ablatie na atriumfibrileren

Diagnose en voortraject

Eind 2009 werd bij mij de diagnose hartritmestoornissen gesteld. Dit nadat ik duizelig werd in een winkel, omviel omdat ik heel even buiten bewustzijn was geraakt. Een aardige dame ging met mij naar de EHBO van het ziekenhuis wat net om de hoek lag en hier werd meteen die diagnose gesteld. De periode hieraan voorafgaand was ik regelmatig duizelig en ik wijte dit aan een wat lage bloeddruk, veel langdurige stress op het werk, de overgang, etc. Ik was vaak moe, sliep niet goed, had soms last van een gejaagd hart. Ik heb dit wel eens bij de huisarts aangekaart, ik gaf deze mijn diagnose en daar werd genoegen mee genomen. Ook door mezelf. Na de diagnose, atriumfibrileren, vielen er een heleboel kwartjes en werd me duidelijk waarom ik me de laatste tijd zo voelde zoals ik me voelde en wat voor effect het had op mijn functioneren. Ik was telkens bezig de balans te zoeken tussen activiteit en rusten en mijn eigen tempo proberen te houden in alles.

In de periode daarna ben ik aan de medicijnen gegaan, Metropolol. Later in combinatie met Tambocor. Hier voelde ik me slecht bij en het hielp niet. Later in combinatie met Rithmonorm waar ik me ook niet goed bij voelde en het werkte niet.

Intussen was ik er achter dat ik 6 a 8 keer per maand een dag last had van atriumfibrileren. Ik werd me meer bewust van mijn lichaam en wist precies wanneer het begon en wanneer het stopte. Als ik het had was ik snel moe en ging mijn prestatie vermogen omlaag. Alles ging wel gewoon door maar in een aanmerkelijk lager tempo en met een hoofd alsof ik gezopen had.

s’Avond alleen maar meer zin om op de bank te liggen.

Tijdens het experiment met de Rithmonorm ben ik weer naar de EHBO gegaan omdat het boezemfibrileren niet ophield en het anders dan anders aanvoelde. Hier heeft men nog een cardioversie geprobeerd maar die werkte ook niet.

De Ablatie

Gelukkig stopte de aanval later vanzelf. Ik ben toen omgezet naar Sotalol en op de wachtlijst gezet voor een ablatie. Mijn voorkeur ging uit naar het Catherina ziekenhuis te Eindhoven. Dit ivm de ligging. Eigenlijk werkt het JBZ te Den Bosch samen met Nieuwegein. Ik had gerekend op 9 maanden wachttijd maar kon al na 3 maanden terecht in het Catherina ziekenhuis.

Ik werd de avond voor de ingreep opgenomen en was s’morgens meteen aan de beurt. Het aanprikken in de liezen werd verdoofd. De prik van die verdoving is het enige wat niet prettig was. Daarna heb ik nog gevoeld hoe de cathether richting mijn hart ging en binnenkwam. Dit deed absoluut geen pijn. Ik had meer moeite met stilliggen. Gelukkig werd ik in een roesje gebracht en gehouden en heb ik verder niets meer meegekregen totdat ik 7 uur later weer uit de operatiekamer rolde. Ik moest toen nog een hele tijd plat liggen en mijn liezen waren ingepakt. Dit om bloedingen te voorkomen. Dit was het vervelendste van de hele behandeling, stilliggen met een lijf wat al 7 uur stil had moeten liggen. In de late avond mocht ik rechtop en dat was een bevrijding. De volgende ochtend mocht ik naar huis. Na een paar dagen maakte ik kleine wandelingetjes. Dit was meer om mijn liezen de rust en herstel te gunnen dan dat ik me aan mijn hart niet goed voelde.

Revalidatie en SUCCESverhaal

De eerste dagen waren spannend omdat ik gewend was om de 3 a 4 dagen een aanval te krijgen. Die aanvallen bleven uit.

Wel voelde ik in het begin een stevigere hartslag, ook voelde ik de slag soms meer in mijn buik, keel. Maar wel telkens een regelmatige klop. Af en toe overslagen. In het begin ook een beetje een stralende pijn in mijn schouder gevoeld. Hiervoor was ik gewaarschuwt dat dit in de periode daarna zo zou kunnen zijn/

Na een week voelde ik me al beter dan ooit. Ik was vooral verbaasd dat mijn hoofd zoveel helderder was geworden. Ik voelde me na een week al veel uitgeruster dan na de korte vakantie die ik net voor de ablatie had gehad en waarvan ik dacht zo uitgerust te zijn. Na een maand heb ik nog een keer even een soort van aanval gehad, veel korter dan gebruikelijk. Na een week of 3 nog een keer iets. Dit is begin december geweest en sindsdien niet meer. Soms een overslag maar altijd regelmatig. Ik ben me nog altijd erg bewust van mijn hartslag. Na de controle begin januari mocht ik stoppen met al mijn medicijnen. Dat was best spannend. Mijn oplettendheid tov mijn hart is aan het afnemen. Ik durf er op te vertrouwen dat het in het ritme blijft. Ik heb gigantisch veel energie erbij gekregen. Mijn hoofd is helder. Ik kan op allerlei terrein weer veel meer aan. HET LEVEN IS VEEL BETER GEWORDEN!! Voor mensen die de kans krijgen deze behandeling te ondergaan: DOEN!

Ik weet dat er misschien ooit een moment kan komen dat het fibrileren terugkomt. Wat ik nu aan levenskwaliteit ervaar neemt niemand meer af. Ik zal zeker een 2e keer gaan als dit nodig mocht zijn.