37 en een hart-infarct

Dat bewuste weekend in september van 2010 voelde ik me om de zoveel tijd heel raar, een beetje dizzy of zo.

Het duurde al een avond en een dag voor ik er echt bewust van werd en hoe ik het mezelf zou omschrijven.

Maar voor HET weer kwam, was HET ook weer verdwenen. Ik was niet angstig, vond het heel appart.

HET is vanzelf weer gekomen en HET gaat ook wel weer over, dacht ik zo.

Toen ik er zaterdags’nachts wakker van werd ben ik wel geschrokken.

Zware rechter-arm en schouder, gevoel alsof mijn polsen werden dichtgeknepen

en een druk midden op mijn borst alsof iemand erop ging staan en steeds zwaarder werd. WAT WAS DIT??

Seconden leken wel minuten, het wilde niet zakken ook al ging ik eruit of rechtop zitten. En toen was HET weer weg.

De zondag had ik een verjaardag en ik zou mijn ouders ondertussen afzetten bij hun feestje en later weer oppikken,

ik hield mijn mond, maar ik was wel extra alert in de auto en op het feestje.

Bij het thuis afzetten heb ik wel tegen mijn moeder vertelt dat ik me af en toe helemaal niet goed voelde, (ook omdat ik alleen woonde) waarop zij mij min of meer beval dat ik de dag erop gelijk de huisarts zou bellen.

Dus dat gebeurde die maandag ochtend, ik kon s’middags al terecht maar na het noteren van mijn klachten werd ik in de wacht gezet voor overleg met de dokter. Ik zou helemaal nergens meer heengaan vertelde de assistente,

de dokter zou wel even bij mij langs komen, want alles leek erop of er iets met mijn hart aan de hand was.

HUH MIJN HART ???

Wie had daar nou aan gedacht, wie zou dat dan vermoeden, ikzelf zeker niet dus, maar de dokter kwam eraan,en wel nu!

Gauw even opruimen, even stofzuigen en afwassen, ik weet het ik spoor niet (altijd) But that’s me!

Alle toeters en bellen haalde de dok. uit haar koffertje en 3x een spray onder mijn tong gehad en na een minuut of 10 wist ze wel zeker, ik moest even naar het ziekenhuis om me te laten onderzoeken.

Ik wilde mijn vader wel even bellen om mij te rijden, maar nee, zij zou de ambulance wel even bellen.

HUH MET DE AMBULANCE?? Ik loop er al het hele weekend mee, en dan zou ik niet zelf naar het ziekenhuis kunnen?

Nee, nee allemaal voorzorgsmaatregelen, het lijkt allemaal op een hart-infarct, maar dat moeten ze in het ziekenhuis dus onderzoeken en/of uitsluiten was het advies. HET kwartje wilde maar niet bij mij vallen…

MIJN HART had blijkbaar ergens probleempjes mee dus.

Goed en wel mijn vader (die mijn moeder weer berichte die in de boomgaart werkte) en broer/schoonzus ingelicht,

en waren al onderweg naar mij toe, kwamen er al 2 ambulance-broeders mijn huisje binnen.

Na wat testen die ze deden moest zelf naar de ambulance lopen (omdat ik een bovenwoning heb) en ook in de ambulance kreeg ik wat sprytjes onder mijn tong, want mijn bloeddruk was abnormaal hoog, zeker na deze spray-tjes.

Ik vond het een hele belevenis in de ambulance, ik kon het maar niet geloven, dat deze rit ECHT voor mij was.

Ook bij het ziekenhuis aangekomen, wilde ik doodleuk opstaan en gaan lopen, maar neehee, blijven liggen en vervoerd worden naar de eerste harthulp. Ik kon het niet helpen dat ik lag te lachen op het ziekenhuis bed.

Ik werd vervoerd door de ambulancebroeder, en zei nog lachend;

“Ik heb eerder het idee dat ik meedoe aan “Stichting Doe een Wens” dan dat dit allemaal werkelijk gebeurd!”

Maar goed, ik werd aangekoppeld (mijn ouders kwamen al binnen lopen, de schatten) en de onderzoeken begonnen.

Geluk bij een ongeluk kon ik s’middags al door de scan omdat het niet druk was. Paar uurtjes geduld dus.

Niks aan de hand, hield ik mezelf voor, ik ben vanavond gewoon weer thuis!

En toen kwam de verpleegster met een blik in haar ogen van… UHH, er is wat geconstateert op de scan…

U heeft ernstige vernauwing aan de kransslagader en u moet gedottert worden.

Ik kon dus alla minuut blijven en de hart afdeling op en de dag erop zou ik al geholpen worden.

Verder weet ik niet meer precies wat er allemaal is gebeurd die eerste dagen, in ieder geval wilde het kwartje maar niet vallen dat ik werkelijk iets aan mijn hart had, op MIJN leeftijd?! en wat überhaupt de gevolgen zouden zijn.

Ik heb totaal 4 dagen op de hartbewaking gelegen en nog 3 dagen op de gewone afdeling.

Natuurlijk werd ik overspoeld met informatie, over hart-functie’s, medicatie, revalidatie, noem maar op.

Ik zou er nog wel even zoet mee zijn dacht ik zo. Maar de tijd zou het me vertellen en leren.

Het heeft mijn leven in ieder geval op zijn kop gezet.

Ik had al ADD, ik had al chronische rugklachten en nu dit?! En oooh wat had ik goede voornemens…

Ben een weekje bij mijn ouders gaan logeren, erg lief en behulpzaam bedoeld maar ik wilde toch wel weer naar huis.

Dan word je werkelijk met jezelf geconfronteert, medicatie, vervolgbezoekjes, en jezelf in de gaten houden.

Kwestie van accepteren, leren mee omgaan, niet onnodig bang zijn e.d. en bepaalde onzekerheid te boven komen.

Dat is wat je weet, maar het doen kost nou éénmaal gewoon tijd.

In die periode ben ik eens goed gaan nadenken, wat ik het meest verschrikkelijk vond, was dat iederéén die op bezoek kwam, met elkaar kwam of met hun gezin… en ik had daar maar gelegen, alléén. Zoals ik zovaak alléén ben geweest in mijn leven, was dit een ervaring die mij de ogen opende om eindelijk eens een echte eigen relatie en gezin te verlangen.

Wordt vervolgt mijn hart-verhaal.