charley /sjarel

Charley, Sjarel…. De naam zegt u niet veel, maar mij wel. Charley is mijn oude trouwe kameraad. Hij deelt lief en leed met mij en met alle anderen uit ons gezin. Onvoorwaardelijk. Door dik en dun. Hij is de steun en toeverlaat van onze familie. Geen mens, maar een hond. Niet zomaar een hond: nee een echte Jack Russell. Heel apart ras, maar iedereen uit ons gezin heeft zo zijn eigen speciale band met hem. Al bijna 15 jaar lang regeert hij ons allemaal. De laatste jaren zelfs het kantoor van Hartpatienten Nederland. Nadat zijn oude trouwe metgezel Babs blind was geworden en uiteindelijk moest sterven wilde Charley geen ogenblik meer alleen gelaten worden. Over een echte Jack Russell gesproken!!!!! Dus hij vergezelde mij de laatste jaren dagelijks naar kantoor. Veel kantoorbezoekers herinneren hem ongetwijfeld als de valse hond. Altijd blaffen. Altijd grommen. Je nooit vertrouwen. Maar nooit bijten. Echter de laatste maanden was Charley Charley niet meer. Hij reageerde niet meer bij onverwacht bezoek. Hij lag in zijn mandje naast mijn bureau en vond alles goed. Hij werd minder mobiel. Af en toe wist hij niet meer waar hij was. Dan was hij de weg kwijt. Bekenden herkende hij niet meer.Vreemden signaleerde hij niet meer. Hij ging zienderogen achteruit. Maar mocht hij?? Hij was ruim 14 jaar. Als hij een hartstilstand zou hebben gekregen, weet ik zeker dat hij niet meer gereanimeerd had willen worden. Hij wilde niet meer. Na alles wat hij moest inleveren vond hij het wel goed. Hij kon het niet aangeven, maar je voelde het. Iedereen in zijn omgeving zag dat. Als hij had gekund, had hij een niet-reanimeren penning aan zijn halsband gehad. Maar helaas: zijn hart stopte er niet mee en zijn leven werd met de dag ondraaglijker. Hij had zelfs geen hondenleven meer. Gisteren besloten wij, in overleg met de dierenarts, een punt achter zijn leven te zetten. Na veel getob lieten we hem inslapen. Morgen brengen ze hem naar een dierenmortuarium waar hij gecremeerd wordt. Hij was bang toen we de dierenartsenpraktijk naderden, maar er viel iets van hem af toen de beslissing viel. Het leek wel of hij ons dankbaar was dat hij van ons mocht gaan slapen door aan zijn verplichting tot leven een einde te maken. Kon het bij mensen ook maar af en toe op een zodanig humane manier besloten worden. Kijk rondom je heen: hopeloze demente bejaarden in zorginstellingen, hulpeloze patienten in uitzichtloze situaties, angstige mensen op de vlucht voor geweld, mensen in hongersnood, bevolkingsgroepen op de vlucht voor natuurgeweld. Teveel om op te noemen. En dat zijn mensen, slachtoffers, onschuldigen die nergens om gevraagd hebben. Ook die mensen willen geholpen worden. Wij kunnen hen samen met u helpen met hartgenoten.nl
"Waartom schrijf je dit hier in een hartverhaal?" zult u zich afvragen? Gewoon omdat ik gisteren nog meer overtuigd was van het nut van hartgenoten nadat ik afscheid had moeten nemen van onze trouwe viervoeter. Waar doe je het allemaal voor? Waarom heb je zo'n sterke band met anderen of zelfs met beesten? We weten het niet. Maar voor mij staat 1 ding vast: deel het met anderen en schrijf je emotie van je af. Ik zal mij Charley mijn leven lang herinneren als de stoere Jack Russell die altijd voor zijn familie opkwam. Onvoorwaardelijk. Charley, Sjarel, dank voor alles en dat je door dik en dun altijd een echte vriend was voor ons allen. Ik hoop dat je nu eindelijk rust zult vinden. bye….