De ommekeer in mijn leven.

Ik ben een man van 48 jaar, en de ellende begon eind 2007.

Bij mij is alles aan het rollen gekomen doordat ik, bij inspanning, uitstraling naar de linker arm kreeg. Dit werd zo erg dat ik het stuur van mijn fiets niet meer kon vasthouden van de pijn.

Toen naar de huisarts en die verwees me naar het ziekenhuis. Door een hartkatheterisatie geconstateerd dat er iets dichtzat. Door naar AZM in Maastricht, waar een maand erna een stent geplaatst. Twee weken erna zat de ader nog meer dicht dan voor het plaatsen van de stent. Weer terug naar het ziekenhuis, weer katheterisatie en daarna werd besloten om toch maar te opereren. Op 10 maart 2008 werden er via een openhart operatie 5 omleidingen gemaakt.

Na 4 dagen was ik al weer thuis en daar begon de moeizame revalidatie. Een maand erna kreeg ik nog minder lucht dan voor de operatie. Oorzaak: vocht rond het hart. Met loeiende sirenes naar Maastricht gebracht (want ik was zowat aan het stikken). Daar meteen een drain ingebracht achter het hart, en 1,5 liter vocht afgetapt. Dit was zoveel, dat het hart geen plaats meer had om te kloppen, vandaar dat zuurstofgebrek.

Daarna ging alles snel de goeie kant op, totdat ik psychische problemen begon te krijgen. Ik stond zo nu en dan te janken als een klein kind (zonder enige reden). Ook had ik op vakantie het idee dat alle ogen op mijn lidteken waren gericht. Tevens had ik helemaal geen rust meer in me, was ontzettend gejaagd en snel geirriteerd.

Maar ik dacht, dat gaat wel over, ik los dit allemaal zelf wel op. Maar nee hoor, ik raakte steeds verder in de put. Totdat ik met mijn bedrijfsarts hierover praatte en via hem bij de maatschappelijk werkster van mijn werkgever terecht kwam. Zij was ook een soort psychiater. Zij heeft me toen in korte tijd geleerd met mijn problemen om te gaan, en niet meer boos op mezelf te zijn, maar trots.

Dit heeft mij geholpen om het verleden achter me te laten en een tweede leven, misschien de tweede helft van mijn leven, te beginnen met trots en overwinningen.

Een jaar na de operatie ging ik weer volledig aan het werk in de continudienst.

Ook ben ik gaan wandelen. Bij iedere wandeling zag ik dat weer als een overwinning voor mezelf. Ik dacht steeds, kijk wat ik als hartpatient kan, schitterend toch. Inmiddels loop ik wandeltochten van 40 km. en ook vierdaagsen. Ik heb nergens meer last van en voel me iedere dag weer beter.

Een lang verhaal, maar voor mij een uitlaatklep en voor anderen misschien een steuntje in de rug. Na alles wat je meemaakt, opnieuw beginnen, doorgaan en vooral trots zijn op jezelf ( ook als het niet zo soepel gaat als bij mij).