Benieuwd hoe het verder gaat…

Ik ben van 1940. In 1999 werd ik ’s nachts wakker en schrok me rot van de oorlog in mijn hart. De vorige avond had ik een erg gezellig, laat diner met vrienden gehad en de nodige glazen wijn weggewerkt. Met mijn vrouw in het ziekenhuis, werd ik die nacht meteen aan de monitor gelegd en kreeg ik te horen dat het boezemfibrilleren was. Met een infuus werd de rust in het hart hersteld. Een paar dagen later stelde de cardioloog me gerust: “je kunt er oud mee worden en het ergste probleem is de vergrote kans op trombose en/of een herseninfarct”. Zijn advies: “kom in voorkomende gevallen maar naar de 1e Hulp en wacht niet langer dan 24 uur, zodat je hart niet aan de onregelmatigheid gaat wennen”. Zo gezegd zo gedaan. Een paar keer cardioversie, maar meestal hielp het infuus genoeg. Ze kenden me langzamerhand goed bij de 1e Hulp. Ik heb me er nooit over opgewonden omdat het blijkbaar niet dodelijk is. In het begin kwam het 1x per maand terug, maar dat was begin 2010 opgelopen naar 3x per week. Op een goede dag viel opeens de linker helft van mijn gezichtsveld uit. Toen ben ik wel flink geschrokken. Het duurde maar een half uur en ik heb er niets van overgehouden, maar de trombose had zich dus echt aangediend… Toen greep mijn cardioloog in: “ik stel je voor een ablatie te laten doen”. Ik was er direct voor en had me al via internet en vrienden op de hoogte gesteld. Hij waarschuwde wel voor een zeer lange wachttijd van 6 maanden of meer. Dankzij een ‘kruiwagen’ werd dat beperkt tot 6 weken. Op 1 september 2010 ging ik in Nieuwegein’s Sint Antonius onder het mes. Een dubbele operatie. Niet alleen de ablatie, maar ook het afsluiten van het hartoor met een soort parapluutje (zgn. watchman device), omdat de uitstulping van het hartoor het grootste deel van de bloedpropjes in het hart veroorzaakt. (Zoek maar op internet naar ‘hartoor Nieuwegein’ voor een interessante video). De eerste uren na de operatie(s) werd me duidelijk dat het hart nog flink ongehoorzaam reageerde. Het sprong 1 tot 3x per week uit het ritme. Dat bleef zo tot de dag van vandaag. Operatie niet gelukt dus. Jammer. Volgestopt met medicijnen waar ik ernstig de pest aan heb. Acenocoumarol voor de trombose dienst, Bisoprolofumaraat (betablokker) en Tambocor (flecainiide). Ik ben er heel actief achter aan gegaan om zo snel mogelijk opnieuw geopereerd te worden. Drie maanden herstel was nodig werd gezegd. Op 23 december gaat het opnieuw gebeuren. De bekende cardioloog dr. Boersma staat hoogstpersoonlijk aan de knoppen. Tenzij iemand anders met een ergere kwaal voorgaat natuurlijk. Je weet het maar nooit in Nieuwegein. Het is daar een volcontinu operatiefabriek. Het hiervoor genoemde parapluutje zit goed vast in het hartoor. Dus de kans op trombose is sterk verlaagd. Dat doet me plezier. De rest zie ik de 23e december wel.

Eduard