DUCATI 916

Als ik de verhalen hier zo lees is alles zo herkenbaar. Al lange tijd ben ik werkzaam als ambulance verpleegkundige, tevens jaren op de operatie kamer gewerkt. Ontelbare operaties, reanimaties, hartinfarcten, trauma’ s maar ook mensen en famillie leed meegemaakt.

En nu…..nu ben ik het zelf, ben ik de patient en heeft mijn famillie alle zorgen.

Als fanatiek wielrenner ging het al een tijd niet lekker met trainen en de wedstrijden lukten ook al niet. Geen goesting zoals wielrenners dat noemen, moe en niet fit, hoe meer ik trainde des te slechter ging het met de conditie. Nergens pijnklachten. Dus ook geen reden om naar de huisarts te gaan. Wel een onregelmatige baan, druk gezin, flink trainen en in de weekenden vaak wedstrijden.

“Je wordt gewoon te oud voor al die gekkigheid”, zouden ze dan toch gelijk hebben, die kids?

Zo trakteerde ik mijzelf voor mijn 40 ste verjaardag op een “total bodyscan”, het kost je wat maar dan sluit ik voor mijzelf in ieder geval een aantal dingen uit en dan hebben de kids gelijk.

De dag ervoor nog met mijn zwager op de mountainbike getraind. Hij is arts en vroeg nog of ik echt dacht dat er iets uit zou komen? “Nee natuurlijk niet, ik ben “jong” en in goede conditie”, antwoord ik ietwat onzeker.

De dag van de scan, mijn vrouw en ik rijden naar duitsland net over de grens ligt daar een prive kliniek. Toch wel zenuwachtig. Op het programma staat een MRI, echo van het hart en een inspanningstest. Dat laatste heb ik wel zin in.

MRI geeft geen ernstige afwijkingen, geen verdachte plekken, vaten zien er goed uit al is niet de gehele aorta te zien.

De echo van het hart wordt gemaakt, ik zie de fiets al in de kamer er naast staan en bedenk dat ik zo eens flink ga rammen op die spinning fiets.

De cardioloog is alleen lang bezig, ik kan niets zien door mijn ligging, mijn vrouw (eveneens arts) kan wel meekijken, haar gezicht staat onzeker, en dan vallen in het duits opeens de woorden “aneurysma aorta ascendens 5,5 cm met een lekkende aortaklep”. Pats … weg alles, en de wereld draait 180 graden om. Zwetend lig ik op de brancard kijk mijn vrouw aan in de hoop dat ze een ander antwoordt geeft…..de cardioloog loopt weg om te overleggen. In mijn hoofd bedenk ik alleen maar waarom ik zo gek ben om zoveel geld neer te tellen en dan dit te horen, dat was niet de bedoeling. Dan bedenk ik gek genoeg dat het voor mij echt nog niet de tijd is, mijn kinderen zijn nog te jong om zonder vader op te groeien. Totaal onrealistische gedachten.

Mijn vrouw en ik kijken elkaar alleen maar aan, we weten het, hoeven elkaar niet uit te leggen wat er gaat gebeuren, dat de toekomst gaat veranderen en dat er een pittige tijd aankomt….helaas we weten teveel. De cardioloog komt terug en legt ons alles uit met de mededeling dat hij de inspanningstest niet meer toelaat. Ik moet er bijna om lachen. We willen direct naar huis, naar de kinderen, mijn famillie, vrienden inlichten…. drie uur zitten we als een zombie in de auto, mijn vrouw zit al op het internet het ziekenhuis met de meeste ervaring op te zoeken. Ik ben nu patiënt, bang dat er iets scheurt in mijn borst, bang om dood te gaan.

Na een slapeloze nacht, telefoon. Mijn zwager heeft al contact gehad met het St.Antonius in Nieuwegein. Even later heb ik de afdeling thoraxchirurgie aan de lijn. De vrouw legt alles rustig uit, begrijpt mijn onzekerheid en angsten maar geeft aan dat alles in gang gezet gaat worden. Nu vier weken later zijn alle onderzoeken gedaan, en ze zijn me tegen gevallen. Iedere keer de confrontatie dat je een aneurysma hebt en dat er een forse operatie aan zit te komen. Wachten is dus echt iets verschrikkelijks. Laat de operatie maar komen, liever vandaag dan morgen. Ik ben al bijna bezig met revalideren……

Maar eerst….heb ik een Ducati 916 gekocht…Niet geschikt om mee naar werk, in de winter of de stad te rijden. Niet leuk om mee te touren… waarom dan? Gewoon omdat ik zo’n motor altijd al wilde hebben. Omdat je niet begrijp dat ik na al die jaren ervaring op de ambulance, twijfel of ik er wel goed aan doe om zo’n motor te kopen? Hou toch op, het stond boven aan mijn “bucket list” en staat nu in mijn schuur.

Ik wacht, vrienden, collega’s, famillie wachten mee. Mijn Ducati wacht en mijn fietsen wachten. Wedstrijden helaas niet meer, wat dan wel? Wat er komen gaat is een vraagteken maar ik heb veel vertrouwen in het team van Nieuwegein. De dramatische fase is voorbij.

Ik ga eerst maar weer eens mijn Ducati poetsen……….