Driemaal is niet altijd scheepsrecht.

Mijn leven begon op 24 maart 1988. Een paar weken na mijn geboorte vond iemand me bont en blauw in mijn bedje en met spoed werd ik naar het ziekenhuis in Groningen gebracht. Daar kwamen ze er achter dat er iets mis was met mijn hart maar ze wisten niet precies wat. Wat later volgde er een kijk operatie waar ze er achter kwamen dat er iets mis was met mijn hartklep en met een 2de operatie vervingen ze die met een doner hartklep. De eerste jaren van mijn leven moest ik standaard een paar keer per week naar het ziekenhuis om bloed te prikken. Ook moest ik drie keer per dag (op dit moment hoef ik alleen maar tweemaal daags sotalol) medicijnen slikken.

Rond mijn 13de kreeg ik een tijdje na me toen laatste controle te horen dat mijn hartklep weer lekte en dat ik weer geopereerd moest worden. Ze plaatsten me op de wacht lijst en een half jaar tot een jaar later werd ik als toen 14 jarig meisje opgeroepen. Ik maakte voor het eerst toen bewust mee. Na de operatie (16 april 2002) lag ik een dag op de Intensive Care, een dag op de Medium Care en daarna 6 dagen op zaal tot ik eindelijk weer naar huis mocht. Er werd me toen verteld dat ik over 10 jaar ongeveer weer zou geopereerd moeten worden.

Het is nu bijna 12 jaar later en een week geleden belde plotseling mijn cardioloog me om te vertellen dat ik in de nabije toekomst weer onder het mes zal moeten. Ook stelde ze me op de hoogte van extra onderzoeken die ik zou krijgen, de eerste twee daarvan zijn volgende week. Halverwege november zal ik weer naar het UMCG gaan het derde onderzoek en een gesprek met mijn cardioloog.

Ik vind het heel erg spannend wat me nu te wachten staat, vooral omdat ik nu zelf voor het eerst voor mijn eigen welzijn keuzes zal moeten maken en ik geen idee heb hoelang het gaat duren voor het zover is..