Dikke benen

Jarenlang heb ik klachten gehad wat betreft benauwdheid, vermoeidheid, verstopte neus, niet genoeg lucht binnen. Mijn toenmalige huisarts zei altijd dat ik last had van hooikoorts. Zelfs in de winter moest ik gewoon hooikoortstabletten slikken, want het klimaat veranderde dus er waren meer pollen in de lucht. Toen ik ging verhuizen, kreeg ik een nieuwe huisarts. Ik heb bij hem maar een poging gewaagd met dezelfde klachten. Deze arts was niet te vergelijken met de oude huisarts, hij luisterde echt en nam me serieus. Ik moest maar een afspraak maken met de KNO arts. Ik dus een afspraak gemaakt met de KNO arts. Echter die afspraak heb ik niet gehaald want het ging lichamelijk opeens heel slecht met me. Ik kon nog geen 100 meter lopen of moest stilstaan ivm pijn in de buik.

De volgende dag ben ik naar het vrije inloopspreekuur van mijn huisarts gegaan. Ik zag een briefje hangen dat mijn ”lieve” dokter er niet was, maar dat hij werd waargenomen door een huisarts met een onuitspreekbare Indische naam en een leerlingarts. Ik ging naar binnen en vertelde deze twee artsen mijn verhaal. Omdat ik me lichamelijk zo slecht voelde vertelde ik dit huilend en zei ik dat dit niet kon volhouden. De indiaan vroeg of ik veel zweette, plaste, slecht sliep, maar daar had ik geen last van. Toen vroeg hij of ik dikke benen had. Ik keek naar mijn benen en zei: Ja, tuurlijk heb ik dikke benen. Ik dacht 100 kilo schoon aan de haak kan geen dunne benen hebben. Hij bedoelde eigenlijk opgezette benen door het vasthouden van vocht, Nee, die heb ik niet, kon ik beamen. Zijn conclusie was dat ik last had van stress en dat hij wat zou voorschrijven. Hoewel ik aangaf dat het geen stress kon zijn, bleef hij bij zijn diagnose. Ik zei geef dan maar dat pilletje, maar het kan echt geen stress zijn! En ik heb meteen geleerd om niet te huilen bij een dokter, want dan word je niet serieus genomen. Hij ging een receptje uitschrijven en toen had ik gelukkig nog het besef om te zeggen dat ik mijn hart niet meer voelde. Hij reageerde meteen met de vraag hoe bedoel je? Ik zei gisteravond in bed heb ik geprobeerd mijn hartslag te vinden, maar die was er niet.” Hij stond op. Pakte zijn stethoscoop, wreef een paar keer in mijn nek, sprak in geheimtaal tegen de leerlingarts, liep naar de telefoon, sprak in geheimtaal door de telefoon. Toen hij de hoorn neerlegde zei hij

Je moet naar het ziekenhuis. Ik dacht voor een onderzoekje in Kampen, en ik zei

Ik ga wel met mijn brommer.

Nee, je moet naar het ziekenhuis in Zwolle.

Ik zei: Dan moet ik even mijn vader bellen.

Nee, je gaat met de ambulance, die komt er aan.

Ik zei even niets.

De ambulance kwam er aan, twee mannen bepakt met apparatuur stapten uit en gingen mij eerst onderzoeken. Ik zei, Is er echt een reden dat ik mee moet? Want ik was bijna weggegaan met een stresspilletje en de overgang van een pilletje naar een ambulance vond ik wel een beetje groot. Ja. Het was ernstig, Mijn hart was uit ritme en sloeg tussen de 220-240. Het protocol schrijft dan voor dat je liggend op de brancard moet worden vervoerd.

Omdat ik niet wilde liggen, mocht ik zittend mee.

Aangekomen in het ziekenhuis, ik was dus al telefonisch aangekondigd, zei een verpleegkundige: Waar is mevrouw Scholten?

Ik: Hier is mevrouw Scholten.

Verpleegkundige: Loopt mevrouw Scholten?

Ik:Ja, mevrouw Scholten kan gewoon lopen, zei ik weer.

Net of je niet kunt praten als je het aan je hart hebt.

Ik kreeg meteen de opmerking, nu ben je een hartpatiënt voor de rest van je leven. De diagnose was cardiomyopathie en boezemfibrilleren. Gelukkig is mijn hart na een half jaar uit ritme te zijn geweest eindelijk in ritme geschokt. Twee keer eerder lag ik klaar voor de cardioversie, maar een bloedprop stak daar een stokje voor.

Nu 3 jaar later, 30 kilo lichter, een coblatie* rijker (gelukkig geen ablatie*) kan ik zeggen dat ik inderdaad een hartpatiënt ben voor het leven, maar dankzij het verlies van vele kilo’s en het vele hardlopen gelukkig zonder dikke benen.

—

*coblatie=littekens branden in de neus voor meer lucht

*ablatie = littekens branden op de hartwand zodat je hart rustiger wordt