altijd sloom

vrouw 43 jaar webredacteur en zzp-er nu in ziektewet

wat is dat moeilijk een hartverhaal op te schrijven

ik heb namelijk nog geen uitslag; volgende week hoor ik wat de uitslag is van het biometrie kastje dat ik gister en eergister om had.

ik ben heel erg moe, met vlagen. Dus drie jaar geleden in de zomer zo’n abnormale vermoeidheid, de hele dag en nacht slapen af en toe een paar uurtjes wat doen overdag en dan weer slapen.

en al jaren loop ik rond in een vage mist, met ijle lucht in mijn hoofd.

en altijd weet ik diep in mijn hart: er klopt hier iets niet.

maar omdat ik al twee keer eerder een burnout heb gehad wordt het altijd maar over de psychische boeg gegooid: hyperventilatie zou ik hebben.

zelf heb ik eerst nog de weg van allergieen bewandeld. E621 daar werd ik ook moe van. Dus dat eet ik nooit meer. En ijzertekort: dat bleek ik ook te hebben en inderdaad voelde ik me iets beter na ijzerpillen. Maar vlak daarna lag ik weer de hele ochtend tot 1200 uur in bed ik kon er niet uitkomen. En dan vier uurtjes maar wat rondfietsen, koffie drinken boekjes lezen, muziek luisteren hier en daar een praatje. totdat ik om 16.00 uur zo moe werd dat ik zelfs niet rechtop kon zitten in het koffie cafe. Dat is te gortig, Na het verhaal aan iemand verteld te hebben toch echt naar de dokter.

Zo vaak ging ik naar de dokter maar dan was er niets. Even luisteren naar het hart, even de bloedddruk opmeten: ja het is allemaal wel laag, maar ja dat hebben sommige mensen.

Totdat ikzelf een hartslag meter kocht, op aanraden van mijn hardloopcoach (eens per week ren ik door het park met een groepje) die wil weten hoe mijn intervaltraining eruit moet zien. Ik moet eerst een paar keer keikard een heuvel op sprinten en die hartslag die ik dan heb (160) is de maximale. Tijdens een duurloop moet ik dan op 75% daarvan zitten. En zo verder. Zoveel minuten op zoveel procent, zoveel minuten op zoveel procent etc. En dat gaat goed. Hoewel ik vroeger in mijn studententijd met gemak 5km hardliep zonder enige voorbereidingen of schema’s gaat alles nu langzamer. Maar gestaag ga ik wel vooruit.

Dan kom ik op het idee om die hartslag meter zelf eens snachts om te doen en zo mijn rusthartslag als ik net wakker wordt te meten. Ik heb namelijk soms het idee dat ik overdag slaapwandel, maar dat ik snachts in coma lig. Zoiets.

En dan meet ik een hartslag van 37.

Dat kan niet zegt iedereen. Ik meet vaker mijn hart midden in de nacht als ik slaap en dan blijkt hij in rust altijd begin 40 te zijn. 41 of 42.

Ik lees op het internet dat dit echt te laag is, en naar aanleiding van weer nieuwe extreem vermoeide dagen waarbij ik echt wel een soort slaapwandelend door de dag heen ga zegt mijn vriend: je moet het echt vragen aan de huisarts.

Mijn huisarts heeft inloopspreekuur van 8.00 u tot 8.30.

Maar op dat tijdstip kan ik mezelf er niet heen slepen. Ik zet de wekker: ja ok ik ga eruit. Heel even de ogen dicht. Ogen weer open: o nu is het opeens 9.00 uur, vijf minuten geleden was het nog 7.30 nou ja dan ga ik morgen wel.

Volgende dag idem dito: ik kan niet eens meer bij de dokter komen op dat tijdstip: ik functioneer alleen nog smiddags.

Dan ga ik maar naar de apotheek, ik slik namelijk ook ritalin omdat ik ADD heb. Van ritalin gaat je hartje weer wat kloppen in het begin kon ik er niet van slapen maar tegenwoordig slaap ik overal doorheen: door koffie, suiker, methylfenidaat: alles waar ik vroeger absoluut niet op kan slapen: ik slaap zo het klokje rond en in een diepe coma.

Dan ga ik om 12.00 smiddags naar de apotheek, zij meet eerst een bloeddruk beetje laag maar nog normaal, maar een minuut later terwijl ik heel rustig zonder stress daar gewoon zit te zitten: een minuut later is die het dubbele. Dus binnen een minuut is de bloeddruk helemaal anders. Ze zegt: je moet maandag echt naar je huisarts want die getallen zijn tot daar aan toe, je eerste bloeddruk kun je te laag noemen, maar dat hebben wel meer mensen. Veel verontrustender is de snelle verandering. Het is te wisselvallig, te onregelmatig.

Die maandag voel ik me beter en kan ik inderdaad om 8.00 uur melden bij de huisarts (dat weekend niet sporten dat lukt nog niet).

Mijn huisarts gelooft niet dat ik eens een hartslag van 37 sochtends bij mezelf heb gemeten. Hij zegt dat mijn meter vast niet goed is.

Wel laat hij me een biometrie kastje ophalen bij Saltro.

En nu moet ik afwachten wat de uitslag is.

en lees ik fulltime dit forum en andere fora en sites over Bradycardie

want mijn symptomen zijn dat: bradycardie

een mevrouw van de hartstichting belde mij vanochtend, als het kastje ook inderdaad die lage hartslag en bloeddruk laat zien, dat de huisarts me door moet verwijzen naar een cardioloog, en dat daar dan meer testen gedaan kunnen worden.

als het zo is: dan heb ik jaren van mijn leven sloom zwak ziek en misselijk geleefd

terwijl ik in mijn hoofd zoveel energie had maar in werkelijkheid niet kan uitvoeren

al die diagnoses: hyperventilatie, gedragstherapie, burnout, voedselallergie, add.

of gewoon: je bent nu eenmaal zo sloom

al die eerdere diagnoses zullen dan in een ander licht komen te staan

had ik het nu maar eerder geweten, begin twintig of zo. toen was ik ook vaak moe.

had ik het nu maar twintig jaar eerder geweten

al die hulpverleners die altijd maar weer alles psychisch willen verklaren

ik ben zo kwaad,

want een simpele hartmeter toont het gewoon luid en duidelijk aan: hartslagen van 40. Pas heel lang na het douchen ontbijten koffiedrinken etc pas na 12.00 uur is de hartslag hoger, richting 50 of soms 60. En tijdens sport normaal boven de honderd dan pas voel ik me goed. na het sporten als het me gelukt is te sporten, bij een hartslag boven de 100 heb ik pas het gevoel dat ik leef, niet onder water, niet onder een stolp, niet met een ijl hoofd, niet met een dubbele tong dingen stamelen die niemand kan verstaan, als ik in de spiegel kijk na het sporten (die weken dat het lukt) zie ik heldere ogen. Heel anders.

Ik heb wel eens in de kleedkamer bij aerobics gehad dat iemand met wie je voor de sport en na de sport in de kleedkamer spreekt, dat die persoon me nauwelijks herkend. Je bent zo anders, je ogen staan zo heel anders na het sporten.

ja en ik voel me ook anders. En het nekt me dat ik zo moe ben dat ik niet meer kan sporten.

of dat ik tijdens het sporten weer die mist in mijn hoofd voel opkomen, die buitenademigheid, en dat ik voel aan alles mijn adrenaline mijn spieren, alles in mij wil vooruit. Maar ik kan het niet.

en dan voel ik mezelf wegzakken, steeds weer het gevoel flauw te gaan vallen maar ik val nooit flauw, ik ben wel eens aangehouden door de politie op de weg omdat ik op de fiets aan het zwalken was. Ik had geen herinneringen: ik heb het niet bewust meegemaakt.

ik ga regelmatig ”weg”. en de psycholoog noemde het ”dissociatie” en zou moeten duiden op een erg trauma

ik heb geen erg trauma . ik ga ”weg” omdat mijn hart te langzaam klopt.

waarom hebben ze het me al die jaren aangepraat?

ik ben zo kwaad op ze