10 mnd Na Hartoperatie- 4 omleidingen Gem

Tien maanden na de hartoperatie verder te zijn, kan ik eindelijk zeggen dat het me stukken beter gaat. Het heeft achteraf een reuze impact gehad op mijn leven en ik kan zeggen dat ik een ware gedaanteverwisseling heb gekregen. Op psychisch en fysiek gebied. Leterlijk en figuurlijk.

Ik heb een half jaar revalidatie gehad, sporten en zwemmen.

Ga naar de psycholoog om nog een paar dingen op een rijtje te zetten, maar merk dat ik dit eigenlijk niet meer nodig heb.

Heb geweldige mensen leren kennen en gezamelijk hebben we elkaar gesteund en begrip gekregen. Heb gemerkt dat een ieder die iets soortgelijks heeft moeten mee maken er verschillend op reageren en ook betreffende het genezingsproces.

Fysiek heb ik moeten accepteren dat ik mede door de vele medicijnen de nodige kilo’s heb gekweekt. Dit valt me af en toe toch zwaar, maar hoop de conditie te verbeteren door drie maal per week te sporten. Hopelijk dat ik over een half jaar kan zeggen dat er weer enkele kilo’s af zijn.

Ik moet 17 tabletten per dag slikken en vind dit iedere dag een straf.

Het geeft weer bijwerkingen, die me soms een akelig gevoel geven. Twee maanden na de operatie dacht ik:”dit komt nooit meer goed!”” Was niet meer die gezellige Gemma. Had ook nergens zin in, omdat het me niet lukte. Terwijl alles toch beter zou moeten worden. Nu eindelijk voel ik me stukken beter. Kan weer schilderen, behangen, boodschappen dragen, mensen helpen, poetsen enz enz. Er wordt weer gelachen.

Ik kijk in de spiegel en zie over mijn gehele lichaam grote littekens, net Frankenstein, maar ik ben er nog. Na de operatie is mijn been gaan ontsteken, daar heb ik van ingenomen, toen kwamen ze erachter dat mijn schildklier niet afdoende werkte en tegenwoordig heb ik ook diabetes. Toen werd ik opgenomen omdat ik teveel vocht bij me had (nu nog steeds) en later weer opgenomen voor een infectie aan mijn andere been. Ik moet reuze oppassen voor infecties.

Mijn kort termijn geheugen is soms verdwenen en ik vergeet veel. Was al een emotioneel persoon, maar nu kan ik om het kleinste ding zitten janken. Geeft niets. Leer om stress te vermijden en vind sommige onbenulligheden niet meer de moeite waard. “”Rugzakken”” vermijdt ik als de pest.

Ik wil er niet in blijven hangen en probeer het achter me te laten. Vandaar dat ik dit nu op papier zet, ook voor mensen die hetzelfde mee maken of meegemaakt hebben. Het duurt eventjes, maar het komt goed. De blaadjes beginnen weer te groeien, het wordt buiten weer groen. Het zonnetje schijnt, ik heb de liefste man. Ik ben weer een blij mens. Wat is het fijn om nog van alle kleine mooie dingen te genieten. Bij deze heb ik ook de ware vrienden leren kennen. Jullie weten zelf wie ik bedoel. Thanks Fooks!!!!