Eens een hartpatient…

…altijd een hartpatient kreeg ik ruim 2 jaar geleden continu te horen tijdens mijn ziekenhuisopname.
Ik weigerde me toen en weiger me daar nog steeds bij neer te leggen. Lees hier mijn relaas van de afgelopen 2 jaar en begrijp waarom.

Februari 2013
De standaard fysiotherapie is afgelopen maar ik wil duidelijk werken aan mijn conditie en heb mij daarom aangemeld bij een sportschool. Tevens wil ik iets aan mijn gewicht gaan doen van 93 kg met een lengte van 171 (BMI 31,8)

Maart 2013
Begin maart heb ik een echo van het hart laten maken en mijn cardioloog vertelde dat mijn ejectiefractie bij benadering 20% bedroeg. Dit is natuurlijk bar weinig maar ik kreeg te horen dat ik uit een nog veel dieper dal was gekropen (ongeveer 40% van mijn hartcapaciteit blijkt verloren te zijn gegaan door mijn hartaanval)
Om toch een wat duidelijker beeld te krijgen werd besloten dat ik een MRI-scan moest ondergaan.

Mei 2013
De afgelopen 2 maanden loeihard getraind in de sportschool (3 maal per week anderhalf uur) en ik hoopte dat dit effect zou hebben op de MRI-scan die ik begin van deze maand zou ondergaan.
Het resultaat van de MRI-scan was overweldigend. Door de 2 maanden training was mijn ejectiefractie gestegen van circa 20 naar 25%. Wel zou ik in oktober een definitief en nauwkeuriger ejectiefractiebepalingsonderzoek moeten laten uitvoeren om te bepalen of er eventueel een ICD bij mij ingebracht zou moeten worden.

Oktober 2013
Na het ejectiefractiebepalingsonderzoek een gesprek met de cardioloog. Deze heeft het woord ICD niet meer in de mond genomen; zo verbaasd was hij over mijn vooruitgang. Mijn ejectiefractie is van 25 naar 39% gegaan. Tevens vertel ik hem over mijn trainingen en de negatieve invloed die de betablokker die ik slik daarop heeft. Zonder aarzelen stelt hij voor om de betablokker te stoppen. Zo, weer een medicijn minder.
Hard trainen heeft dus wel degelijk een grote invloed op de goede werking en capaciteit van je hart.

In de krant gelezen dat er in oktober een drechtstadloop was geweest en in een opwelling zei ik tegen mijn vrouw: Volgend jaar loop ik ook de drechtstadloop en eindig ik niet bij de laatste 10
Ze viel zowat uit haar stoel want ze geloofde nooit dat ik dat zou volbrengen en dacht stellig dat ik tijdens de loop erin zou blijven.

Februari 2014
Mijn gewicht is nu 68 kilo (BMI 23.3) dus ik ben 25 kilo in een jaar kwijtgeraakt. Deze gewichtsafname heeft een zeer grote positieve invloed op mijn hardlooptrainingen.
Liep ik in oktober 2013 nog gemiddeld 7,5 km/u, nu is dat gestegen naar 8,3 km/u.

September 2014
Mijn vrouw is er toch niet gerust op of ik wel in staat ben om de drechtstadloop te lopen en voor de zekerheid gaat ze mee naar de jaarlijkse controle bij de cardioloog.
Daar hoef ik alleen maar een ECG te laten maken. Het gesprek verloopt uiterst bemoedigend. Wanneer ik mijn cardioloog vertel dat mijn boven en onder bloeddruk door mijn trainingen wel heel erg laag zijn wordt per direct besloten om de ace-remmer te halveren. (Nog een jaartje en dat medicijn kan dan misschien ook van de lijst af)
Tevens wil hij volgend jaar een bloedonderzoek laten doen om de cholesterol te bepalen en misschien dat dan de simvastatine ook nog eens van de medicijnlijst afkan.
Nadat ik hem verteld had over de drechtstadloop wenst hij mij heel veel succes en dat was gelukkig voor mijn vrouw een hele geruststelling.

26 Oktober 2014
Vandaag was het zover. De drechtstadloop. Een jaar keihard trainen en om 13:40 ga ik van start voor de 5km. Het weer was perfect en ik eindig als 302e van de 373 deelnemers.
Missie geslaagd.

Zo zie je maar. 2 jaar geleden nog als veel te dik mannetje zonder enige conditie met 14 infusen in je lichaam, een zeer zware hartoperatie achter de rug en nu glimlachend over de finish met een gemiddelde snelheid van 9 km/u

Zoals jullie zullen begrijpen is dit mijn laatste hartverhaal. Ik ben voor mijzelf hartpatient af.