Atriumfibrillatie

Atriumfibrillatie ofwel boezemfibrillatie.

Ik had er nog nooit van gehoord. We wisten wel dat mijn hondje Frits al een dagje ouder was, niet meer te veel en enthousiast moest spelen. Maar als je hem toch tekeer zag gaan. Gewoon geweldig om te zien. Hij en zijn pion, u kent het wel die zware wegpionnen (hij had hem zelf een keer ergens vandaan getoverd.. ). 

Die dag hadden we hem echt zijn gang laten gaan, hij vloog die pion aan, luid grommend en blaffend. Een paar minuten later droop hij gewoon af naar een hoekje, nu luid hijgend. Ach het is een boxer, niks ongewoons. Hij deed een paar pogingen wat water te drinken en verdween weer de tuin in.
Toch vonden we hem een beetje sneu en dachten; geef hem wat vers water en een lekker baconstripje. Wij roepen, fluiten en zelfs schreeuwen, geen Frits. Ik ben toen maar door de tuin gaan lopen om te kijken . Daar lag hij in een met onkruid begroeid hoekje van onze oprit. Nog steeds luid hijgend, maar nu was de paniek in zijn ogen te zien. Gauw wat natte en koude handdoeken gehaald. Hij zal het wel te heet hebben; dacht ik. Ik heb m geprobeerd mee te nemen naar binnen, er was geen beweging in hem te krijgen.

Nu begonnen de zorgen toch wel echt te komen, vooral bij mijn moeder (die is daar wel goed in).  Het besef begon te komen dat hij daar was gaan liggen zodat wij zijn lijden en zwakte niet zouden zien.
Ik ben altijd erg optimistisch en blijf overal nogal nuchter (soms erg bot) onder, maar deze keer was het echt niet goed, hij had tranende ogen, bloeddoorlopen en had niet eens de puf om zijn hoofd op te tillen.
Ik heb hem snel de auto in getild en naar de dierenarts gereden, waar we natuurlijk mochten wachten totdat diegene klaar was. Een paar keer geroepen dat het echt niet goed met hem ging. Maar omdat zij ons wat opdringerig vond had ze uit dwarsigheid nog snel iemand voorlaten die maar even een vraag had. 10 minuten daarna mochten we pas binnenkomen. Mijn moeder bleef in de wachtkamer, ze moest even op adem komen na de frustratie.

De conclusie was snel gemaakt door de arts. Frits zijn hart was compleet op hol geslagen. Een ECG werd snel gemaakt. In tussentijd vertelde ze mij overdreven bot met haar neus opgeheven dat ik de kans reëel moest achten als Frits binnen 10 minuten tot overlijden zou kunnen komen. In mijn hoofd spookte op dat moment; die 10 minuten die jij net hebt verspild door je arrogantie en egocentrische gedrag…. Onvoorstelbaar toch?

Foto’s werden gemaakt van Frits zijn vergrootte hart en nog een ECG werd gemaakt. Zijn hartslag heeft zelfs tegen de 300 aan gepiekt. Zijn hart pompte in principe niks meer rond. Zo een hoge hartslag laat het hart alleen trillen.  Ze kon hem niks toedienen omdat dat met zijn hartslag en het feit dat er praktisch geen circulatie was ook zijn dood zou kunnen betekenen.
De angst in Frits zijn ogen was te zien en ik moest mezelf goed in bedwang houden, omdat ik niks wilde laten merken aan mijn hondje. Ik probeerde hem zo veel mogelijk te kalmeren, gelukkig had dat resultaat. De paniek bij hem verdween wat en een klein half uur later ging zijn hartslag richting 200. Ik ben toen maar even naar buiten gegaan en mijn moeder nam mijn plek in terwijl ik mijzelf even moest ontladen. Verdriet en opluchting tegelijk. We waren er nog niet, maar eindelijk kalmeerde zijn harteen beetje.

Pas die avond rond een uur of elf was zijn hartslag weer rond de 100. Ik heb volgens mij wel 40 keer geluisterd naar zijn hart, vooral omdat mijn moeder dat bleef vragen. Dat ik in het begin de waarheid vertelde was natuurlijk niet zo. Ik kon het kloppen nog niet eens bijhouden. Maar  het stelde mijn moeder wel wat gerust.

Het heeft hem toch een paar weken gekost om hier van bij te komen. Zijn wandeling door de weilanden was gereduceerd tot maar 50m in de berm. Daarna was hij iedere keer uitgeput. Zo merk je opeens dat ook hij een dagje ouder wordt.
Nu een klein jaar (geleende tijd) later heb ik nog steeds mijn trouwe hondje. Wel een oud mannetje geworden. Hij komt heel stijf zijn bedje uit. Een antidecube matras, daarbovenop zijn zachte mand, met een zacht dekentje en een groot kussen erbij, anders ligt hij niet lekker. Verwend hondje.

Hij is nu 10, voor een boxer al erg oud. Hij krijgt nu wat grijze haartjes op zijn wangen, staat wat moeilijker op, en zit hele dagen op de bank naar de weilanden te kijken. Af en toe stoei ik nog wat met hem. Hij zal toch een beetje in vorm moeten blijven.
Mijn Frits een Hartpatiënt.