ak 3 wk erg spannend gaan ze helpen of toch weer niet?

Sinds 2002 begonnen de problemen. Mijn eerste infarct. en daarna tot 2007 nog enkele gehad. Ondertussen gestent, gedottert, veel medicatie en aan 2 hartkleppen een geringe tot matige lekkage bijgekregen. Maar het blijft aan de gang. Werken ging niet meer door de infarcten en hartklachten, en vermoeidheid. Heb mijn leven drastisch moeten aanpassen op wat ik nog wel kon. Licht huishoudelijk werkzaamheden en boodschappen doen en koken, goed verdeeld over de dag en de week, zo gepland, dat het mij nog zou moeten lukken. Geen sociale leven meer, dit is wat ik nog kan, mits goed gepland. Er hoeft maar iets onverwacht tussen te komen dan krijg ik mijn planning niet rond, en das het enige waar ik nog wat voldoening uit haal. Mijn lieftallige vrouw werkt onregelmatige diensten en ik probeer haar te ontlasten, door thuis opgeruimd, schoon, en het warm en aangenaam mogelijk te maken, zodat we samen ook nog even tijd voor elkaar hebben Soms lukt het, maar meestal is het na het avondeten en de afwas gebeurt met me. Ik lig dan op de bank, kan geen bah of boe meer zeggen, helemaal kapot op. Dit drastisch aangepast leven lijdt ik al zeven jaar nu. En sinds mijn vrouw onregelmatige tijden werkt, zien en spreken we elkaar amper, doordat ik helemaal op ben. Mocht er visite komen, dan moet ik mij daar op instellen, en dat lukt, als ik het ruim van tevoren weet, en daarna 2 dagen rust dus helemaal niets doen.Ergens naar toe gaan, is afhankelijk van het weer, niet te koud, niet te warm, weinig wind en 2 dagen te voor niets doen en rusten, en wederom 2 dagen erna niets doen en rusten. {mijn huishoudelijke taken, en boodschapjes en koken vervallen dan ook, anders red ik het gewoon niet, en kunnen ze me weer opzoeken in het ziekenhuis omdat ik net iets te veel van mezelf vroeg, wat wederom met een hartinfarct wordt beantwoordt. In die zeven jaar zie je je vrienden nauwelijks meer, omdat je toch niet mee kunt doen en ze rekening met je moeten houden. Dat houden ze 1 jaar vol, maar voor jou tien anderen die wel mee kunnen doen. Zeg maar een aanvulling zijn in vriendschap denk ik. Ze beseffen niet dat ik gewoon niet meer kan en hoe, dat dan is. Daar moet ik wel bij vermelden, dat ik de oudste in mijn vriendenkring ben, en ik ben 53 jr. De rest is 36 tot 44 jr inclusief mijn lieftallige vrouw. Allen in de bloei van hun leven, werk, kinderen ect, ect. Dus ik aanvaard het, maar mijn vrouw heeft daar ook onder ter lijden, Ook zij mist ons leven van voorheen en onze vrienden. De weinige tijd in de week, wat wij samen nog hebben, daaraan geeft zij haar prioriteit. Het is een lieverd echt. Ik vindt het voor haar erger dan dat ik ziekies ben, bij wijze van spreken. Haar leven is werken en een zieke man thuis, die enorm beperkt is. Denk dat onze vrienden zich niet goed realiseren, hoe eenzaam zij daarin staat. Vorig jaar juli 2010, conditie, {als je van conditie mag spreken, achteruit, en hartklachten die toenamen. Conclusie: CABG dus bypass-operatie. Zou het dan eindelijk toch nog goed komen? Nee, dus want om een reden die mij niet duidelijk was, heeft men toch maar besloten, om van die 3 takslijden er 2 van te dotteren. Het leek erop dat het beter zou gaan. Precies 2 wk en toen was ik weer terug bij af. Zelfde klachten en kapot op. Ik had er geen zin meer in om weer naar cardio te gaan, ze doen voor mijn gevoel niet wat ze 7 jaar terug al zeiden, U moet geopereerd worden, dotteren kan niet meer. Hetgeen ze hier ook zeiden, voor ze mij dotterden. Ik kon ook niet meer, je bent te moe om steeds je geringe planning aan te passen, omdat je steeds naar het ziekenhuis moet, voor wat je toch al wel weet .Maar ik ken de signalen van mijn hart functioneren, en ben in mei dit jaar toch naar mijn cardioloog gegaan, Er zat continue een druk op mijn borstkast die ik normaal kreeg vlak voordat er een infarct optreed, alleen zette die niet door. Dus vertelde ik de cardioloog er is een olifantje die zijn pootje op mijn kast heeft gelegd, maar niet doordrukt, maar tevens ook niet van plan is zijn pootje van mijn borstkast af te halen. Of er is een taklijden die weer stilaan dichtslipt of foute boel zei ik. Nou, nou dat zal toch wel meevallen? Zo ernstig is het niet met uw hart hoor? Ik vond dat even heel pijnlijk om te horen, want mijn cardioloog weet niet hoe mijn leven eruit ziet, geen lol, geen vakanties, bijna nooit meer ontspannen wandelen, geen sociale contacten meer, geen werk, altijd kapot op en alles goed plannen. Dat deed echt pijn! Deze dacht misschien wel, Hallo, ik ben de dokter hier, laten we eerst even bekijken wat de klachten zijn en je medicatie. Mijn vrouw is mijn reactie niet ontgaan, en zei tegen cardio: Luisterrr….ik wil mijn mannetje terug…., hij komt hier niet als er niets aan de hand is. Hij voelt als enige aan wanneer het mis gaat, en dat verteld hij u nu. {moet ik bij vermelden dat ik zomaar een nw Cardioloog heb gekregen, deze kon dat ook niet weten. Ik ben een man, dat als het lukt op tijd naar de dokter te gaan, en dan is het, vaak ook ernstig. Dat doe ik alleen als ik een: dubbele longontsteking heb, die ik zelf niet meer onder de knie kan krijgen of als mijn hart me in de steek gaat laten. Voor de rest zien of horen ze me niet. Dat is van mij bekent, de artsen zeggen dan ook altijd :waarom hebt u niet eerder aan de bel getrokken.En de artsen die me kennen, die nemen me erg serieus en luisteren nauw, omdat ik precies kan vertellen wat er met mij aan de hand is, ik kom niet bij de dokter, als ik het zelf kan oplossen. Maar het contact met elkaar herstelde zich, omdat cardioloog voor de zekerheid dan toch maar een hartcatherisatie liet doen, om mij gerust te stellen. Conclusie; ze had gelijk de 2 takslijden van vorig jaar waren niet dichtgeslibt. Welnee, duidelijke hoofdstamstenose, bij bekend tweevats coronairlijden. advies snel een FFR meting {flowtest} doen. En de week erop flowtest gedaan en jawel: Conclusie, U kan niet meer gedotterd worden, U moet geopereerd worden. Morgen echo v het hart ivm de hartkleppen die wat lekken en dan komt het in het team der Cardiologen en Thoraci. Ik ben benieuwd naar hun opinie, gaan ze mij helpen, of wordt net als vorig jaar medicatie bijgesteld en moet ik nog een tandje terugschroeven en mijn kwaliteit v leven inperken. Mijn hart krijgt nu continue te weinig zuurstof, wat zijn de gevolgen en wie weet mij daar meer over te vertellen? Of ie is er iemand bekend met hoofdstamstenose? Vr gr en thnx