Alweer bijna een week thuis, tijd om een tussenbalans op te maken.
De eerste 2 dagen is mijn vrouw van het werk thuisgebleven, maar ze zag al snel dat ik mezelf al heel redelijk kon redden.
Hetgeen wat me toch heel erg is meegevallen is de angst of beter gezegd het gebrek eraan.
De dingen die ik (nog even) beter niet kan doen zijn niet gevoelsmatig, maar puur verstandelijk.
Vanaf de eerste dag thuis voel ik dat alles o.k. is, en dat ik aan mijn conditieopbouw mag werken met de nodige rust ingebouwd. Mijn eetlust is prima en de smaak mankeerd ook niets aan.
Dinsdag 7 februari heb ik een afspraak met mijn cardioloog en hoop dan ook meer zicht te krijgen op mijn revalidatie.
Ik weet dat ik vanaf nu attend moet zijn op bepaalde symptomen, dat geeft mij geen beklemmend gevoel, ik heb veel meer het idee het leven op de oude voet op te pakken en gewoon verder te gaan alsof dit niet is gebeurd.
Een van de kleine dingen is dat ik als ik op de wc zit en bij sommige slaaphoudingen het rustgevende tikkende geluid hoor van de kunstklep
Misschien ook interessant
Help mee en doneer
Met jouw donatie kunnen we 1,7 miljoen hart- en vaatpatiënten onafhankelijk blijven ondersteunen.
