andere patiënten op hun beurt. Elke dag opnieuw. En worden artsen gedwongen tot langer werken en zinloos geturf. Stoppen, vindt Hartpatienten Nederland.

Wie een accreditatie wil krijgen van JCI of concurrent NIAZ moet turven tot die een ons weegt. NRC noemt het voorbeeld van: Isala in Zwolle. Al vier jaar moeten vijftig specialisten turven en meten om een accreditatie te krijgen. Ze zien er het nut niet van in. Bijna elk Nederlands ziekenhuis heeft intussen een accreditatie. Het lijkt een gekte die door de besturen van de ziekenhuizen op gang is gebracht, en dan wil het ene bestuur natuurlijk niet voor het andere onderdoen.

De ziekenhuizen krijgen controles van JCI of NIAZ. Die controleurs kijken. Of het ziekenhuis aan alle eisen voldoet, door hen gesteld. “Zijn de mouwen van het personeel niet te lang?”, schrijft het NRC. “Worden medicijnen goed bewaard? Zijn de matrassen antidoorlig? Eenmaal geslaagd, moet iedereen in het ziekenhuis dagelijks turven of alle normen, op elke kamer en voor elke patiënt, wel worden gehaald.”

Vakblad het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde hield een enquete, waarop binnen een week 185 specialisten lieten weten niets te zien in al dat geturf. Ook hun patiënten hebben er niks aan. Het kost alleen maar tijd en levert een berg frustraties op. En waarom? De zorg wordt al gecontroleerd door de Inspecties en de beroepsverenigingen van medisch specialisten stellen normen waaraan elk ziekenhuis moet voldoen.

Het argument dat besturen vaak gebruiken is, dat een accreditatie de kwaliteit van de zorg zou verbeteren. Wat niet waar is! Artsen en verpleegkundigen hebben het te druk met turven om genoeg tijd voor de patiënt te hebben, en laten daardoor soms steken vallen, blijkt uit de enquete. Het keurmerk leidt zelfs tot een schijnveiligheid. Zolang je precies doet wat de accreditatierichtlijn eist, zou alles naar wens gaan. Maar vaak heeft de patiënt een benadering nodig die op maat gesneden is – en niet eentje die in een abstract keurmerk verplicht wordt gesteld. Jonge verpleegkundigen worden zo op het verkeerde been gezet~: in plaats van zelf goed op te letten en te beoordelen, kijken ze naar een abstract voorschrift. Zo leren ze het zelfstandig denken af en leren niet te vertrouwen op hun eigen beoordelingsvermogen, aldus het onderzoek.

Bovendien slurpt de accreditatiebureaucratie bakken geld op, die dus niet naar de zorg gaan, maar naar bedrijven en personeelsleden die niks anders doen dan de accreditatie garanderen. Een algemeen ziekenhuis betaalt daarvoor jaarlijks gemiddeld anderhalf miljoen euro. Weggegooid geld, vinden wij. Geld dat gebruikt had kunnen worden voor betere zorg en meer personeel dat zich daadwerkelijk met zorg bezig houdt.

Voor meer artikelen klik hier