22 jaar en nooit wat geweten…

9 februari 2012, het was s’ ochtends vroeg en ik werd niet meer wakker, mede dankzij gasping vonden me ouders me op

mijn slaapkamer. Gereanimeerd door m’n eigen vader en verder verzorgd door het ambulance personeel, werd ik na 2 lange dagen coma weer wakker. Zelf weet ik pas weer iets vanaf een week na het hele gebeuren. In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ik geboren was met een hartafwijking namelijk het wpw-syndroom, wat wilt zeggen dat er een extra bundel in het hart zit wat je hart onregelmatig kan laten kloppen (vaak is het heel onschuldig alleen bij mij niet). Ik werd geopereerd in het ziekenhuis en de operatie was geslaagd! Zaak voor mij was zo snel mogelijk weer te herstellen en weer te kunnen doen wat ik voorheen deed.

Thuis gekomen werd ik gelijk belast met een heftige keelontsteking, welke werd verholpen met medicatie en rust meer kon ik er zelf niet tegen doen. Mijn conditie was zo ongelofelijk slecht toen ik het ziekenhuis uit kwam, ik was immers 10 kilo afgevallen in het ziekenhuis in twee weken tijd. Normaal woog ik 92 kilo en nu nog maar 82! Gelukkig ben ik een levensgenieter en houd ik wel van een lekkere maaltijd (of snacks), dus die kilo’s vlogen eraan iets waar ik blij mee was (wat de meeste vrouwen misschien niet kunnen geloven) 😉

Ik begon met revalideren in het revalidatiecentrum in Amsterdam genaamd reade, de intake had ik al gehad maar door de keelontsteking kon ik geen fietstest doen. Nu was ik weer een beetje op krachten om te beginnen. Gelukkig zat ik in de jonge cardiogroep, helaas wist ik niet dat dit ook betekende dat de gemiddelde leeftijd nog steeds ver boven die van mij lag. Natuurlijk wist ik wel dat ik een ‘speciaal’ geval was, door mijn leeftijd. Zelf wilde ik gewoon snel aan de slag, om weer op te pakken wat ik daarvoor deed: studie, werk en sport!

Ik had een paar ups en dows tussendoor, een terugval na iets te lang gezellig te hebben gedaan in de stad (overdag) met koninginnedag. Ik had een week nodig om weer op het niveau te komen wat ik daarvoor had. Ik wist toen dat ik er nog lang niet was, waar ik wilde zijn. Hierdoor kreeg ik ook af en toe paniekaanvallen omdat ik dacht dat ik me hart voelde bonzen en toch alles beetje bij beetje begon te beseffen, want ik besefde alles pas laat omdat ik zo ongelofelijk veelgestelde werd en verwend. Maar dat alles was niets vergeleken met hoe angstig ik werd na een controle in het ziekenhuis, ik ging met een lach op me gezicht heen, dat doen we wel even. Tot grote spijt kreeg ik het bericht dat ik nog steeds een hartritmestoornis had, waardoor ik in aanmerking kwam voor een icd. Na het horen van dat bericht kreeg ik al een soort paniekaanval, ik wist niet wat er gebeurde, hoe moest ik nu verder. Ik was zo ongelofelijk positief aan alles begonnen, maar hoe nu verder?

Thuis aangekomen was ik gelijk een hele week ziek, het enige wat ik kon was in bed tv kijken en een beetje gamen. Ik was eigenlijk net begonnen met werken op areidstherapeutische basis, maar daar had ik nu totaal geen zin meer in. Ik wilde op dat moment even helemaal niets, helemaal niets denken en helemaal niets voelen. Maar na alles te relativeren wat de arts had gezegd werd ik toch steeds iets rustiger, ik begreep namelijk dat

Ik het krijg uit voorzorg omdat ze de daadwerkelijke oorzaak nog niet weten (ze denken dat het genetisch is, maar zo’n onderzoek duurt lang). Terug bij de revalidatie begon ik weer waar ik was gebleven, na het verhaal te hebben verteld over de nog steeds aanwezige hartritmestoornis waren ze daar ook geschrokken, gelukkig kon mijn fysio een bekende voetballer genaamd evander sno opnoemen die ook een icd heeft. Ik ben zelf een enorme voetbalfanaat en dit deed me goed te horen, want ik wist dat evander zich het laatste seizoen tot profileerde naar een betere speler. Dit gaf mij weer hoop en m’n trainingen gingen voorspoedig. Tussentijds verhuisde ik ook nog eens, weliswaar met m’n ouders mee gezien mij omstandigheid. Alle stress die erbij kwam kijken deed toch iets met me, ik kreeg steeds buikpijn, hoofdpijn en moest vaak overgeven. Na de verhuizing ging het wel snel over, maar ik heb me niet heel erg fit gevoeld. M’n lieve vriendin nam mij mee een weekendje weg, dit deed me goed alleen was ik een avond weer iets te lang door gegaan (11 uur) en ik had maar een vijftal biertjes gedronken. Dit bleek alsnog teveel te zijn geweest want de volgende dag was ik niet lekker, na een dag bij te komen ging ik wel gewoon naar de revalidatie. Ik had in de tussentijd m’n datum gekregen wanneer ik geopereerd werd, 3 juli. Dus van nu overmorgen, ik kijk ernaar uit de hele week al. Maar ook vind ik het wel spannend, ik voel me deze week de hele week al niet erg lekker (waarschijnlijk door de spanning). Wat ik me afvraag is of dit gevoel van spanning weer zal verdwijnen nadat ik geopereerd ben of kort daarna net zoals bij de verhuizing.

Ik ben het namelijk een beetje zat steeds niet alles te kunnen doen wat je eigenlijk zou willen doen, ik ben inmiddels 23 geworden en weet ook wel dat ik alles rustig moet opbouwen. Maar de vooruitgang gaat zo langzaam nu. Ik hoop dat ik ook snel m’n eetlust weer terug krijg, want die is al een tijdje zoek. Ik eet wel maar heb niet echt honger, terwijl voorheen rammelde ik van s’ ochtends vroeg tot s’ avonds laat. Ik ben nog steeds wel positief ingesteld, alleen de enorme positiviteit die ik na het ziekenhuis bij elkaar had gekregen door alles was nog vele malen groter! Wel kan ik nog steeds genieten van het leven, alleen ik wil dit nu zo graag doen zonder me de volgende dag slecht te voelen.

Ik hoop dat alles snel verbeterd, zodat ik weer kan genieten van het leven als voorheen! Want als we nou eerlijk tegen elkaar zijn, daar gaat het toch om in het leven, ervan genieten op je eigen manier!

Groetjes Felix