By passes en syndroom van Dressler / Pericarditis

Beste Hartgenoten,

Een voor velen bekend voorkomend verhaal denk ik, maar toch met een bijzonder “detail”. Vooropgesteld dat ik beslist geen overgewicht heb, niet rook, behoorlijk gezond eet, maar helemaal niet aan sport doe, heb ik er nooit bij stilgestaan in de risicogroep te zitten voor Angina Pectoris. Wel dus: helaas is dat genetisch bepaald.

Toch kwam het als een donderslag bij heldere hemel. Nooit klachten gehad. Zelfs in de vrieskou bijna 30 km gefietst (zonder training…) en geen last. Hiermee dacht ik mijn gelijk te hebben bewezen dat sport niet echt nodig is.

Plotseling was het er toch: de bekende mokerslag op de borst. Gewoon even wachten en wat warme lucht van achter de winterjas indemen en klaar is Kees. Autoruiten verder krabben en werken. Hele week geen last meer gehad. Tot de eerstvolgende maandagochtend. Weer hetzelfde verhaal. Nog niet aan gedacht dat dit met het hart te maken zou kunnen hebben (ik weet nu wel beter). We praten inmiddels over eind januari 2011. De aanvallen van Angina Pectoris deden zich wat vaker voor en telkens bij de overgang van warme naar koudere ruimtes. De temperatuurverschillen die nodig waren om de kramp te veroorzaken werden steeds kleiner, dus toch maar even de huisarts gebeld. Daar kon ik direct terecht.

Zijn conclusie was Angina Pectoris en om het zeker te weten belde hij ter plekke met de cardioloog. Daar kon ik de volgende dag al terecht. Echt super aanpak!

En inderdaad ECG, inspannings ECG (Fietstest) en nog wat metingen. Conclusie: Angina Pectoris! Balen dus.

Meteen aan de medicijnen Bisoprolol, verstuivertje met nitriet, ascal en simvastatine. Na 2 weken weer naar de cardioloog, die al snel de conclusie trok dat dit met medicijnen niet te verhelpen viel. Instabiele angina pectoris.

De volgende dag catheteriseren en ja hoor 2 kransslagaders kregen nauwelijks nog bloed omdat de dikke slagader die daarvoor moest zorgen nagenoeg dicht zat. En bovendien was ook een van de kransslagaders zelf al half verstopt. De periferie was verder helemaal schoon en er was gelukkig nog geen sprake van een hartinfarct geweest, maar dedreiging hiervan was groot! De cardioloog schrok behoorlijk en heeft er alles aan gedaan om mij zo spoedig mogelijk te laten opereren in een hartkliniek. Dat wachten heeft uiteindelijk maar 2 dagen geduurd, want ik ben op zaterdagmiddag 12 februari al geopereerd. Super aanpak van de medici. 3 by passes rijker mocht ik na 4 dagen alweer terug naar “mijn eigen ziekenhuis”.

Op 28 februari mocht ik naar huis om daar verder te werken aan mijn herstel. Dat ging prima: elke dag eens stukje verder lopen (fietsen mocht nog niet natuurlijk vanwege het borstbeen). Paracetamol nam ik nog nauwelijks omdat ik niet veel last had van de operatie. Totdat half maart het tij keerde. Het begon met af en toe steken in de hartstreek, maar vooral pijn in de linker schouder en later ook tussen de schouderbladen. Zo erg dat zitten, liggen en slapen nauwelijks te doen waren. 2 paracetamols brachten hooguit een uurtje verlichting. Zware griepverschijnselen erbij en ik lag de hele dag zo’n beetje in bed. Koorts, gewichtsverlies, gebrek aan eetlust, lamlendigheid etcetera. Na een dag of vijf knapte het dan weer wat op, waardoor ik weer wat ging lopen en dan kwam het weer opzetten. Toch maar even naar de huisarts dus met die pijnlijke schouder. Zijn conclusie: zenuwpijn, waar weinig aan te doen is. Helaas.

Toen ik voor de 3e keer last van de schouder kreeg, kreeg ik hier ook forse hartritmestoornissen bij en had ik de neiging onderuit te gaan. Huisarts gebeld, nadat het ziekenhuis had geadviseerd een extra Sotalol, (waar ik inmiddels mee aan het afbouwen was) te nemen maar wat totaal geen effect had. Hij kwam direct en constateerde boezemfibrilatie. Dus snel naar het ziekenhuis en weer aan de hartbewaking. De hartslag varieerde tussen 140 en 180 en was zeer onregelmatig. Allerlei onderzoeken gehad, bloed bekeken en de conclusie was helder: verhoogde ontstekingswaarden, iets verhoogde temperatuur, verder niet. Nachtje blijven Kalium gehad om het hart rustig te krijgen en dat werkte perfect: binnen een minuut zat hij op 80 slagen per minuut.

De volgende dag waren de bloedwaarden alweer een stuk beter en ik mocht naar huis. We praten nu over 28 maart. Binnen enkele dagen begon weer die linker schouder op te spelen, dus om erger te voorkomen (ik zat niet op opnieuw hartritmestoornissen te wachten) de huisarts weer gebeld. Na wat over en weer bellen bleek ik als complicatie van de operatie het syndroom van Dressler te hebben. Per abuis had men mij vergeten dat te vertellen en de juiste medicijnen te geven, dus ik was weer achteruit gegaan.Op 6 april kreeg ik dan het juiste medicijn: Ascal 600 mg en dat 3x per dag, uiteraard met Omeprazol maagbescherming (lekker spul zeg, dat Ascal). Maar dat hielp goed samen met absolute rust (dus weg dagelijkse wandelingen voor het herstel van de conditie). De pijn zakte snel, de eetlust kwam terug, hartslag werd rustiger, koorts daalde. Alleen werd ik duizelig, want de bloeddruk zakte tot soms 90/50. Dat bleek het effect van Ascal op de Nifedipine te zijn. Hiervan de dosering verlaagd en dat scheelde.

Op 21 april weer naar de cardioloog en hij was zeer tevreden. Dressler (dat lijkt op Pericarditis, een steriele ontsteking van het hartzakje) was onder controle, dus ik mocht stoppen met Ascal gelukkig, want dat is een aanslag op de maagwand.

Maar wel met die restrictie dat ik het weer moest gaan gebruiken als de verschijnselen van Dressler weer zouden opflakkeren. Inmiddels heb ik het revalidatietraject gisteren (23 mei) afgerond, want dat verliep supergoed, maar af en toe speelt mijn linker schouder weer op. En dan is de eerste gedachte (angst eigenlijk): “het zal toch niet weer………”

Op forums is erg weinig te vinden over Pericarditis en al helemaal over het syndroom van Dressler, maar als je dit herkent, dan zou ik je reactie bijzonder op prijs stellen.

Alvast mijn dank hiervoor.

Hartelijke groet,

Hans