De baas blijven over eigen gevoelens.

Hulst, 03-10-2008.

Natuurlijk loop ik de kans dat iedereen het een niet passend, mogelijk zelfs een slecht verhaal vindt. Dat risico neem ik dan maar. Maar ik schrijf het met de intentie een bruikbare ervaring over te dragen.
Een ervaring welke mij als betrokkene veel narigheid heeft veroorzaakt, en onzekerheid, welke jaren heeft gesleept. Het vervelende was nog dat de medische wereld zich telkens heeft ingespannen om de oorzaak te achterhalen, en telkens stopte met de woorden: we weten het niet, pas op, en leer er mee leven!

Het zal het jaar 2002 geweest zijn. Ik was zo'n 15 jaar gepensioneerd en had een leven als een prins. Mijn hele leven echt hard gewerkt in de internationale wereld van project ontwikkeling en uitvoering. Vaak weken van huis, lange dagen, fijne collega's, prima werksfeer. Absoluut geen vorm van stress te bekennen.
Mijn dagen werden gevuld door samen met mijn vrouw de nodige dagtrips te maken, en twee keer per jaar wat langer op vacantie.
Mooi huis, mooie tuin waar we uren mee zoet waren. Daarnaast heel actief als bestuurder van organisaties welke zich bezig hielden met de belangen behartiging van ouderen. Heel dankbaar werk, en nog. Daarnaast was en is schilderen en beeldhouwen een hobby  welke nog steeds beoefend wordt.

En dan gebeurd er iets!

We hebben samen enkele uren lekker in de tuin gerommeld en we gaan er even bij zitten. Het is mooi weer. Ik krijg een lekker biertje aangereikt, neem een slok, en verlies mijn bewustzijn. Leiden in last zeggen we dan. Mijn vrouw moet zorgen dat ik niet uit de stoel val, en ze wil de dokter bellen. Ik kom na enkele minuten weer een beetje bij de mensen. Krijg de opdracht me goed vast te houden terwijl de dokter ge-alarmeerd wordt.
Hij komt, hij kijkt, hij meet, hij vraagt en controleerd. Hij is er niet gerust op, en een half uur later wordt ik opgevangen in de EHBO vleugel van het ziekenhuis. Iedereen zorgzaam zoals het hoort. Hun metingen en aansluitingen uitgevoerd, en direct door naar hartbewaking. Alle toeters en bellen worden aangebracht.In de eerste 4 uur maak ik kennis met een hele compagnie zorgzame artsen en verplegend personeel. Na 24 uur komt de uitslag: niets onregelmatigs te vinden!
Ga maar lekker naar huis. 

Dat doe je dan, graag zelfs. Of het fijn is, nee! Om de dood eenvoudige reden dat je lichaam een signaal heeft afgegeven dat er ergens iets is waar het niet mee overweg kan. Laten we maar trachten er niet meer aan te denken, want dan wordt het alleen maar erger. En dat blijkt te lukken. Tot dat!

Jawel hoor. Binnen een jaar was het weer raak. En als je dan in 5 jaar tijd, een keer of drie, op willekeurige momenten getroffen wordt door flauwvallen, waarbij je wel snel weer bijkomt maar je lichaam helemaal leeg is, je van kop tot teen siddert, met braakneigingen welke niet doorkomen, dan voel je je rot. Je eindigd alsmaar weer op de hartbewaking, zelfs onderweg in Montélimar, iedereen doet zijn best en vinden niets.
En neem van mij aan dat elk apparaat wat maar enigzins kan bijdragen, bij de onderzoeken is gebruikt. En je moet van goede huizen komen om tekens maar weer te zeggen: zo, dat hebben we weer gehad, pak alles maar weer bij elkaar en huppel vrolijk verder!

Maar dan!
Twee jaar geleden overkwam mij hetzelfde. Zittend achter het stuur, gelukkig op de rechter rijstrook, snel de vluchtstrook op, mijn vrouw herkende het natuurlijk en wist hoe te handelen. Even wachten, van plaats ruilen, en recht naar het ziekenhuis. Het is fout wanneer je begroet wordt als een oude bekende. Fijn dat je meteen ingebed wordt in een vertrouwde sfeer.Dat is ook het enige. Het biedt wel de mogelijkheid van een goed gesprek, op gelijkwaardig niveau. Mens tot mens. Open en eerlijk!
Daar ter plekke heb ik de uitspraak gedaan, nu ga ik hier niet weg voor dat de oorzaak gevonden is!
Die uitspraak heb ik in de daarop volgende week van onderzoeken nog enkele keren moeten herhalen. Het hele cardioteam rond mijn bed, krachtige uitspraken waren van mijn kant nodig, ze wisten het niet meer. Alles was geprobeerd!
Is dat zo? Alles?
Dan volgt een teamberaad. Wat kunnen we nog doen? Ze besluiten tot cathederisatie!
Komen, gelukkig tot de ontdekking dat de kransslagaders er goed uitzien, fijn dat je het zelf mee kunt volgen op dat grote scherm. En dan, gesmiespel tussen de artsen, zelf reageer je met de opmerking: vertel is even.
Wat blijkt, vinden ze in het traject waar spraken is van bloed toevoer naar het hoofd, een verstopping. Een kleintje, maar goed, het heeft zijn invloed denken ze.
Er wordt een stent geplaatst. Geloof het of niet, maar op het zelfde moment voelde mijn hoofd lichter aan, een gevoel dat geheel nieuw was voor me.

Sindsdien gaat alles perfect, ik heb de oude narigheid niet meer ondervonden, en voel me perfect. Uiteraard tot dat een volgende euvel zich aanmeldt, maar dat zien we dan wel weer. Op onze leeftijd (81) mag je best hier en daar een pijntje hebben.

Tot slot!
Waarom vertel ik dit verhaal? Artsen hebben hun protocollen, hun onderzoek methodieken, hun hulpmiddelen. Maar ergens houdt het voor hen op. Maar zelf kun je op basis van een goed en herhaald gesprek hen betrekken bij je eigen gevoelens. Standvastigheid is dan zeker van belang. Via de vraag: wat kunnen we nog meer doen, kom je dan samen toch iets verder dan normaal.

Ik hoop dat dit verhaal bijdraagt aan een goede communicatie tussen artsen en patiénten, voor ons en hun belang. Zij staan al lang niet meer op een voetstuk, ze hebben het druk ja, dat klopt, maar de tijd dat de voordeur aan moest staan als de dokter verwacht werd, die is al lang voorbij! De huidige generatie is geweldig!