De jeugd

‘Onze jeugd heeft tegenwoordig een sterke hang naar luxe, heeft slechte manieren, minachting voor het gezag en geen eerbied voor ouderen’. Wie bij deze uitspraak denkt: ha, dit gaat over die verwende millennials, of generatie Z! Nee, deze quote kwam uit de mond van filosoof Socrates en is al zo’n 2500 jaar oud. Klagen over ‘de jeugd van tegenwoordig’ is dus van alle tijden. Ook nu wordt er weer volop geoordeeld over jongeren. Wederom zouden zij alleen maar met zichzelf bezig zijn en lak hebben aan de (corona)regels. Het eerste argument is ongetwijfeld waar, maar geldt ook voor de meeste ‘volwassenen van tegenwoordig’. Daarnaast – en nu werp ik vast een knuppel in een hoenderhok – heb ik mijn oprechte twijfels bij wat egoïstischer is: je niet aan coronamaatregelen houden en daarmee misschien anderen in gevaar brengen, of eisen dat een grote groep zich opoffert om een kleine groep te beschermen.

Want natuurlijk moeten de sterkeren de zwakkeren helpen, maar wat als de sterkeren daarmee zélf zwak worden? Sociaal contact met leeftijdsgenoten is namelijk essentieel voor de ontwikkeling van de hersenen van jongeren van pakweg 10 tot 25 jaar, zeggen diverse orthopedagogen en ontwikkelingspsychologen. Door zich aan elkaar te spiegelen en grenzen op te zoeken, ontdekken ze wie ze (willen) zijn en vormen ze een identiteit. Dat is niet egoïstisch, maar gewoon gezond gedrag. Daarbij kan het niemand zijn ontgaan dat het percentage jongeren met angst- en depressieklachten en het aantal zelfmoorden in alarmerend tempo is toegenomen sinds de coronacrisis.

Ik werd geraakt door de overlijdensadvertentie in de krant van een 14-jarige jongen. Pepijn was overleden aan een combinatie van drugs en koolmonoxide in zijn bloed. Volgens zijn ouders miste de jongen zijn vrienden, had hij moeite met online onderwijs en verveelde hij zich vreselijk. Of hij zich letterlijk dood verveelde, durfden de ouders niet te stellen, maar ze deden wel een oproep aan de politiek om ‘goed na te denken wat we elkaar en onze kinderen aandoen met ingrijpende maatregelen om een virus uit te bannen, waar zij zelf nauwelijks last van hebben en wat nooit meer weggaat.’

Wat wijsheid is, daaraan wil ik mijn vingers niet branden. Met dit stukje wil ik alleen even in de bres springen voor de jeugd, om wie ik me tijdens deze crisis minstens evenveel zorgen maak als om de ouderen en kwetsbaren. Deze laatste groep heeft al ieders aandacht, de eerste groep verdient meer.

Marion van Es