Dochter van een hartpatient

Beste hartgenoten,

Sinds 1994 is mijn moeder na een hartinfarct op 59 jarige leeftijd hartpatient geworden. Na diverse malen gekatheteriseerd en drie maal gedotterd te zijn moest ze afgelopen november 2011 voor de vierde keer gedotterd worden. Eenmaal op de behandelkamer werden mijn vader en ik er al snel bijgeroepen en volgens de behandeld arts was dotteren niet meer voldoende en bleek mijn moeder een nieuwe hartklep en drie maal een bypass nodig te hebben. De keus werd aan ons overgelaten, nu wel dotteren en over ……..tijd alsnog de operate, of nu naar huis en voor een operatie gaan. De keus was niet makkelijk maar we zijn toch voor een operatie gegaan omdat de andere kant niet echt een optie was.

Na diverse onderzoeken in ons eigen ziekenhuis en in het AMC duurde het wachten wel erg lang, voor mijn moeder zodanig lang dat ze door de spanning toch nog in ons eigen ziekenhuis moest worden opgenomen.

Gelukkig net voor de kerstdagen mocht ze weer naar huis waardoor we dat toch nog met elkaar hebben kunnen meemaken.

Half januari 2012 was ze toch eindelijk aan de beurt voor de operatie, zowel voor mijn moeder als voor mijn vader, broer en mij zeer spannend.

Na een achturige operatie met diverse complicaties werden we uiteindelijk door de chirurg gebeld dat alles toch goed was gegaan maar door de complicaties zou herstel wel langer duren dan normaal. Dat kon me niet schelen, de operatie was tenslotte goed gegaan. Ze heeft veel langer op de IC gelegen en is ook veel langer beademd dan normaal gesproken. Ook werd ze langer in slaap gehouden en toen di. e (slaap)medicatie was gestopt duurde het ook best nog lang voordat ze uiteindelijk een beetje wakker werd.

De eerste keer dat ze ons herkende zal ik nooit meer vergeten, dat staat op mijn netvlies gebrand. Zelf kan ze zich daar niets meer van herinneren maar voor ons was het of de hemel zich opende.

Doordat ze wel een beetje bij was maar niet echt alles nog besefte werd ze vastgebonden omdat ze anders de beademing eruit wilde trekken.Toch viel me dat wel mee omdat ik wist dat dat gewoon het beste was.

Toen ze eenmaal weer een beetje bij kennis was kreeg ze een best wel heftige delier. Soms ook wel grappig maar voor haar echt een nachtmerrie omdat ze er echt van overtuigd was dat alles waar was wat ze zei. En wij moesten steeds maar zeggen dat het niet waar was en dan aan haar de realiteit moesten vertellen. Dat was best moeilijk omdat ik zag hoeveel moeite het haar kostte.

Uiteindelijk ging dat gelukkig wel beter en na ruim anderhalve week werd ze overgebracht naar ons eigen ziekenhuis. Na ook daar een week te hebben doorgebracht mocht ze eindelijk naar huis. Maar dat betekent niet dat het dan meteen allemaal goed is, ze is vooral heel erg bang omdat er geen directe controle meer is. Heel begrijpelijk maar ze moet nu toch echt zelf verder en daar heeft ze heel erg veel moeite mee en valt nog heel erg terug op mij.

Na ruim tweeënhalve week twee maal daags ziekenhuis bezoek ben ik wel blij weer iets meer ruimte te krijgen. Niets is minder waar, ze is nog zo zwak en mijn vader van bijna 80 kan ook niet meer zoveel. Zo sta ik daar om de avond te koken en neem voor de tussenliggende dag dan eten voor ze mee. Na ruim een week begeeft mijn gezondheid het ook en word ik ziek. Best wel logisch na alle perikelen die ik achter de rug had, maar wel lastig.

Toch had ik zoiets dat ze het nu ook samen een beetje moesten kunnen redden, ik kon niet eeuwig daar blijven koken ed.

Eenmaal weer op de been loopt dat wel weer en kom ik toch vaak bij ze langs, kook zo af en toe en regel alle medicatie omdat ze dat zelf niet meer kunnen bevatten.

Tot zover het algemene verhaal, maar waar ik dus nu mee zit is dat nu pas bij mij alle emoties loskomen.Als ik op tv iets zie wat hier mee te maken heeft heb ik het heel erg moeilijk. Helemaal vandaag dat er bekent is gemaakt dat prins Friso waarschijnlijk niet meer bijkomt uit zijn coma dan komen er bij mij allemaal emoties los. Buiten dat ik het heel erg vind voor zijn vrouw, gezin en de de hele familie brengt het mij steeds weer de beelden van mijn moeder op de IC en alles wat daar mee te maken heeft. Ik heb inmiddels al vele tranen vergoten maar kan daardoor niet echt mijn emoties kwijt.

Ik was zo blij met elke draad/stekker enz die er bij mijn moeder uitging, dat zag ik als vooruitgang maar nu inzake Friso krijgt het allemaal zo een andere betekenis.

Ik ben blij door dit forum het in ieder geval een beetje van me af heb kunnen schrijven.

Ik ben namelijk een alleenstaand iemand wier kinderen het huis uit zijn en daardoor niemand heb om het tegen te kunnen uiten

Mocht iemand dit lezen en zich er in herkennen sta ik open voor contact. Ik heb ook geen idee of er ook een vereniging is voor familieleden van hartpatienten.

Ik sta in ieder geval open voor alle reacties.