27jaar en twee open hart operaties verder in 1 week. Minimaal invasieve operatie en via borstbeen

Hallo allemaal,

Als eerste een vraag: Hoe lang na een openhart operatie voel je je weer beter dan de oude? 

Ik zal mij even voorstellen. Ik ben 27jaar, woon een aantal jaar samen met mijn vriend, mijn grote steun, ik werk fulltime (nu even minder) en we hebben een hond.

Mijn hartverhaal:

In december 2014 kreeg ik van een andere huisarts te horen dat ik hartruis had. Ik kwam voor opgezette klieren. Ik schrok behoorlijk, omdat mijn vader twee jaar eerder geopereerd is aan zijn lekkerde mitralisklep.

Er volgden vele onderzoeken en ik kreeg te horen van de cardioloog dat mijn mitralisklep behoorlijk lekte. Dit verklaarde dat ik zo vaak moe was. Enerzijds een opluchting aangezien ik toch het idee kreeg dat het tussen me oren zat na 5 jaar lang bij de huisarts te komen en altijd de deur uit te gaan met de vermelding oververmoeid door werk etc. (Huisarts had nooit geluisterd met stetoscoop..) Anderzijds natuurlijk behoorlijk rot en verdrietig.

Nog meer onderzoeken volgden en de cardioloog vond het niet verantwoord om mij ermee door te laten lopen, want dan zou de rest van mijn hart beschadigen.

De operatie zou gepland staan op de eerste van september. De 31e al aanwezig in het ziekenhuis en na een aantal keer douchen met betadine zat ik klaar voor de operatie. Ik ben tot de overdracht van de OK gekomen, er kwam een spoed tussen, ik kon naar huis.

De week erna was het zover. Ik ben toen geopereerd aan de mitralisklep via de zijkant (minimale invasieve ingreep tussen de ribben door). Er is een plastiek geplaatst om mijn enorme mitralisklep. Operatie geslaagd. Ik herstelde in het ziekenhuis goed, ik kreeg te horen dat ik zondag naar huis kon. Ingepakt en wel wachtte ik op de artsen en toen kwam een andere thoraxchirurg vermelden dat ik nog niet naar huis kon. HUH!

Er bleek een nieuwe lekkage te zijn, een nieuwe.. De mitralisklep was goed gerepareerd, maar door een complicatie met het hechten van de ring, heeft de chirurg mijn aortaklep (gezonde klep) geraakt en is één van de slippen kapot geprikt.

De dag erna moest er eerst een slokdarmecho gemaakt worden om de ernst te bepalen. Conclusie..ernstig en moest zo snel mogelijk worden geopereerd.

Woensdag volgde een nieuwe operatie. Dit keer via de voorkant, borstbeen. Op deze manier hebben ze beter overzicht over allebei de hartkleppen. De mitralisklep hebben ze nog beter gerepareerd en op de lek van de aorta hebben zijn een stukje hartzakje geplakt. Resultaat geslaagd.

Inmiddels is het bijna 4 maanden geleden. Ik ben in december gaan werken, een aantal uren per week, maar ik voel de druk van bazen dat ze graag willen dat het zo snel mogelijk langer kan. 

Je ziet natuurlijk vrij weinig aan me, behalve soms het litteken op mn borst. Wat overrigens netjes heelt. Ik ben er ’trots’ op en ga deze niet verbergen.

Ik sport twee keer in de week bij hartrevaldatie en begin nu ook met een training met psycholoog. Dit zijn een aantal bijeenkomsten met lotgenoten. Ookal kom ik vrijwel niemand tegen die jong is en hartklachten heeft. Ouderen staan toch iets anders in het leven en zou graag willen weten hoe leeftijdsgenoten omgaan met werk en privé en kinderen.

Leeftijd zegt helemaal niks en ik dacht ook dit overkomt mij niet. Toch wel. Dat dacht ik over mogelijke complicaties..Toch wel.

Nu positief denken en hopelijk vind ik dit jaar een leuke baan. (ik heb het al jaren niet naar mijn zin, dus kies ik nu voor mezelf)

En hopelijk kunnen we ooit kindjes krijgen. Onze grote wens.

Ik zag enorm op tegen 2015 en nu ga ik met een tegenovergesteld gevoel 2016 in.