AVNRT, 12 jaar verder – laat je niet afschepen!

Hallo allemaal,

Even een verhaal van mij, Angela, 23 jaar.

Gisteren ben ik eindelijk geholpen aan mijn hartritmestoornis AVNRT, door middel van ablatie in het Haga ziekenhuis.

Ik zag er erg tegen op en vond de ingreep best tegen vallen. Gelukkig is het nu achter de rug en hoop ik nooit meer hartkloppingen te krijgen!

Maar wat een gedoe om erachter te komen waar ik al die jaren last van heb gehad!!

Als meisje van 11 begon het al tijdens de gymlessen, ik kreeg hartkloppingen en wist niet wat er precies gebeurde dus ik ging altijd maar rustig aan de kant zitten tot het over ging. De gymleraar dacht altijd dat ik niet mee wilde gymmen of dat ik me aanstelde. Zo is het eigenlijk altijd gegaan! Ik kreeg hoe ouder ik werd, steeds vaker last van hartkloppingen ( meerdere keren per week). Ik voelde me hart dan tekeer gaan, koud gevoel in m’n keel, duizelig en moe. Ik wist dat er iets niet klopte en ging keer op keer naar de huisarts. En ja, mij werd net als veel anderen, keer op keer verteld dat het door mijn hormonen kwam (puberteit) dat het van stress kwam of dat ik hyperventilatie had. Maar ik wist t zeker, hyperventilatie was het sowieso niet, want dat voelde anders! Het beïnvloedde mijn leven, omdat ik bijna tijdens alle leuke dagen, van verjaardagen tot uitgaan hartkloppingen kreeg.

Tientallen hartfilmpjes laten maken, maarja in rust en zonder hartkloppingen op dat moment, kon ik de doktoren ook wel vertellen dat ze daar niets op zouden zien!

Uiteindelijk ben ik 4 maanden geleden eindelijk bij een cardioloog terecht gekomen die mij wel serieus nam, ondanks hartfilmpjes die in rust op niks uitwezen. Hij vertelde mij dat het sowieso geen hyperventilatie was, dan klopte namelijk niet bij de symptomen die ik omschreef (Eindelijk iemand die dat beaamde). Hij wist zeker dat het een hartritmestoortnis was, maar niet welke. Een hele sport, want hartkloppingen vast zien te leggen op een hartfilmpje op het moment dat je het hebt, is een hele uitdaging! Maar het is me gelukt, bij de EHBO tent op een festival 😉 (na de ambulance broeders te dwingen mij aan het apparaat te leggen).

Uiteindelijk met de geprinte papiertjes/uitslagen naar de cardioloog gegaan. Hij dacht WPW dus ablatie was daar de goede permanente oplossing voor. Ik voelde me eindelijk begrepen na al die jaren!

Tot slot gisteren uiteindelijk de ablatie ondergaan, uiteindelijk bleek het geen WPW te zijn maar AVNRT!

Nu ben ik er als het goed is vanaf. Nog even 3 maanden afwachten of het nooit meer gebeurd!

12 jaar lang ben ik weggestuurd, dachten medemensen dat ik een aansteller was en zelfs de professionals namen me niet serieus, maar het blijkt maar weer: je kent je eigen lichaam het best.

Mijn les aan iedereen: laat je niet afschepen! Het is zonde dat velen zo lang met iets rond blijven lopen.

Poot stijf houden!

Groetjes,

Angela