Brief van mijn hart

Lieve Helguita,

Da’s raar hè? Een brief waarin je je hart moet laten spreken. Maar helemaal vreemd is het nu ook weer niet, want wij hebben de laatste tijd nogal wat meegemaakt samen.

Wat had ik het benauwd zeg, vorig jaar. Ik maakte me erge zorgen of het allemaal wel goed zou komen tussen jou en mij. Ik snapte er dan ook niks van. Wat was nou eigenlijk de aanleiding van ons probleem.

Je hebt steeds goed voor mij gezorgd. Altijd goed opgelet met wat je eet. Voldoende vitamines genomen. Ja, je hebt wel gerookt. Daar was ik wat minder blij mee.

Maar goed dat is je vergeven want je rookt nu toch al zo’n vier-en-een-half jaar niet meer.

Dat gaf wel wat lucht moet ik zeggen.

Ik snapte dan ook niet dat ik steeds maar vermoeider en vermoeider werd.

Jij deed echt je best wel hoor. Weer overal aan mee doen. Niet zeuren, gewoon doorgaan.

Dat had ik heus wel in de gaten.  

Maar ik kon jouw tempo niet meer zo goed bijbenen.

Ik was altijd maar moe. Zo moe, dat het zelfs pijn begon te doen.

Ja het was behoorlijk afzien, dat laatste jaar.

Ik heb zelfs nog geprobeerd je te waarschuwen. Af en toe het alarm erop gezet.

Dus werd ik voor controle naar een soort van garage gestuurd en aan allerlei slangen en monitoren gekoppeld. Daar kwam men tot de ontdekking dat ik zoiets als een nieuw ventiel nodig had. Dat was wel even schrikken, vond je ook niet? We dachten dat het daarmee opgelost zou zijn, dus we gingen met nieuwe moed verder. En dat ging ook even goed, zo’n drie maanden ongeveer. Toen zette de vermoeidheid weer in en ik probeerde je steeds te waarschuwen.

Maar je luisterde niet altijd zo goed.  Je had altijd wel een andere smoes klaar om maar niet op mijn acties in te gaan. Dus, toen het echt te erg werd, zat er niets anders op voor mij.

Ik heb heel even de kraan dichtgedraaid. Het deksel op de doos gedaan. Het licht uitgeknipt.

Het was echt niet mijn bedoeling om jullie allemaal zo te laten schrikken, maar het kon niet anders. Er moest iets gebeuren. Nu!

Eindelijk, eindelijk werd er iets aan mijn vermoeidheid, mijn pijn en mijn onbehagen gedaan.

Maar wat was het eng hè? Ik dacht echt even dat we elkaar zouden verliezen.

Dat zou ik nooit kunnen toestaan. 

Want jij en ik, wij horen samen. Helemaal! Tot aan het onbekende einde.

Dus….laten we er wat van maken! Want, ondanks de aanpassingen, zit er nog steeds veel ruimte in mij. Want behalve voor jou, zijn er nog steeds veel zaken waar ik, letterlijk en figuurlijk, warm voor loop!  Er is plaats voor alles en iedereen. Dus laten we genieten van het leven, het stroomt zo lekker door me heen. Voel jij het ook? Ik ben benieuwd hoe jij daar over denkt. Schrijf me eens terug!

Liefs en warme groeten van,

 Je Liefhebbende Hart