Een nieuwe verjaardag

14 maart: een voor mij bijzondere dag. Ik vierde namelijk de eerste verjaardag van mijn ‘bonusleven’, dat mij precies een jaar daarvoor werd gegund. Ik heb op deze dag nog vaak teruggedacht aan vorig jaar, toen het leven er voor mij ineens heel anders voor stond. Deze dag staat in mijn geheugen gegrift.

Jaren geleden, rond mijn veertigste, was ik bang voor hartklachten. Mijn vader werd namelijk al op 38-jarige leeftijd hartpatiënt en ik vreesde dat dat mijn voorbode was, dit ook mijn lot zou zijn. Toch verdween die angst op den duur weer. De laatste jaren stond ik er totaal niet meer bij stil. Ik werkte gewoon door zoals ik deed. In een hoog tempo, want dat hoort nu eenmaal bij mij. Voor mij zijn de dagen altijd te kort en stress had ik niet. “Het overkomt mij toch niet”, dacht ik vaak. Maar zoals bij velen kondigden mijn hartproblemen zich plotseling en compleet onverwachts aan.

Ik bleek ernstig ziek te zijn. Dat het mijn hart was, kwam hard aan. Deze boodschap sloeg in als een bom. Ik ging de hele cardiologische molen door, waarna ik te horen kreeg dat een complexe hartoperatie mijn enige redding was. Het was dan ook een kwestie van wachten tot die bewuste operatie zou gaan plaatsvinden.

In de vroege ochtend van donderdag 14 maart 2024 was het moment eindelijk daar. In het operatieteam, dat onder leiding stond van hartchirurg Peyman Sardari Nia, had ik gelukkig alle vertrouwen. Dat bleek ook terecht, want de operatie ging goed. Na een aantal uur op de hartbewaking mocht ik de volgende ochtend terug naar de afdeling. Op zondag, de derde dag na de operatie, mocht ik zelfs al naar huis. Daar begon mijn herstel.

Nu, ruim een jaar later, sta ik graag stil bij mijn eerste, nieuwe ‘verjaardag’. Ik ben enorm dankbaar voor iedereen die me heeft geholpen om positief te blijven en deze tijd door te komen. Mijn huidige leven heb ik niet alleen aan mijn vader en moeder te danken, maar ook aan al deze mensen. En, niet te vergeten, Hartpatiënten Nederland. Zonder het baanbrekende werk van de stichting in de jaren zeventig (toen nog Nederlandse Hartpatiënten Vereniging, waarvan mijn vader tien jaar voorzitter mocht zijn), was de hartchirurgie in Nederland nooit geweest wat het nu is. Des te meer reden om trots te zijn. Ik ben trots dat ik voorzitter ben van deze prachtige belangenorganisatie, waarvoor ik me nog vele jaren hoop in te zetten.

Benieuwd naar mijn volledige, openhartige verhaal met betrekking tot mijn operatie? Kijk dan hier het webinar terug, waarin ik werd geïnterviewd door journalist Laura van Horik.

Jan van Overveld