Een nieuw leven

20-05-2009   Dingen meemaken is een,dingen verwoorden is twee nog nooit heb ik me zo verward gevoeld over wat me overkomen is op die bewuste dag. En dat een mens zo eigenwijs kon zijn dat wist ik van mezelf tot dan ook niet.Voelde me al een paar dagen niet echt lekker weinig energie vroeg naar bed grauwe kleur in mijn gezicht. Mijn vrouw viel het meer op dan dat ik het zelf in de gaten hat.Na een gezellig etentje bij vrienden in de buurt op de fiets terug naar huis sportief zoals het moet niet waar, alleen lukte het de laatste meters niet meer het leek of ik wind tegen had.Nu ga je naar dokter zei mijn vrouw dit is toch niet normaal, ja overmorgen antwoordde ik morgen heb ik het te druk op de zaak. Het bezoek bij de huisarts resulteerde in een bloedonderzoek de dag erna kon ik bellen voor de uitslag. Oké ook weer voor mekaar morgen zie ik wel weer verder dacht ik. 

Die bewuste dag vroeg uit bed bakkie koffie boterhammetje erbij, maar dan plotseling weer dat onheilsgevoel druk op de borst leunen tegen het kozijn gaat wel weer zei ik met een zenuwachtig lachje. Mijn vrouw waarschuwde me voor de zoveelste keer maar ik had mijn woordje weer klaar bel toch vandaag voor het bloedonderzoek ga gewoon naar mijn werk.Nog geen half uur op mijn werk voelde ik me toch echt heel erg niet lekker worden kon nog mijn vrouw bellen en de huisarts die al net zo verward reageerde als ik bloedonderzoek wees niets uit hij dacht aan hyperventilatie. Toen ging het snel een hartinfarct volgde ik viel in de armen van een collega en was even van de kaart. 112 werd gebeld die waren snel ter plaatse een flink hartinfarct werd geconstateerd vlug naar Eindhoven met loeiende sirene wat een gedoe ineens. gelukkig twee kundige broeders mijn vrouw voorin de ambulance wat kan me nu nog gebeuren dacht ik het komt wel goed.   Maar dat liep toch anders voelde me ineens warm worden en rustig pakte de arm van de ambulancebroeder bedankte hem voor de goede zorgen raakte daarna ik in een shock en kreeg een hartstilstand onderaan de poort van het ziekenhuis. Niet hier niet nu schreeuwde mijn vrouw, gelukkig lag ik in een ambulance met professionele mensen die erger wisten te voorkomen en kan mijn verhaal nu vertellen. Dezelfde als eerst ben ik nog niet maar het voelt als een tweede kans die ik hoop te mogen volbrengen wil nog graag opa worden dromen verwezenlijken en leren om beter te luisteren naar mijn lichaam en natuurlijk naar mijn vrouw.