” De Job-hopper “!

Zoals in mijn vorige hartverhaal beschreven ben ik op dinsdag 11 mei gaan “job-hoppen”.

Dat betekende voor mij dat om ongeveer kwart voor 8 de telefoon ging.

Ik kreeg iemand van het radio 2 programma ” de Heer ontwaakt! ” aan de telefoon die tegen me zei dat ik aan de lijn moest blijven en dat ik de presentator Sander de Heer zo direct aan de telefoon zou krijgen…..Het plaatje in mijn oor eindigde.

Sander zegt dat een vliegtuig op Schiphol gisteren een kleine brand had gehad.

De jingle, op de melodie van ” nachtzuster” van Doe maar wordt gestart…. Mijn hart begint te bonzen……

Ik hoor mijn naam in mijn linkeroor….

Hij stelt mij een vraag waarop ik antwoord. En nog een. Dan vraagt hij wat er precies met mij gebeurt is en of ik de mensen ken die mij hebben gereanimeerd……Even een brok in mijn keel….Slikken…..antwoorden.

Aan de andere kant van de telefoon Ger Weijs, mede-eigenaar en instructeur van een bedrijf dat reanimatie, AED en BHV cursussen verzorgt. Sander praat voor een moment met hem.

Hij zegt aan het eind van het gesprek dat hij morgen indien hij ter aarde stort hopelijk door mij kan worden geholpen en start een nieuw plaatje in.

Weer de redactrice in mijn oor….”morgenvroeg dezelfde tijd? Veel plezier en een prettige dag!”

De verbinding wordt verbroken, ik schakel mijn toestel uit en loop naar de woonkamer.

Daar zit mijn vrouw. ” Het ging best wel goed hè, maar schrok je toen hij vroeg naar Henk en Mart ( mijn redders!)? ”

Ik knik bevestigend en we praten nog enkele momenten.

Dan neem ik mijn jas, tas met fotocamera en boterhammen, de autosleutels, neem afscheid van haar en verlaat ons huis.

Ik ga naar Venray, naar het gemeentehuis en meld mij daar om iets na 8 uur bij de receptie.

Ik moet wachten.Een man komt mij halen. We lopen naar een ruimte waar ik Ger en Anita, een collega van hem, ontmoet.

De poppen liggen klaar…….

De ambtenaren komen een voor een binnen en gaan aan een tafel zitten. Ger neemt het woord, stelt zich voor en zegt dat ik vandaag in het kader van het radioprogramma een dag met hem mee mag lopen.

Daarna vraagt hij of de mensen zich voor willen stellen en vraagt of men al iets kent van reanimatie en er eventueel een hebben meegemaakt. Sommige kennen er wel iets van, een man heeft gereanimeerd.

Ger vraagt aan mij mij nader te introduceren. Ik zeg wie ik ben, waarom ik er ben en wat ik heb meegemaakt.

Het wordt stil in het zaaltje……Mensen stellen mij vragen…..Nog 5 minuten, geeft Ger middels een handgebaar aan.

Iedereen staat op en we lopen naar de poppen. Hij en Anita doen het een keer voor.

Aanspreken slachtoffer, schudden aan de schouders, aanspreken van omstander, controleren van de ademhaling, omstander vragen 112 te bellen, zeggen wie je bent, waar je bent en dat het een reanimatie van een volwassen persoon betreft, beginnen met reanimeren, 30 x drukken en 2x beademen en dit herhalen.

Daarna de groep in tweeën gesplitst en aan de slag. Stukje voor stukje gaan de cursisten de hele procedure zich aanleren.

Het ” Hallo meneer, hoe gaat het met u?” en ” Wilt u even wachten, misschien heb ik u hulp nodig” klinkt veelvuldig door de ruimte. Iedere keer komt er een nieuw facet bij. Ger, Anita en ik geven aanwijzingen. De cursisten zijn leergierig.

Af en toe een korte pauze, daarna verder. Extra aandacht voor het juist uitvoeren van de “kinlift” voor het beademen.

De ethiek m.b.t. beademen wordt besproken, dat is een heikel punt tijdens de cursussen, wel of niet, gebruik van een zakdoek of tissue. Ger haalt een klein rugzakje met zijn sleutelbos eraan uit zijn zak. ” Voor een paar euro in de handel te koop. Ik heb er altijd een bij me! ”

Pauze. Koffie of thee, een glas water.

Verder met de cursus. Beginnen van voor af aan. Nu iedereen de hele cyclus met aan het eind 5 sessies maken van 30 x drukken en 2 keer beademen. Het is vermoeiend voor de cursisten….na een paar sessies daalt het tempo en haalt men de gewenste diepte van 4-5 centimeter niet meer. Veel aandacht voor de plaatsing van de handen op de borst, de houding van het lichaam, loodrecht op het slachtoffer, een knie ter hoogte van schouder, de andere vlak langs het lichaam.

Daarna zonder coaching van de instructeurs maar door de cursisten zelf. “Zelf doen en ervaren” is het motto.

Een korte pauze, de AED komt erbij en wordt door de instructeurs enkele keren gedemonstreerd.

De cursisten zijn aan de beurt. Iedereen een paar keer aansluiten op het slachtoffer en het apparaat bedienen.

Als ze dat allemaal enige keren hebben gedaan iedereen nog een keer de hele cyclus. Degene die de AED heeft gehaald en aangesloten neemt na enige tijd de reanimatie over. Het apparaat iedere keer minstens twee maal laten schokken.

Ook nu blijkt weer dat het voor menigeen zwaar is, maar er wordt steeds goed en intensief gewerkt. Chapeau!

De cursus eindigt om ongeveer twaalf uur. Een dankwoord van het afdelingshoofd voor de leerzame en interessante morgen.

Er wordt handen geschud en afscheid genomen. Ger, Anita en ik praten nog wat na. Ik vond het ontzettend boeiend.

Ze zijn tevreden over mijn inzet, ik gaf verschillende ter zake doende en goede praktische tips.

We pakken de spullen in en brengen deze naar de auto en nemen afscheid van elkaar. Ik ga naar huis.

Ger zal ik `s avonds nog zien. Dan geeft hij een les in het kader van een BHV- cursus. We spreken met elkaar af om 7 uur.

Wederom een boeiende les, om kwart voor 11 ben ik thuis.

Ik evalueer de dag met mijn vrouw en om iets na middernacht ga ik naar bed.

Kwart voor 7 op, douchen en met de honden een ommetje maken, koffie zetten. De krant uit de brievenbus, koppensnellen.

Kwart voor 8 de telefoon gaat…. ” Hoi Erik, direct krijg je Sander aan de telefoon…..”

10 voor 8, het gesprek zit erop. De ” job-hop”zit erop.

Nog een verslagje maken voor op de site van het programma, foto`s van Ger doorsturen.

Een ding weet ik na de dag van gisteren: dit smaakt naar meer!

Groeten,

Erik