41 jaar en hartpatient

Op 26 maart 2011 loopt mijn man (41) voor het eerst een run van 12 km in Zanvoort. Hij loopt dit zonder problemen en binnen het uur. In het voorafgaande half jaar is hij 18 kg ( gewild) afgevallen en beter op zijn voeding gaan letten. Hij geniet van het hard lopen en rent 2 a 3 keer per week.

Diezelfde zondag, drie uur later en weer thuis op de bank, voelt hij zich niet lekker worden. wat pijn in de arm en kaak, wat pijn op de borst, maar zo zegt hij zelf, dat zal wel komen van de inspanning van mijn eerste run! Ook is hij heel erg moe en gaat even slapen op de bank. Ik voel me ongerust, maar kan er de vinger niet opleggen. die dag daarna, valt het mij op dat hij wat moeilijk uit bed komt s’morgens, hij is wat moe. Maar weer laat ik me geruststellen door hem, het komt vast van de inspanning.

4 dagen later gaat hij s’avonds een rondje hardlopen, en heeft hij tijdens het rennen 2 maal forse pijn op de bosrt, eenmaal thuis is het weg. we zoeken wat op internet bij hartklachten en lezen dat pijn op de bosrt vaak verward wordt met hartklachten en dat het vaak de spieren tussen de ribben zijn. ja dat klinkt logisch en dus laten we het weer los. De volgende ochtend wordt ik geroepen dat hij zich zo intens vermoeid voelt en niet meer kan. ik heb hem op de bank gezet met kopje thee en gewacht tot de kinderen naar school zijn gegaan, toen naar de huisarts. Mijn man laat een vertekend beeld zien, hij is alleen maar heel erg moe en nee hij heeft geen pijn op de borst. Op de nitro spray onder zijn tong reageert hij niet. De huisarts vertrouwt het toch niet, mede door mijn verhaal hoe het de afgelopen week is gegaan en zij belt de ambulance. de ECG is iets afwijkends, maar volgens het OLVG niet accuut, dus naar het regionale ZH dan maar. Daar gaat alles ineens heel snel. Bloed geprikt en er vallen termen, als dotteren en accuut hartinfarct. mijn man zit er gelaten bij en lijkt zich van de ernst niet bewust. Met spoed naar het OLVg en hij wordt gedotterd en krijgt een stent. De kransslagader aan de achterzijde van het hart zat potdicht. alle stolsels (7) zijn verwijderd. Volgens de arts heeft hij groot geluk gehad, want als hij die dag was gaan werken, had hij het ws niet na kunnen vertellen. Amper 3 later na ons eerste bezoek aan de huisarts zijn we terug in het regionale ZH.

Hartrevalidatie volgt, verloopt prima. De bijgewoonde “praatgroepen” hebben we ook als waardevol beschouwd. Volgens de cardioloog was er sprake van ‘pech”hebben, aangezien er verder niets aantoonbaars gevonden is. Zit niet in de familie. niet roken niet drinken en veel sporten. het jaar gaat voorbij, cardioloog is tevreden en langzaam aan durfen we te denken dat we het kunnen afsluiten. Op 25 maart van dit jaar sluiten we deze peiode dan ook letterlijk af door samen de zanvoort run te lopen.

amper 2 weken later wordt hij ineens weer niet lekker. Hij zit thuis op de bank en wordt ineens erg moe, ziet grauw en gaat zweten. spray onder de tong en toch maar 112 gebeld. Niets wijst op problemen met het hart, maar gezien zijn voorgeschiedenis nemen ze hem toch mee. de hartenzymen lopen op dus opname volgt, evanals een hartecho en hartcatheterisatie. er wordt niks gevonden! ws was het een bloedpropje dat vanzelf is weggegaan of een kramp van de kransslagader. we zijn nu twee weken verder, zitten nog met veel vragen en vooral geestelijk lijkt de klap nu groter dan vorig jaar. Vooral dat stukje dat alles er goed uitziet is verwarrend, want er was wel degelijk iets aan de hand. vanmorgen gebeld met de informatie lijn van de Ned hartstichting en dat was heel fijn.