emotie achtbaan

beste lezer

ik ben een man van 31 jaar en dit verhaal gaat over mijn vrouw (26 jaar), hoewel het gaat over mijn gezin.

het is 18 juni 2010, de mooiste dag van ons leven, ik ga trouwen met de mooiste vrouw in mijn leven. We hebben samen 1 dochter (2 jaar). Op het moment dat we gaan trouwen is mijn vrouw zwanger, daar zijn we net achter gekomen. Ben ik dan echt de gelukkigste op de aarde, alles voor elkaar getrouwd, een mooie dochter een eigen huis. Ja, ik ben echt gelukkig.

november 2010

mijn vrouw gaat alleen naar een verjaardag van een vriendin, ze voelde zich niet zo lekker, maar wilde toch heel graag gaan. Om een uur of tien gaat alles nog prima, maar een kwartier later wordt ik gebeld door de vriendin dat mijn vrouw op de grond ligt en ze weten niet wat ze heeft. Ze hebben de ambulance laten komen. Ik heb een vriend gebeld om bij mij thuis op mijn dochter te letten die in bed ligt en ik race naar mijn vrouw toe. Op het moment dat ik aankom ligt ze op de grond en spreekt ze een raar gebrabbel, gelukkig, het valt mee. Maar toch een paar dagen naar het ziekenhuis. Diagnose epilepsie.

twee weken later

We liggen ’s morgens nog in bed en ik hoor mijn vrouw raar snurken en wederom rare geluiden maken. Ik bel de ambulance en weer wordt ze naar het ziekenhuis gebracht. Daar worden een aantal onderzoeken gedaan. Er komt helemaal niks uit. Op dit moment is mijn vrouw nog zwanger en we weten niet wat het geslacht gaat worden. Ik ben op bezoek in het ziekenhuis, ze verteld me dat we een naam moeten verzinnen voor de baby, ze heeft een voorgevoel dat het niet goed gaat komen. Ik vertelde haar dat ze niet zo gek moest doen. Toch bleef het knagen aan me en heb ik er voor gezorgd dat ze de komende dagen thuis niet alleen is, op geen enkel moment.

14 december 2010

Het is kwart over 8 in de avond en we zitten tv te kijken. Wederom naast me op de bank een vreemd gesnurk. Raar, ik ben extreem kalm, bel mijn ouders op dat het weer zover is. Daarna bel ik 112. Vertel het verhaal, dat er een ambulance moet komen, op dat moment krijg ik een koude rilling over me heen en zie ik mijn vrouw haar hoofd blauw worden. Ik heb Bhv cursus gedaan voor mijn werk, dus ik weet wat het betekend. Ik zal mijn eigen vrouw moeten gaan reanimeren. Met tranen in mijn ogen en hulp van de vrouw aan de telefoon start ik met reanimeren. Enkele ogenblikken later gaat de deurbel, hmm ik had toch over de telefoon gezegd dat achterom met de auto bereikbaar is. Ik doe open en er stormt een man met een AED binnen. Even later stormen er twee agenten binnen, ik ben blij ik kan nu afstand nemen. Er komen drie ambulances aan. Ik zit het schouwspel te bekijken en er komt figuurlijk een man met een hamer, die mijn benen wegslaat en ik zak door mijn benen. Gek genoeg riep ik alleen de naam van mijn dochter. Ze wordt gebracht naar het ziekenhuis, daar kunnen ze weinig doen voor haar en ze wordt binnen twee uur overgebracht naar het AMC.

Ze ligt 5 dagen in coma, maar goed gaat het niet, nog steeds zwanger. Hierdoor kunnen ze niet veel doen met medicatie. Na een aantal dagen wikken en wegen toch de baby halen, veiliger voor beide. Gek, het geluk om een kerngezonde jongen vast te houden, terwijl mijn vrouw vecht voor haar leven. Acht weken te vroeg geboren en hij doet het fantastisch.

Twee weken na de hartstilstand praat ze normaal, zacht tegen iedereen. Het gaat goed. Ze begint rare verhalen te vertellen tegen mij, schat haal je fiets even weg daar. Vreemd, ze wijst naar het dak en we zitten 3 hoog. Ze zal wel een beetje in de war zijn. Ik kom langs met mijn dochter en mijn vrouw verteld haar dat twee deuren verderop een dierentuin is. Ik vraag aan familie en vrienden of mijn vrouw hen dit soort dingen ook verteld. Ik begin ongerust te worden, toch maar vertellen tegen de dokter, die haalt de psycholoog erbij en ja hoor, een psychose. Kon er ook nog wel bij. Ook merk ik dat haar korte termijn geheugen haar in de steek laat. Wat er gisteren is gebeurt, dat weet ze niet meer.

Inmiddels na tien maanden, zijn we niks opgeschoten, ze gaat nog steeds van ziekenhuis naar ziekenhuis. Ze weet niet meer wat ze gedaan heeft een paar uur terug. Alles moet tegen haar gezegd worden, anders doet ze niets, initiatiefloos. Praat zacht, de helft van de tijd hoor je haar niet.

Ik zorg voor 2 super lieve kinderen, met wie het heel erg goed gaat. Werk 40 uur en ga twee keer in de week naar mijn vrouw toe. Best druk in je eentje (niet helemaal waar, krijg goede hulp van vrienden en familie).

Het mooie leven dat ik met mijn gezin had is weg, hoe kan het? vraag ik mij af. De aanvraag voor een verpleeghuis is inmiddels gedaan. Bizar, een vrouw van 26 naar een verpleeghuis. Mijn kinderen zijn dan hun moeder kwijt. Zij zullen nooit hun moeder kennen op de manier dat ik haar kende.

Met mij gaat het minder, ik voel mij futloos en leeg. Zonder mijn twee oogappels was ik al ingestort, zolang het met hun goed gaat ga ik door, ik moet en ik zal.

Nog nooit heb ik het meegemaakt, dat ik op 1 moment een stralend gelukkige vader ben en tegelijk een doodongelukkige man. De rit in een emotie achtbaan gaat nog steeds door.