Ben ik echt een hartpatient?

Eindelijk bereikte ik mijn pensioenleeftijd. In april een groot feest gegeven met familieleden en vrienden. Meer tijd voor wat ik eigenlijk altijd al had willen doen.

In juli zou ik nog even invallen in mijn oude baan in de jeugdzorg. Ik verscheen zaterdagavond om de dienst over te nemen, maar ontdekte me vergist te hebben. De bedoeling was dat ik zondag op zou komen dagen. Niet erg, even wat drinken en bijpraten en weer snel op huis aan.

Ik kon mijn fiets niet direct van het slot krijgen en raakte wat geirriteerd. Op dat moment voelde ik me ineens niet lekker. Ik stelde zelf nog vast dat het mijn hart wel eens kon zijn en viel toen weg. Degenen die in dienst waren verleenden direct 1e hulp en belden 112. De ziekenauto bleek al in de buurt. Er volgde 2x reanimatie met een AED en ziekenhuisopname. Ik werd gekoeld en moest daarna weer ontwaken uit mijn coma. Ik houd nogal van uitslapen, dus gebeurde dat niet direct.Pas 3 dagen later, nadat ik uiterlijk had moeten ontwaken, werd ik wakker nadat iemand mij (naar mijn gevoel) op en neer op bed gooide en hevig tegen me schreeuwde dat ik een hartstilstand had gehad. Ik nam het voor kennisgeving aan, maar had geen zin om te reageren, totdat ik dat op en neer gooien me zo vervelend vond, dat ik het beter vond om duidelijk te maken dat ik de boodschap had begrepen. Ik reageerde met een snauwend “O”. Ik wilde met rust gelaten worden, ik wilde slapen. Dat gebeurde toen ook.

Pas de volgende dag kwam ik echt bij en zag tot mijn vreugde twee vriendinnen naast mijn bed, die ik met een brede glimlach begroette. Ik wilde meteen van alles vragen, maar er kwamen alleen maar onverstaanbare klanken uit mijn mond. De zusters kwamen kijken in hoeverre ik het nog “deed”. Bezoek was steeds gewaarschuwd dat ik wel eens gehandikapt zou kunnen zijn bij het ontwaken. Alleen mijn linker pink kon ik bewegen………

Maar spoedig kwam alles weer terug. Ik moest zelfs van de zaal af, omdat ik te druk was. Elke functie die terugkwam leek geoefende te moeten worden. Ik zwaaide voortdurend met armen en en benen, die het weer “deden” en praatte ook aan een stuk door toen dat weer een beetje ging.

Men heeft de oorzaak niet kunnen achterhalen van het gebeurde. Er was niets aan de hand met het hart. Ik ben 5 weken in het ziekenhuis geweest, omdat er vele onderzoeken zijn gedaan. Zels een MRI-scan. Er is niets gevonden’. Daarom heb ik een ICD gekregen en medicijnen en ben bestempeld tot hartpatient, terwijl ik me helemaal niet zo voel.Ik heb geen klachten en kan weer volop meedoen in het leven. Ik voel me soms alsof ik de boel “belazer”. Vooral als ik de hartverhalen lees en daardoor weet wat een dergelijke ervaring soms voor gevolgen kan hebben of met mensen kan doen.

Natuurlijk is dit reden om dankbaar te zijn en weet ik met mijn verstand dat het zich wel eens kan herhalen, maar in het dagelijks leven merk ik er niets van.

Is er iemand die zich in mijn verhaal herkent of ben ik de enige op de wereld mer deze “problematiek”?