Het is nu een half jaar na mijn ablatie. Gelukkig gaat het nu weer een stuk beter. Ik loop weer hard en ik ben mijn werk rustig aan het opbouwen. Ik hoop binnekort toch wel weer volledig voor de klas te staan. Natuurlijk heb ik wel ups en downs, maar dat hoort erbij denk ik. Ik heb nog steeds het gevoel dat het zo langzaam gaat, maar zo moet ik natuurlijk niet denken. Tel je zegeningen. Toch voelde ik me voor al deze ellende beter dan nu, maar misschien komt dat omkeerpunt nog.
Misschien is het voor sommige wel herkenbaar. Ik heb af en toe het gevoel dat ik een nieuw hart heb gekregen, misschien heel stom, maar voorheen kende ik mijn hart, ik wist wat het deed en ik herkende iedere overslag. Nu heb ik dat gevoel niet meer. Alles is nieuw.
Wat ik nog wel steeds ervaar is dat wanneer ik een uitspatting maak, bijvoorbeeld erg laat naar bed of als ik naar een feestje ga of met een grote groep mensen uit eten, dan heb ik daar erg last van ’s avonds in bed en de dag erna. Ik voel mijn hart dan bonzen. De snelheid valt dan nog wel mee, maar het is eerder dat mijn hart mijn lichaam uit wil ofzo.
Ik denk dat het dus nog te vroeg is voor dit soort dingen. Is dit herkenbaar en gaat dit nog over of zal ik hier voortaan rekening mee moeten houden?? Nu plan ik een paar rustige dagen in na een feestje of etentje, maar dat zou toch niet nodig moeten zijn? Soms vraag ik mij echt af hoe lang dit nog gaat duren.
groetjes debby
Misschien ook interessant
Help mee en doneer
Met jouw donatie kunnen we 1,7 miljoen hart- en vaatpatiënten onafhankelijk blijven ondersteunen.
