De hel waar ik in zat…

Hallo lotgenoten,

Dit is mijn verhaal…

Tijdens mijn zwangerschap heb ik voor vele klachten het ziekenhuis bezocht. Een van de eerste klachten was bloedbraken. Hier heb ik op een gegeven moment een slokdarmecho voor gehad (hier had al kunnen blijken dat er iets met mijn hartkleppen waren).

In mei heb ik een longontsteking met hoge koorts opgelopen. Hiervoor werd ik een week opgenomen. Tijdens deze opname zijn er foto`s van mijn hart en longen gemaakt. Er waren ook meerdere hartfilmpjes gemaakt, ook op de SEH. Er zou niets aan de hand zijn met mijn hart. Na een week werd ik ontslagen omdat ik geen koorts meer had. De klachten waren nog steeds hevig aanwezig. De dag na mijn ontslag werd ik wakker met opgezette benen vanaf mijn lies tot aan mijn kleine teen. Ik heb meteen contact opgenomen met mijn huisarts en vervolgens met het ziekenhuis. Volgens men zou het vocht zijn wat alle zwangere vrouwen hebben. Mijn gevoel zei me dat het niet klopte gezien de opzetting in 1 nacht is ontstaan. Ik kon niet meer staan en lopen van de pijn en ben in mijn sloffen naar de spoedeisende hulp gegaan. Daar hebben ze me weer ontbloot en een hartfilmpje gemaakt. Weer zou alles in orde zijn met mijn hart. Meerdere co assistentes wilden naar mijn hart en longen luisteren. Het was drukker in de kamer waar ik lag dan op de Kalverstraat. Ik werd tegen middernacht naar de verloskamers gebracht voor een ctg. De dienstdoende verloskundige die hebben mij om een uur of 3 in de nacht naar huis gestuurd. Ik was laaiend want ik voelde me niet serieus genomen en hun lacherige diagnose was beledigend.

Het verhaal gaat verder. De verschrikkelijke benauwdheid ging maar niet over en ik lag nachten wakker. Ik kon niet meer platliggen en sliep zittend aan de keukentafel met een kussen onder mijn hoofd. Dit heb ik aan Dr. Maas verteld en die constateerde dat het hartslagje van de baby ook nog te snel ging. De gyn heeft toen besloten om me in te laten leiden. Godzijdank want een normale bevalling afwachten had ik waarschijnlijk niet overleefd. Ik werd maandag 28 mei 2012 opgenomen. Die dag zijn er ook weer foto’s gemaakt van mijn borst. Weer geen nieuws. Op dinsdag 29 mei nog geen nieuws en ik wilde nu wel ingeleid worden. Dinsdagmiddag dreigde ik naar huis te gaan omdat er niets gebeurde en ik daar met weinig zuurstof lag te vervelen en ik geen arts zag. Dinsdag om half 2 kwam de verpleegster dat ze zouden beginnen met de inleiding. Er heeft een assistente-verloskundige om 15emoticon0 geprobeerd om een ballon in te brengen om zo weeën op te wekken en heeft daarbij per ongeluk mijn vliezen gebroken. Na dat afgewacht te hebben zonder resultaat, besloten ze om iets anders te proberen en hebben mij woensdag 30 mei een ruggenprik gegeven en een infuus met wee opwekkers. Dat mocht niet baten, want ik bleef op 3 cm! Ik smeekte ze om mij open te snijden. Al met al heb ik pas vrijdagavond om 20emoticon0 het verlossende nieuws gekregen dat ik met een keizersnede geholpen zou worden.

Op de OK gebeurde er weer iets waaruit geconcludeerd kon worden dat er iets lichamelijk niet in orde was. Op het moment dat de anesthesist meer verdoving in mijn infuus spoot, voelde ik een kramp in mijn borst dat letterlijk ademen niet meer kon. Het leek net hete lava wat van onder naar boven trok. Ik schoot rechtop en alle mensen in de OK wisten niet wat er met mij gebeurde. Ik kreeg een zuurstofmasker op. Langzaam zakte de pijn weg. Bij geboorte had mijn zoontje een infectie en woog veeeel minder dan wat de gynaecoloog zei die mij ontsloeg na mijn eerste verblijf (longontsteking) en moest 5 dagen!! op de afdeling neonatologie blijven. Hij woog bij geboorte 2450 en maand ervoor zei de gynaecoloog dat hij ongeveer op 2800 gram zat.

Ongeveer 20 dagen na de geboorte van mijn zoon had ik een afspraak bij de longarts. Ik was tijdens mijn zwangerschap 14 kilo aangekomen (van 75 naar 89). Op 21 juni 2012 woog ik 66 kilo. De longarts nam niet eens de moeite voor een onderzoek want hij zag meteen op de foto die genomen was op 28 mei (dag van opname!!) dat 1 kant van mijn hart groter dan de ander was. Hij begreep überhaupt niet wat ik bij hem deed. Hij kon niets voor mij doen. Pufjes had ik al en daarmee zou ik er niet komen. Ik ben daar zo van geschrokken en kwaad over en kan niet begrijpen dat dit niet eerder is geconstateerd. Ik moest meteen door naar een cardioloog. De achtbaan waar ik toen in ging als kersverse moeder is onvoorstelbaar. Mijn cardioloog kon niet verklaren waarom zijn collega`s dit niet hebben gezien. Ik bleek dus een nieuwe linkerklep nodig te hebben en de rechter moest gerepareerd worden.

Het is inmiddels 4 maanden geleden dat ik geopereerd ben maar nu mijn hart langzaam de betere kant op gaat. Een jonge vrouw van 30 jaar kan ook hartproblemen hebben. Het is niet onmogelijk en men moet zijn vak goed uitoefenen en niet denken aan kosten drukken en daarmee levens in gevaar brengen.

Noortje