Dag Allemaal

Iedere keer denk je, nu breng ik het niet meer op. Ruim 5 jaar is mijn bed de plaats waar ik de meeste tijd door breng. ’s Morgens bij het wassen en ontbijten kom ik mijn bed nog uit, een jaar geleden, deed ik nog wel eens een beetje rommelen in het huishouden, maar dat kan ik nu wel schudden. Ja, eigenwijs als ik ben, probeer ik het regelmatig, maar dan is er toch iets of iemand, dat mij daarvoor gaat straffen en er voor zorgt, dat ik een paar dagen zo moe ben, dat ik voor oud vuil op bed lig. Tussen de middag kom ik weer een poosje uit bed, er moet weer wat gegeten worden en dat gaat in de kamer toch prettiger in de kamer, dan op bed, al die kruimels…..! Maar eerst was ik er ruim een uur uit en moest mijn man soms zeggen, wordt het weer geen tijd voor je bed……, maar tegenwoordig ga ik heel graag weer terug en ben dan ook bek af.Meestal is het dan twee uren slapen en als mijn man mij dan wakker komt maken, heb ik echt de tijd nodig om bij te trekken. Hij heeft dan al een deel van het kookwerk klaar en er rest dan voor mij alleen nog maar het afmaken van eten, maar wat is dat vermoeiend. Na het eten, is het weer rap het bed in en eerst maar even bij trekken.De avond doe ik wat computeren, wat lezen en wat televisiekijken, maar ook dat gaat me met moeite af. Waar ik vroeger nog veel zat, is het nu meer liggen en ja, dan kan ik met behulp van mijn bedtafel, die ik schuinzet, nog wel op mijn laptop lezen, maar typen, dat gaat moeilijk.’s Avonds  laat kom ik nog een paar uurtjes op, gezellig nog even met manlief in de kamer, want ja, dan komt de nacht weer, die boze nacht. Want de nacht is het tijdsdeel, waar het steeds weer fout gaat. Veel hoesten en kuchen, dromen [vaak nachtmerries] , maar ook vaak heel ziek wakker worden met pijn op de borst, geen lucht kunnen krijgen. Een bloeddruk die veel hoger is als normaal en een hartritme wat de pan uit vliegt, maar daar hoef ik jullie niets over te vertellen.Maar met de status uitbehandeld en de afspraak die ik met mijn man heb gemaakt, dat ik geen ziekenhuis meer wil, moeten wij er samen doorheen, maar wel in de beslotenheid en rust van ons eigen huis. Niet op een hartbewaking met alle toeters en bellen. Soms gaat het een paar weken goed, maar dan is het weer raak.De laatste paar maanden is het ook zo, dat er geen herstel meer komt. Eerst voelde je na een paar dagen, ik ben er weer, kon ik weer meer, maar tegenwoordig is het rekken en er bij blijven. Maar ondanks alles geniet ik van de beestjes in de tuin, die ik vanuit mijn bed mag bekijken. Op de laptop geniet ik nog van de beelden van Beleef de Lente, van al het jonge spul in de nestkasten e.d., al is het uitvliegen al begonnen. Ik krijg de dagen nog wel om.Maar hier bij Hartgenoten schrijven lukt me haast niet meer, het is te vermoeiend en alles lezen lukt ook niet altijd, ik wil ook niet altijd bezig zijn met mijn beperkingen, lees dan liever iets gezelligs.Ik wil jullie daarom bedanken voor de fijne reacties die ik altijd kreeg en voor de lieve mee levende berichtjes. Natuurlijk blijf ik regelmatig meelezen en misschien zo af en toe eens ergens op reageren.Ik wens jullie allemaal veel beterschap, sterkte en kracht, maar vooral moed toe en niet te vergeten, nog vele jaren en een mooie toekomst, want ook al ben je beperkt, je kan toch nog genieten.Een lieve hartengroet van Geertje