33 jaar, 4 kleine kinderen en dan ineens hartpatient!

Op zondag 21 maart hadden we een feestdag, ons oudste zoon was jarig, 8 jaar al weer! (De andere jongens zijn 4 en 5 jaar)

We vierden het ’s middags met familie en vrienden, het hele huis was vol en iedereen genoot volop. Aan het eind van de middag droop de visite langzaam aan weer af, ik deed wat nukkig, kon ze de deur wel uit kijken, van de een op het ander moment was ik ze allemaal zat, terwijl ik juist altijd degene ben die van deze feestjes hou. Mijn vrouw vroeg wat er was, ik reageerde met niks aan de hand, bij het opruimen had ik wat last en voelde me niet lekker. Ik ben op bed gaan liggen met mijn kleine meid van 7 maanden oud, even pyamaatje aan en lekker knuffelen. Mijn vrouw ruimde de boel op en vroeg me of het wel ging, ik verontschuldigde me voor het niet opruimen, koos ervoor om op bed te blijven. Tegen een uur of tien vroeg ze me of ik er nog even weer uit kwam, ik ben er even uit geweest, maar dit beviel me niet. Mijn vrouw vroeg me het hemd van het lijf, noemde dat ze geen zin in grappen had, dat als er wat moest gebeuren zij de huisartsenpost zou bellen. Ik wimpelde dit af. Ik voelde me gewoon niet lekker, maar wist niet precies wat er aan de hand was. Dit kan natuurlijk een keer dat je niet lekker bent, dus dook ik mn bed weer in. De hele nacht liggen draaien, kon niet plat liggen, beiden niet geslapen. Volgende ochtend toch maar naar de huisarts. Zij hoorde het verhaal aan, deed de controles, alles was goed, het zouden de ribben zijn. Daar ik de hele zaterdag op een dak aan het werk was geweest, was dit iets wat goed zou kunnen. Maar mijn vrouw was niet gerust, dus bood de dokter aan om toch een hartfilmpje in het ziekenhuis te laten maken. Na lang wachten waren we daar aan de beurt, en maar goed dat we waren gegaan, binnen een kwartier lag ik op de dottertafel in een ander ziekenhuis. Het zag er slecht uit, een groot infarct, veel te lang mee gelopen en nog een aantal slechte plekken in de kransslagaders…Het hart moest eerst koelen en na twee week een bypass operatie, drie omleidingen gekregen. Na een heftige week op de ic, er weer bovenop. Nu al weer twee week thuis en de eerste kilometers zijn weer gefietst. Maar wat staat de boel op z’n kop. Ik word heen en weer geslingerd tussen de blijheid dat ik er nog ben en de frustratie om de dingen die ik niet kan en de onrust van hoe het zal worden…ik voel me goed, maar de echo van het hart verkondigt een functie van rond de 25 %, wat kan je daar nog mee, of moet ik daar niet naar kijken en het zelf ondervinden. Tijd en geduld lijken de factoren waaruit mijn leven ineens bestaat.