De wachttijd van 5 maanden

    In mijn 52ste jaar(nu 75 jaar) zei men mij,omdat ik trimde in de duinen met een groep, om een sportkeuring te laten uitvoeren.Ik ben toen naar de sportmedische dienst gegaan .Zij hebben mij onderzocht en naar een cardioeloog verwezen.door de bekende molen en daar kwam uit dat ik een lichte hartruis had.Na ongeveer 13a14jaar ging ik klachten krijgen.Nu bleek dat mijn hartklep ongeveer 30% lekte en er drie vernauwingen in mijn hartkransslagader zat,hetgeen ook 30% vernauwd was.Daarom kwam het op medicatie met medicijnen.Maar ,de cardioloog verzekerde mij dat ik na ongeveer 6jaar geopereerd moest worden.Dit kwam aardig uit en eind 2003 zei de cardioloog dit tegen mij en gaf me op bij het AMC in Amsterdam.Nu had ik geen hart infarct gehad en was daar wel benauwd voor maar mij werd verzekerd dat door mijn levenswijze dit niet zo gauw zou gebeuren.Bij een hartinfarct sterft een stukje hartweefsel af en dat is ong. 25a30%.Dan werkt je hart minder.Nu is het zo dat het wachten op een plaats in de rij voor opereren hangt van allerlei factoren af.Is er een hartaanval of infarct in mijn omgeving dan gaat dat voor.Maar dan moet je proberen dit opzij te schuiven en geef je je 06 nummer op dat je altijd berijk baar blijft.En dan gaat ja conditie ook nog achteruit dat je kunt steeds minder doen met daarbij de angst op de achtergrond,hoe kom ik verder.5 maanden is een lange tijd.In Juli 2004 werd ik gebeld,ik stond midden in een winkel,of ik de maandag daarop in Amsterdam kon komen voor onderzoek en en gesprek.Ja natuurlijk ga je en de cardioloog zei mij,je conditie is goed,je gewicht wat aan de lage kant dus goed eten en op 12 juli ,op een maandag verwacht ik je.Ik blij en toch nog met de angst,als daar maar niks tussen komt. Een open hartoperatie met een aorta hartklep en 3 omleidingen.Ja en dan gebeurt het ,de maandag ,gesprekken met de zuster hoe alles zal gaan,de narcotiseur.fysiotherapeut.Ik was bang voor awareness.Dat is onder narcose toch bij bewustzijn zonder maar met je ogen te kunnen knipperen,maar wel zien en horen.daar zouden ze opletten.Dinsdag als eerste aan de beurt.Wat raar als je wakker wordt,het leek wel of er allemaal feestverlichting was.maar na een uur was je toch helderder en wordt er van alles aan je gedaan.Dat gaat langs je heen.in de midag ging ik naar medium care,4 patienten onder controle.de volgende dag op een kamer en mocht je jezelf een beetje wassen.wat schuivelen ,lopen op de gang ,aan tafel eten.Dat gaat steeds beter en Zondag werd ik naar het Rode Kruis ziekenhuis in Beverwijk gebracht.Donderdag mocht ik naar huis,dus vrij snel en nu,ik fiets weer en kan een heleboel doen.Nu op met mijn 75 jaar ben ik nog een kras baasje met genoeg praatjes.Alleen met een ijzeren dicipline en mijn grenzen ,die nu natuurlijk stukken lager liggen,goed in de gaten hou. Johan van Selm.