Eerste bezoek aan de pacemaker poli

Na een lange tijd van wachten, werden we opgehaald uit de wachtkamer door een jonge man die zich voorstelde met zijn naam. Keurig toch?!

Meelopen naar een kamer en daar mocht ik plaatsnemen op de behandeltafel.

Er was nog een man aanwezig, maar wat zijn naam en functie waren, dat wisten we toen nog niet.

De jonge man sloot me aan, dmv. “klemmen” op mijn onderbenen en onderarmen aan een soort ECG apparaat en plaatste een “zware zak” op mijn pacemaker.

Daarna begon hij samen met de andere man allerlei dingen te bekijken en bespreken die ze op het scherm zagen.

Toen heb ik toch maar even gevraagd of zij soms de pacemaker technicussen waren. (vast een verkeerd woord)

En ja hoor, de jonge man was in opleiding en de ander was dus zijn leermeester.

Leuk dat ik dat dan ook even weet.

Toen maar even gevraagd wat ze eigenlijk aan het doen waren. Ik heb die pacemaker per slot van rekening pas 3 weken en heb dit nog nooit meegemaakt.

Er werd ons verteld dat ze de pacemaker door gingen meten, bekijken/berekenen hoe lang de levensduur van de batterij zou zijn en dat ze ook even verschillende instellingen gingen uitproberen. Van dit laatste kon ik wel wat voelen….. ja dat heb ik dus ook gevoeld. Ze hebben de pacemaker harder laten werken, dus ik voelde duidelijk dat mijn hart veel sneller ging kloppen. Niet echt prettig, maar goed dat ze het verteld hadden.

Op een gegeven moment kwam er nog een man de kamer binnen en ging aan het buro zitten en begon in mijn status te lezen/schrijven. Ik zag op zijn naamkaartje zijn naam en eronder stond: cardioloog. Dus dat was de cardioloog….

Hij begon een gesprek met de technicus (over mij heen) heel technisch, maar toen ik om opheldering vroeg vertelde hij toch wat.

De technicus kwam er achter dat de batterij van mijn pacemaker in mijn geval maar een jaar of 3-4 mee zou gaan (in tegenstelling tot de 6-8 jaar die normaal zijn) en vond dat de instelling van de stroomstootjes te hoog was. Vroeg zich hardop af wanneer dat zo ingesteld was en waarom…..

Ik vertelde dat ik alle technische gegevens van de pacemaker mee had gekregen uit Leeuwarden en dat die gegevens in mijn status zouden moeten staan, toch?!

En ja hoor. Daar stond het.

Wat blijkt, de draden in mijn hart liggen niet mooi aan, dus er moet meer een hogere stroomstoot gegeven worden om mijn hart te laten reageren. (lekker is dat….)

Maar goed, hij zou wel het een en ander veranderen, met toestemming van de cardioloog, zodat het wat meer stroom besparen zou. (doen ze daar ook al aan besparing/consuminderen…..)

Ik zie hen, alles goed en wel, maar als er maar genoeg stroom heen gaat om mijn hart te blijven laten werken.

Maar dat zou allemaal wel goed komen.

Verder ging het gesprek weer over mij heen…..

Op een gegeven moment kwam er zelfs weer iemand de kamer binnen, even afscheid van de dokter nemen…. dus weg was de cardioloog.

De twee techneuten bleven instellingen veranderen en met elkaar overleggen en wij zaten/lagen er maar bij.

De cardioloog kwam terug en klapte de status dicht, zo van OK, klaar!

Ja dacht het niet.

Ik had nog heel wat vragen en heb die dus gewoon gesteld.

De pacemaker blijkt nogal vlak onder de huid geplaatst te zijn, waardoor ik hem altijd zal blijven voelen/last van zal blijven houden. Dat zal dus niet veranderen, misschien wel wennen….

De pacemaker staat/stond ingesteld op 60 slagen per minuut. Ik vertelde dat ik zo moe/kortademig werd bij inspanning. En vroeg of de pacemaker daar ook op kon inspelen door sneller te gaan werken.

In eerste instantie was dat dan een keuze tussen OK dat kan, maar dan kan die niet op een onderwaarde ingesteld worden, zodat ik dan wel af en toe een seconde of 5-6 geen hartslag meer kon hebben en dus wat beroerd kon voelen (volgens de cardioloog)

Ik vertelde dat ze in Leeuwarden hadden gezegd, dat er 2 waarden in gesteld konden worden. En oja, zei de techneut, dat kan wél bij deze pacemaker……

Goed, dat is dan nu geregeld. Het kost de pacemaker een paar dagen om zich te reguleren of zo. Dus daar moet ik nog even rekening mee houden, qua gevoel.

Ik kan en mag weer gaan sporten.

Ik mag weer autorijden, mijn arm strekken (alleen nog niet boven mijn hoofd), mag zelfs 3 dagen voor een injectie in de wervels (pijnbestrijding ivm rugklachten) stoppen met de antistolling.

Dus ik mag weer “gewoon” gaan leven.

De cardioloog wilde me over een jaar weer terug zien, maar de technicus vond het toch beter als ik over 2-3 maanden nog een keer terug kwam voor controle ivm de hoeveelheid aanpassingen die ze nu in mijn pacemaker hadden gedaan.

Dat vind ik zelf ook een prettiger idee.

Dus zo gaat het gebeuren.

Een heel verhaal!

Als ik mij nu wat inspan, bv. de trap op loop, dan voel ik mijn hart een stuk sneller gaan kloppen. Een raar gevoel, maar dat went wel weer.

Ik leef en blijf leven, en ga weer genieten van het leven.

Ik zal de pacemaker toch moeten leren accepteren, en accepteren dat ik de pech heb dat ik hem zal blijven voelen.

Maar al met al blijf ik het geen echt prettige ervaring vinden ,deze eerste pacemaker controle. Vooral het feit dat er in eerste instantie niets uitgelegd/verteld werd aan ons en dat er gewoon over ons heen werd gepraat.