Acuut apicaal infarct als gevolg van spontane coronaire dissectie van de mid- tot distale LAD

2010 was niet mijn jaar. Sinds oktober was ik gedeeltelijk thuis in verband met burn-outachtige klachten. M.n. de extreme vermoeidheid stond voorop. Op donderdag 25 november vertelde mijn inmiddels ex-man mij dat hij al maanden een ander had . De grond werd onder mijn voeten weggeslagen. Wij zijn 17 jaar bij elkaar geweest, waarvan 7 jaar getrouwd. De eerste dagen zat ik hevig in de emotie, heb hem de deur uitgezet. Samen hebben we drie heerlijke dochters van inmiddels 6, 5 en 3 jaar oud.

Dinsdagavond 30 november was mijn moeder bij mij. Ik dacht dat ik hyperventilatie kreeg als gevolg van de spanningen. Pijn tussen mijn schouderbladen, benauwd De buurman kwam langs om te vragen hoe het ging. Toen hij me zag belde hij direct 112. Ik ben zelfs nog héél boos op hem geworden, hyperventilatie gaat wel weer over .

Toen eenmaal het ambulancepersoneel er was ging alles in een sneltreinvaart: ECG werd gemaakt, ik werd aangemeld voor ziekenhuis Arnhem, infuus, medicijnen, Isordilspray . Ik bleek een zwaar hartinfarct te hebben . Zelf zag ik er de ernst nog niet van in, al had ik inmiddels wel last van mijn linkerarm en kaak. Mijn ex werd gebeld voor de kinderen (zij lagen gelukkig op bed en hebben gelukkig niks van dit alles meegemaakt) .

Inmiddels in Anrhem aangekomen direct naar de catheterisatie kamer. De interventiecardioloog startte de procedure. De oorzaak van het infarct konden ze niet vinden, met mij ging het steeds slechter, ballonpomp werd geplaatst ter ondersteuning van mijn hartfunctie. Tweede cardioloog erbij, contact met Nijmegen voor overplaatsing in verband met mogelijke open hart operatie hoorde ik . Verplaatsen was geen optie meer, de situatie was te kritiek Uiteindelijk werden drie stents geplaatst. Ik bleek een acuut apicaal infarct als gevolg van een spontane coronaire dissectie te hebben van de mid- tot distale LAD (ookwel SDCA, spontane dissectie van een coronairarterie). Tot het moment dat ik op IC kwam vanaf catheterisatie kamer heb ik iedere seconde bewust meegemaakt, ondanks de sedatie medicatie. Vanaf dat moment tot een kleine week later weet ik niets meer, ook niet van de overplaatsing naar Ede.

Na ruim 2 weken ziekenhuis Ede mocht ik naar huis. Niet dat ik al iets kon, mijn bloeddruk was te laag (wat op zich positief was) met als gevolg dat ik om de haverklap van mijn graatje ging.

Nu, bijna een jaar verder gaat het redelijk goed met me. Inmiddels gescheiden, echtelijke koopwoning verkocht, met mijn meiden verhuisd naar gelijkvloerse woning en inmiddels aan het re-integreren (werk nu 18 uur per week, zal max. 20 uur per week gaan werken).

De laatste weken heb ik meer last van de vage klachten voor het hartinfarct. Vermoeidheid, zweterig, druk tussen mijn schouderbladen, benauwd. Holteronderzoek, ECG en ergometrie tonen geen (nieuwe) afwijkingen. Toch ben ik angstig… Te meer omdat de cardioloog mij vertelde dat SDCA niet te voorspellen en te voorkomen is.

8 november 2011 opname op eerste harthulp, tachycardie welke zonder medisch ingrijpen verdween. Sindsdien veel last van extrasystolen. Myocardscintigrafie rust en inspanning ondergaan. Afhankelijk daarvan mogelijk nog een catheterisatie… 29 november a.s. consult cardioloog voor uitslagen