Coronair spasme ; hoe ga je er mee om?

Juli 2011, bijna vakantie, nog even een paar dagen werken, dingen afronden. Het moe zijnl, druk in de borst en afgekneld gevoel in de hals/keel zal wel vanzelf over gegaan, beetje te druk geweest misschien. Aan het eind van de week valt het me op dat ik ook een onregelmatige hartslag heb, d.w.z. wat “overslagen”.

De volgende week bouwt ook weer zo op, aan het eind van de week worden de klachten zo heftig dat ik het niet meer vertrouw. Zit in dubio, nog één week voor de vakantie. Toch maar even langs de huisarts. Die vertrouwt het niet, ook al omdat er in de familie nogal wat hartpatiënten voorkomen. Een uur later lig ik in een ziekenhuisbed, aangesloten aan de monitor en gaat de hele riedel van onderzoek in gang. Er wordt niks gevonden, alles prima in orde, soms wat extra slagen/overslagen, maar na een par dagen verdwijnen die ook. Starten met beta blokkers en ascal.

De hartkatheterisatie geeft uitsluitsel; geen afsluitingen, aderverkalking enz, maar een spasme van een rechter coronair bloedvat. Opluchting alom. Nieuwe medicatie (tildiem i.p.v. betablokker), beetje rustig aan doen en naar je lijf luisteren. Thuis herstellen. Ja, maar waarvan? Er is toch niks stuk en verstopt? Even bijkomen en dan weer verder…

Sommige dagen verlopen rustig en heb ik weinig last. Bewegen in de vorm van wandelen gaat prima. Alle voorkomende werkzaamheden op een rustig tempo, tussendoor een puzzel oplossen, boek lezen of wat knutselen.

Na een paar weken komen de klachten terug, wisselend, meestal in rust, maar ook bij algemene dagelijkse dingen. Ik probeer er een patroon in te herkennen om zo te voorkomen. Maar ik kan er geen touw aan vastknopen. Via de cardioloog terug naar de betablokkers. Na een paar weken een verdubbeling van medicijnen omdat de klachten steeds weer onregelmatig terug keren.

Start met 2x half uur fietsen per week bij de revalidatie, gaat uitstekend, voel me prima daarna, geeft lucht en “ruimte” waardoor klachten minimaliseren. Bang om te bewegen ben ik niet doorgaans, bij klachten doe je vanzelf minder inspanning.

Ik worstel met het feit dat ik geen vat heb op de klachten, waar ik intussen wel achter ben is dat emotie en vooral in de vorm van stress, grote invloed heeft. Andersom; geen stress dus ook geen klachten, gaat niet op. Op advies van huisarts en fysio hulp bij psycholoog aangevraagd. Voel me aan ene kant suf omdat er eigenlijk “niets ernstigs” is en ik alles weer kan doen. Aan de andere kant luister ik naar m’n lijf , maar daardoor kom ik in een visieuze cirkel van reacties die niks oplossen en die eigenlijk sec genomen niet nodig zijn. Daardoor ben ik weer bij af.