Eindelijjk: daar ben ik weer!

Op 3 maart geopereerd in Enschede, en gisteren eindelijk weer thuis! De vlag hing uit, en dat mocht dan ook wel.
Aanvankelijk is de ingreep goed geslaagd, maar na een paar dagen kreeg ik enkele complicaties: boezemfibreren en ritmestoornis. Het hart ging zo'n beetje op hol met zo'n 160 a 170 slagen per minuut. Wat ben je daar ziek van! Transpireren, en dat is "normaal" want je bent op dat moment zo'n beetje de maraton aan het lopen, aldus de heren doktoren. Nou, in 't vervolg blijf ik liever maar thuis, hoor.Laat een ander maar lopen.
Dinsdag 10/3 is geprobeerd het ritme weer goed te krijgen via elektro shocks (3). Ik weet niet of dit echt zo heet, maar het is in ieder geval niet gelukt. Verder gaan dus met medicatie. In eerste instantie werd zaterdag geopperd mij toch maar naar "mijn" ziekenhuis in Assen te sturen en daar evt. nog een keer een shock te krijgen. Maar ik denk dat dat eigenlijk niet helemaal correct is, dus op zondag nog maar een keer geprobeerd. En ja! het lukte. Met het uur voel je je dan beter worden. Gelukkig maar.
Je raakt wel meteen een paar dagen achterop in het genezingsproces. Jammer is dat.
 Dinsdag met een ambulance naar Assen vervoerd, waar ik tot donderdag ben geweest. Gistermiddag dus eindelijk weer thuis. Na twee en een halve week weer in je eigen bed! Wat voelt dat goed. Alleeen wilde de slaap niet meteen komen, maar gelukkig nog wel een paar uurtjes geslapen. Vandaag af en toe weer een uurtje op bed, en kijk, nu zit ik dit hier dus te typen. Gaat nog niet zo best, maar ik wilde toch mijn verhaal even kwijt.
Dank voor alle goede wensen, kaarsjes, gebeden. Zelfs op een school in Amerika ben ik onderwerp van gebed en gesprek deze maand. Heel bijzonder.