En daar zit je dan…

In juli 2010 kreeg ik ineens last van duizelingen en flauwvallen, zomaar uit het niets, zelfs zittend op een stoel met lezen/tv kijken/laptop bezig zijn. Niks inspanning of zo.

Daarbij had ik al een paar jaar hoge bloeddruk en slikte hiervoor ook Micardis 50 mg bloeddrukverlagers.

Je raakt daar ook aan gewend maar de duizelingen zat me niet lekker, kon van de warmte komen maar ook van mijn bloeddruk.

NOOIT verwacht dat het van mijn hart afkomstig zou zijn.

Ben door de huisarts doorgestuurd naar de cardioloog, daar allerlei testen gehad, ook fietstest waarbij ik onderuit ging. En tenslotte een holser-kastje om alles uit te sluiten zei de cardioloog.

In die 24 uur is er een hapering gevonden dat mijn hart een slag miste. De cardioloog legde uit dat de sinusknoop niet goed functioneerde. Het was nu nog niet ernstig maar kan in de toekomst grote problemen gaan geven.

Mijn vader is 3 jaar geleden opgenomen geweest met een hartstilstand en is 5 minuten ‘dood’ geweest en dat stond nog op mijn netvliezen en dat wou ik dus absoluut niet weer meemaken, laat staan bij mijzelf.

Eind augustus hoorde ik dat ik een pacemaker zou krijgen, het is net of je een klap in je gezicht krijgt.

Maar tegelijk dringt het ook niet echt tot je door en het was op dat moment ook een ver van mijn bed show.

Achteraf bekeken heb ik de gevoelens en emoties ver weg gedrukt. Ben toch altijd gezond geweest, doe aan sport, beweeg veel, eet gezond leef gezond behalve mijn sigaretje wat nog weg moet. Verder drink ik niet, snoep niet, dus ja… dat kan mij niet gebeuren.

Tot ik een week later een oproep kreeg voor opname in het ziekenhuis. De pacemaker kon geplaatst worden.

Nog had ik die emoties niet, ben braaf naar het ziekenhuis gegaan, ik wist wat een pacemaker was, mijn vader leeft er nu ook al 3 jaar mee en doet alles en hem was het meegevallen. Wist ook wel wat er ging gebeuren.

Maar uiteindelijk toen ik op de operatietafel lag kwam er een grote omslag bij mij zelf. Ik raakte volledig in paniek en ze hadden nog niets gedaan, lag er alleen nog maar. Iedereen deed zijn ding wat ie moest doen en ik in paniek zijn.

Ze zijn wel gewoon begonnen, de plaatselijke verdoving heeft mij gigantisch veel pijn gedaan waardoor ik nog meer in paniek raakte en dan krijg je dat bekende cirkeltje. Heb nog valium toegediend gekregen maar dat hielp zelfs niet eens.

Doordat mijn spieren zo sterk waren, kon de chirurg met moeite door de massa heen komen om een ader te vinden. Ze hebben zitten trekken en duwen, ben helemaal blauw rond de wond, oksel, schouderbladen en alles doet me zeer.

Na 1,5 uur zat de pacemaker erin, alles werkte netjes zoals het hoorde, had er op zich niet zo heel veel last van, was allang blij dat het gesjor klaar was. Dat was zo erg.

De emoties stroomden er nog wel uit van al die tijd en dat heeft tot de avond geduurd.

Ik moest er een nachtje blijven, volgende ochtend naar de pacemakertechnicus, torax-foto of alles oke was en mijn bloeddruk werd gemeten en die was ineens 120/80 beter kon het niet. Ik heb gevraagd nog een keer te meten want dit kon niet waar zijn. Ja en nog 120/80 het was perfect zei de zuster.

En nog is die perfect nu na 4 dagen is hij nog steeds 120/80 of 130/85 beetje variabel maar nog niet boven de 130 of 85 uit geweest. Raar maar waar, volgens de cardioloog is dat onmogelijk dat mijn bloeddruk hiermee te maken heeft.

Maar nog heb ik zo’n pijn in mijn borstkast wat ik voor die tijd absoluut niet had, had nergens last van, bij toeval was het ontdekt. Na inspanning ben ik kortademig en mijn slokdarm/luchtpijp steekt enorm tenminste in dat gebied. Of het nu een koudje is of dat het wat anders is geen idee. Ik wacht het weekend nog even af en dan sowieso even naar ome dokter ook voor mijn bloeddruk.

Acceptatie is er nu wel maar nu nog het besef dat je ineens hartpatient bent en daar heb ik nog een beetje moeite mee al weet ik heel goed dat ik nu ‘veilig’ ben.