Derde kans!

Op negen jarige leeftijd (in 1995) ging ik met mijn moeder en broer naar het ziekenhuis. Mijn vader (35 jaar) lag op de hartbewaking met allerlei toeters en bellen. Ik weet nu nog steeds waar het was, wie er naast hem lag en dergelijke. Na een katherisatie en dotterbehandeling, toen nog in Zwolle, is hij een jaar bezig geweest met revalideren en het werk weer op te bouwen.

dinsdag 21 juli 2009 na een flinke training voor de nijmeegse vierdaagse gaat mijn vader ervoor. Hij zal dat kruisje binnen halen vrijdag. Sinds eind 2008 heeft hij wat last van hartritmestoornissen. 'S nachts wordt hij wakker met een hartslag van ongeveer 150 slagen p/m. Nu tijdens het wandelen, kreeg hij er weer één. Driekwartier gerust bij een ehbo-post maar er was zo die drive om de dag uit te lopen. Na 38km ging het niet meer. Hij is in het gras gaan liggen en is opgepikt met een ambu. Op naar het radboud. Ze hebben hem een cardioversie gegeven en een paar dagen ter opservatie gehouden, maar toen was het weer op naar de eigen cardioloog.

In Hengelo bleek er niets van de gegevens van het radhoud naar hengelo gekomen te zijn. Wat een lul de behangers!!! Gelukkig een doorpakkende cardioloog. Ik ga dan mijn eigen onderzoeken wel doen. Een hartecho en een katherisatie. Mijn vader dus hub voor de dagbehandeling naar het ziekenhuis. Na de onderzoeken de uitslag. De rechter kransslagader is deels geblokkeerd. Op voor de dotterbehandeling naar het MST in Enschede.Op 14 september is het dan zo ver. ’S Ochtends ging hij samen met mijn moeder naar het MST. Zij zou na de opname weg gaan om te werken en ik kwam ’s middags gelijk met het spreekuur. Immers we hadden al eens eerder met het bijltje gehakt. Toen was er toch immers weinig aan de hand. En voor de dotterbehandeling was het maandag erin, dinsdag er weer uit.

Ik kwam om drie uur de afdeling op gelopen. Even kijken waar hij ligt. ‘Goh wie zoekt u mevrouw?’ ‘Mijn vader’  ‘Ow wacht maar even hier er komt zo iemand bij u.’ ‘Mevrouw loopt u maar even mee, is ook zo raar om dat op de gang te doen.’ Ok hier is iets ernstigs aan de hand.Wat bleek, met het opblazen van één van de stends is de rechter kransslagader gescheurd. Er liep bloed vanuit de ader in het hartzakje. Ze hadden hem terug gehaald naar de vaatkamer en daar wat bloed weggezogen en geprobeerd het bloeden te stelpen. Hij was nu onderweg naar de hartbewaking. Ik herkende me vader echt niet op dat moment. Hij had heel veel pijn, maar het ging. Het was net uit te houden. Maar kwam hem niet aan zijn bed want dat voelde hij gelijk. Gauw mijn broer en moeder gebeld. Samen naast zijn bed gezeten. Om zes uur werden we eigenlijk een beetje weggestuurd. ‘Ga maar even eten, dan kan hij slapen en dan komen jullie vanavond terug en dan gaat het vast iets beter.’

We waren nog geen kwartier thuis! Toen ging de telefoon. Het was echt compleet mis! Er was zoveel bloed uit de ader gelopen. Hij had te veel bloedverlies en teveel pijn. Dit kon niet zo doorgaan. Ze hebben besloten hem naar de OK te brengen, om daar de ader te lijmen en het bloed weg te halen. Hub in de auto. Om zeven uur zaten we weer in het MST. Om half 12/12 uur kwam de cardiochirug. Alles is gelukt. Hij heeft veel bloed verloren, maar we hebben de ader kunnen plakken en we hebben ondertussen ook maar even een by-pass gelegd om het oude infarct (van 1995).  Om één uur zag ik mijn vader weer. Nouja wat er op dat moment van over was. Een hoopje mens, wat ze onder narcose hielden, aan de beademing, nog meer toeters en bellen dan in 1995. Maar het hoopje mens leefde nog! Mijn vader leefde nog.

Inmiddels zijn we drie weken verder. Na twee weken in het MST mocht hij weer naar huis. Hij loopt alweer twee rondjes per dag om onze rij met huizen (12 stuks). Van de week weer naar de cardioloog en dan mag hij beginnen met hartrevalidatie in het ziekenhuis in hengelo. We gaan voor deze derde kans!