Mijn eerste huisarts was een man. Niet zomaar een man, maar ook nog eens een man die bij mij in de straat woonde, die mijn ouders goed kende en die na mijn geboorte als eerste ter plaatse was om mijn vingertjes en teentjes te tellen. Hij had me letterlijk zien opgroeien van baby tot puber. Kun je nagaan dat ik me niet heel erg op mijn gemak voelde, toen ik uitgerekend hém schoorvoetend moest vragen of ik aan de pil mocht.
‘Ben je al seksueel actief?’, vroeg hij met ernstig gezicht. Heel veel gênanter kan het leven van een tiener niet worden. Toen ik uiteindelijk op mezelf ging wonen, wist ik dan ook niet hoe snel ik op zoek moest gaan naar een vrouwelijke huisarts. Ik miste de grapjes van en vaderlijke gesprekjes met mijn oude huisarts, maar v
Maak een account aan om gratis 3 artikelen te lezen en blijf op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen in de cardiologische wereld.Het hele artikel lezen? Maak gratis een account aan