Dierendag, twee jaar later / Wat me van het hart moet.

Dierendag, twee jaar later: wat me van het hart moet.Een datum zegt me normaal gesproken niet veel. Het is nu een jaar geleden dat……. Ja en morgen is het een jaar en dag geleden. Wat maakt die ene dag nou specialer dan de andere? Rationeel gezien is er geen echt verschil, het is het gevoel dat we zelf in die dag leggen.Gisteren was het twee jaar geleden dat ik in het ziekenhuis terecht kwam en een hartfalenpatiënt werd. Het hoe en waarom staat beschreven in mijn eerste hartverhaal. Ik heb gemerkt dat ik de afgelopen tijd zo terloops in diverse gesprekken heb laten vallen dat het op dierendag twee jaar geleden was dat ik in het ziekenhuis terecht kwam. Uiteindelijk besteedt daar niemand aandacht aan. Eigenlijk is dat ook niet nodig. Toch was het voor mij een dag waarop ik de tijd even de revue heb laten passeren, door mijn gedachten zijn gegaan alle dingen die gebeurd zijn, de veranderingen die hebben plaatsgevonden, maar ook de eenzaamheid die je ervaart. Als je het zelf niet meemaakt kun je je nauwelijks voorstellen wat de ziekte betekent in je dagelijkse leven. Hoe hard je moet werken, hoe gedisciplineerd je moet zijn om je gezondheid en conditie op een aanvaardbaar peil te houden.Daarom was ik verheugd over het initiatief van Hartgenoten. Heel herkenbare verhalen ben ik al tegengekomen. Deze hartgenoten zullen vast weten wat ik beleef en met me meeleven. Dat zie ik soms ook op de site gebeuren, meeleven, herkennen, reageren op elkaar. Als je voor het eerst je verhaal plaatst ben je benieuwd wat hartgenoten er van vinden, hoe ze reageren. Ik vond het sowieso al spannend om een persoonlijk verhaal in de openbaarheid te brengen, maar in deze gemeenschap wilde ik het wel proberen en ik was benieuwd naar de reacties.Ik las vandaag dat de verhalen beoordeeld gaan worden om de fiets uit te gaan reiken. Nou mijn verhaal gaat zeker niet winnen. Slechts een reactie van Job Pieter.  Ik reageer ook niet op alle verhalen die geplaatst worden, soms ben ik zelfs te sprakeloos om een reactie te geven. Maar eerlijk gezegd was ik er behoorlijk teleurgesteld over dat er verder geen reacties kwamen en mijn plan om het verhaal te vervolgen met mijn ervaringen met fitness, met weer aan het werk gaan en de UWV heb ik in de ijskast gedaan.  Ik heb zelfs  gedacht dat ik het jammer vind dat ik het verhaal niet kan verwijderen. Ik weet dat bij lang niet alle verhalen meerdere reacties staan, maar ik merk dat ik er last van heb dat ik niet weet wat er met mijn verhaal gebeurt. Het hangt nu voor mijn gevoel in het luchtledige. Bovenstaande schreef ik afgelopen zondag, maar ik besloot het verhaal nog niet te publiceren. Ik wilde even rustig afwachten wat ik zelf van het verhaal bleef vinden in de loop van de dagen. Door het op te schrijven vond ik het ineens niet meer zo dringend om te delen. Van je af schrijven heet zo iets geloof ik. En wat zie ik vandaag? Mijn verhaal wordt goed gewaardeerd, staat op nummer vier. Ik hoef de fiets niet, ik heb mijn beloning al gehad. Het is prettig te weten dat het verhaal toch gelezen wordt en aanspreekt. De vervolgverhalen komen nog wel uit die ijskast.