4 juni! De grote dag.

Herstellende van een hernia, kreeg ik op 52 jarige leeftijd vage klachten.

Tijdens het wandelen met mijn hond, wat ik dagelijks zo’n 1 a 1,5 uur deed, kreeg ik een soort druk op de borst.

Geen pijn, geen benauwdheid, het was moeilijk te omschrijven.

Als ik dan even stil stond, zakte het weer en kon ik weer verder.

Soms kwam het terug en soms niet en kon ik mijn gehele afstand vervolgen zonder problemen.

Op een avond in het najaar 2009 was ik bijna thuis toen ik plotseling heftige sirenes hoorde wat vlak in de buurt

van mijn huis moest zijn.

Op een afstand zag ik zwaailichten en al naderend kon ik zien wat er aan de hand was.

Een buurtbewoner lag op straat en moest gereanimeerd worden omdat hij een hartstilstand had.

Ik ben niet iemand die blijft staan kijken als ik toch niet kan helpen en volgde mijn weg naar huis.

Een dag nadien, hoorde ik dat de bewuste man was overleden.

Op weg naar mijn werk overdacht ik de situatie en besloot met mijn vage klacht toch maar naar de huisarts te gaan.

De huisarts stelde wat vragen en schreef medicijnen voor die de aders wat meer ruimte zouden geven.

Deze medicijnen moest ik ’s morgens innemen. Maar omdat ze slechts een aantal uur werkte, had ik er niet veel baat bij.

’s Morgens begin ik met lopen als ik de hond uitlaat. Dan heb ik nog geen medicijnen op. Als ik ’s avonds na het eten weer ga wandelen, zijn de medicijnen uitgewerkt. Dus dit was niet de oplossing.

Bij een tweede bezoek bij de huisarts, zei hij dat het toch wel beter was even wat routine onderzoekjes te laten doen bij de cardioloog.

Afspraak gemaakt op oudjaarsdag 2009.

Ik ging alleen, want ik verwachte geen heftige diagnose en het was alleen maar een routine onderzoek, toch?

Ik denk dat we dit ‘routine onderzoek’ hier allemaal wel kennen, wat bestaat uit het meten van de bloeddruk, bloedonderzoek, hartfilmpje, luisteren naar het hart, een echo en een fietstest.

Nou, ik had alles achter de rug op het fietsen na, waarop ik zat te wachten toen de cardioloog me kwam halen.

Komt u maar mee meneer, u hoeft niet meer te fietsen.

Ik dacht nog, zie je wel, ik mankeer niets en kan zo direct naar huis!

Gaat u even zitten? Bent u maar alleen?

Ik moest dit laatste bevestigen terwijl de cardioloog haar verhaal begon.

We hebben geconstateerd dat u wat aangeboden afwijkingen hebt aan uw hart.

Uw aorta is nogal vergroot (zo’n 6,5 cm) en uw aortaklep is bij de geboorte niet goed aangelegd.

Uw tweede klep is behoorlijk aan het lekken.

En waarschijnlijk is er ook sprake van wat verkalking aan de aderen.

Dit wordt een operatie meneer!

We gaan vandaag beginnen met wat onderzoeken en er zullen in overleg met het ziekenhuis wat u gaat opereren de komende tijd nog meer onderzoeken volgen voor u de operatie kunt ondergaan.

Vaag op de achtergrond hoorde ik wat de cardioloog me vertelde, maar het drong niet echt tot me door.

Maar inderdaad heb ik die dag wat onderzoeken gehad.

RÃöntgenfoto’s, functie-onderzoek en een CT-scan.

Met een recept voor bloedverdunners en betablokkers en een pompspray, kon ik weer naar huis en kreeg tevens een afspraakkaartje mee voor de kaakchirurg.

De kaakchirurg? Ik heb een hartafwijking, maar mankeer toch niets aan mijn gebit?

4 Januari naar de kaakchirurg, die na het maken van een foto constateerde dat er aan beide kanten onder het tandvlees

een verstandskies zat, welke waarschijnlijk nooit door zou groeien, maar er wel uitgehaald moest worden om evt. problemen in de toekomst te voorkomen.

Niet geheel overtruigd, maakte ik de afspraken voor de behandelingen.

6 Januari werd een hartcatherisatie gedaan welke helaas niet het gewenste resultaat bracht.

Doordat mijn aorta te groot was, kon men de tweede kransslagader niet vinden en kon dus ook niet gezien worden of hier vernauwingen zaten.

10 Januari ging ik, dit keer samen met mijn echtgenote, naar de cardioloog voor een gesprek.

Hierin werd toch wel duidelijk dat het een ernstige situatie was, waar wel degelijk wat aan gedaan moest worden.

Op 14 en 21 januari zijn de verstandskiezen verwijderd. Eigenlijk vielen deze behandelingen wel mee.

Alleen had ik niet gelezen dat het beter was, zoveel mogelijk zittend te slapen met als gevolg dat ik ’s morgens wakker werd met een wang zo groot als een balon.

De tweede behandeling had ik hier dus wel van geleerd.

2 Februari is een CT-scan gemaakt met contrastvloeistof om te proberen wel een goed beeld te krijgen van de kransslagaders wat met de catheterisatie niet was gelukt. Ook dit gaf niet het goede resultaat.

5 Februari vergeet ik niet meer!

Op deze dag staat een slokdarmecho gepland. Ik wil alle onderzoeken en behandelingen opnieuw ondergaan, behalve deze.

15 Maart, een duplex echo.

6 April hebben we het intake gesprek in het St. Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein, waar de ingreep gaat plaatsvinden.

Hierover was de cardioloog zeer duidelijk. Uw behandeling kan eigenlijk alleen hier plaatsvinden. Daar is voldoende kennis en ervaring op dit gebied.

7 April werd in Nieuwegein dan ook de catheterisatie gedaan welke zo’n 1,5 uur duurde en met moeite gelukt is.

Resultaat? 3 omleidingen.

Bij het intake gesprek werd ook gemeld dat de wachttijd nu eigenlijk pas in zou gaan en een kleine 8 weken zou kunnen duren. Nou dat was goed ingeschat omdat ik op 2 juni j.l. opgenomen ben.

Twee dagen eerder dan de ingreep zodat er nog wat tijd was voor wat kleine onderzoekjes en longoptimalisatie.

Ik rookte tot de avond voor opname.

De avond voor de operatie kwam de thoraxchirurg langs om te vertellen wat de planning was en wat hij dacht te moeten doen. Het zou een erg lange operatie worden en we moeten waarschijnlijk de gehele aorta vervangen, een nieuwe hartklep plaatsen, een plastiek op de tweede klep zodat deze niet meer lekt en drie omleidingen maken.

We zijn zeker de gehele dag bezig en beginnen om acht uur.

4 juni wat dus de grote dag en ik werd om 6 uur gewekt want er moesten allerlei draadjes op mijn hoofd geplakt worden zodat tijdens de operatie de nodige controles konden worden gedaan.

Om half acht naar beneden waar ik werd opgevangen door het O.K. personeel.

Een van de anesthesisten kwam me halen en reed me de o.k. op.

We begonnen een praatje en terwijl we wat aan het kletsen waren bracht ze een infuus aan.

Het was een nogal bloederig geheel, dat is eigenlijk alles wat ik hiervan nog heb meegekregen.

Langzaam wakker aan het worden en hoor op de achtergrond een aantal stemmen.

Tussen de stemmen ook wat bekende geluiden van mijn echtgenote.

Beelden heb ik eigenlijk niet van de IC, alleen geluiden.

Blijkbaar heeft er boven in de hemel toch iemand besloten dat ik nog door mag gaan.

Dat is zo’n beetje het eerste wat door mijn hoofd gaat.

Op de IC ging het eerst feitelijk goed, maar in de loop van de avond ontstaan er toch bloedingen waardoor mijn situatie

achteruit gaat en mijn echtgenote verzocht wordt te blijven.

Net voordat besloten werd mij opnieuw naar de o.k. te brengen zodat ze konden kijken wat deze bloedingen

veroorzaakte, herstelde de situatie en werd ik stabiel.

Dit alles is me ook maar achteraf meegedeeld hoor. Ik weet hier zelf geheel niets meer van.

Wakker geworden op de Medium Care.

Hier krijg je ontbijt en moet je drinken en ijsjes eten. Eten lukt niet.

Twee stukjes brood en dan is het weer genoeg.

Slikken doet erg zeer.

Het ijsje is een weldaad voor de keel en smaakt prima.

Beter dan bijv. koffie. Die ijsjes krijg je toch wel erg vaak waardoor ze uiteindelijk niet meer zo lekker zijn.

De verpleging hier is erg zorgzaam, lief en vriendelijk, dat valt me op.

Ik ben niet zo van de ziekenhuizen, maar hier valt het niet tegen.

Pijn moet je aangeven op een schaal van 0 tot 10.

Mijn scores zijn gemiddeld 1 of 2. Heb niet echt pijn.

De tweede dag op de MC moet ik uit bed.

Valt niet mee, met al de slangen en andere draden waarmee je aan allerlei apparaten e.d. bent verbonden.

Eerst wat bungelen met je benen naast het bed en dan voorzichtig staan en op een stoel zitten.

Goh, dat je dit al weer kunt na twee dagen. Rare gedachten hoor.

Er is besloten dat ik morgen naar zaal mag. Mijn herstel gaat prima.

We zullen in de voorbereiding hierop de drains gaan verwijderen.

“Als ik trek, zucht u de pijn maar weg” zei de verpleegster.

Ik dacht dat het allemaal wel zou meevallen met die pijn.

Zachtjes begint ze de drains te verwijderen en ik op haar advies zucht zachtjes terwijl ze trekt.

Het was te doen, maar na de drie drains was ik blij dat het gebeurt was.

Korte tijd later begint de pijn toch wel serieus te worden.

Rustig liggen en afwachten, want dat zal wel weer overgaan.

“En meneer, hoe gaat het met de pijn?”

Inmiddels was het een score 8 tot 9 geworden en het koste me moeite om te ademen.

Hierop wordt gelukkig snel gereageerd door morfine te spuiten en na enige tijd zakt de pijn langzaam weer weg.

Dit is eigenlijk wel de enige keer dat ik echt pijn gevoeld heb.

Maandag in de loop van de middag komt ook de thoraxchirurg nog even langs en verteld wat hij nu uiteindelijk heeft gedaan.

Het was hem meegevallen.

Er is een stuk van de aorta vervangen en een kunstklep geplaatst.

Na het plaatsen van de kunstklep is het lekken van de tweede klep gestopt, zodat hier niets gedaan hoefde te worden en

ja, de drie omleidingen hebben ze natuurlijk wel gedaan. Aderen uit de borst gehaald en uit mijn rechter onderbeen.

Maandagmorgen 7 juni ben ik verhuisd naar zaal.

Met z’n vieren op een kamer. Best gezellig. We hebben allemaal zo ongeveer hetzelfde gehad.

Tenminste allemaal hartproblemen.

Hier gaat het voornamelijk om je weer zo snel mogelijk op de been te krijgen.

De fysiotherapeut komt langs met uitleg en oefeningen.

Ik heb ook een vriendje. Een plat kussentje wat ik op de borst druk als ik moet hoesten om de pijn op te vangen.

Dinsdag zag het er al weer zo goed uit dat ik terug mocht verhuizen naar mijn eigen ziekenhuis in Tilburg.

Maar helaas, er is geen plaats.

Ook op woensdag en donderdag niet, zodat besloten werd de verhuizing af te blazen en me op vrijdag

als alles ok was, naar huis te laten gaan.

Naar huis? Nu al?

Je moet erg aan het gevoel wennen. Voor mezelf is er toch een bepaalde angst om het zonder verpleging te moeten doen.

Voor mijn echtgenote is het natuurlijk ook allemaal erg vreemd en wat zijn voor haar de risico’s?

Vrijdagochtend wordt alles netjes uitgelegd in een gesprek met de zaalarts.

Het valt wel mee met de risico’s, al moet je natuurlijk wel op bepaalde dingen letten, en vooral goed luisteren naar je lichaam.

Alleen de rit naar huis is eigenlijk al te veel en heb een deel van de tijd liggen slapen.

Thuisgekomen ook maar even op bed gelegen.

Je kunt niet veel, dat valt wel op als je in je eigen omgeving bent.

In het ziekenhuis leek het of je veel meer kon.

Als je ’s morgens opstaat, je ontbijtje eet en je krantje leest, heb je het eigenlijk al gehad.

Als je dan ook nog een douche neemt, kun je weer naar bed om te rusten.

Maar elke dag gaat het een stukje beter en kun je wat meer.

Dat geeft hoop.

We hadden vooraf een rolstoel geregeld, want na een week mag je weer naar buiten.

Daar verheug ik me enorm op.

Een stukje wandelen met de hond (loopt los) en als ik dan moe wordt gaan we verder in de rolstoel.

En je ziet dat je elke dag wat verder kunt. Wel langzaam, maar toch weer een stukje gewonnen.

Zo krabbel je langzaam uit het dal en komt het normale leven weer steeds dichterbij.

In het TweeSteden ziekenhuis kennen ze een hartrevalidatieprogramma wat uit meerdere delen bestaat.

Een van die delen is de zogenaamde FIT module.

Een periode van acht weken waarin twee keer per week onder leiding van een fysiotherapeut aan de conditie gewerkt wordt door allerlei oefeningen.

Hier kun je als patiënt pas echt zien dat je vooruitgang boekt. Een bijna wonderlijke ervaring.

Ik ben hier nu bijna klaar en voel me bijna als herboren.

Het is een drie maanden geleden en mijn conditie is al weer erg goed.

Ik ben ’s avonds weer een uur aan het wandelen, ik fiets makkelijk een 20 km en ga ook het zwemmen weer oppakken.

Morgen begin ik weer rustig aan met werken. 3 keer per week een paar uur wat langzaamaan wordt uitgebreid zodat we over een paar maanden er weer gewoon vol tegenaan kunnen.

Wat er in een jaar al niet kan gebeuren!