En dan staat het even stil…

Ik zal me eerst even voorstellen, mijn naam is Lenny, ben 30 jaar en woon in een pittoresk dorpje in Overijssel. Zit sinds half juni 2011 zonder werk maar wou voor mezelf beginnen. Had al langer last van mijn hart, meerdere malen huisarts bezocht maar pas half 2011 verder doorgestuurd voor onderzoek. Ik zit ook met carpaal tunnel syndroom maar dacht, ach het zal wel meevallen en als alles klaar is kan ik eind 2011 mijn dromen waar maken en lekker met hondjes gaan werken.

Toen kreeg ik ergens in september het nieuws van de cardioloog dat wat ik had te gevaarlijk was om mee rond te mogen blijven lopen (zijn letterlijke woorden en dat hakte er wel even in). Maar pas later dringt het echt tot je door. Mijn klachten, zoals druk op de borst, snel buiten adem zijn, zijn in een paar maanden behoorlijk verergerd.

Doorgestuurd naar Zwolle, 3 dagen geleden. Gehoord dat ik sowieso een ablatie moet voor mijn ritmestoornis en om (verder) hartfalen te voorkomen. Maar….

Er is een kans dat wat ik heb levensbedreigend is, dat kunnen ze met de MRI bekijken, maar dat kan pas over 6 weken! In de tussentijd heb ik bisoprolon gekregen. De kans schijnt klein te zijn, maar goed, als je net die ene bent heb je bijzonder weinig aan die cijfers.

Mijn wereld staat even stil en er zijn bijzonder weinig mensen om me heen die ook maar enig benul hebben van wat dit ‘nieuws’ met je kan doen.

Ik ben 30 en had zojuist na een kort maar krachtige carrière binnen de TBS e.d. besloten dat dat niks voor mij is. Ik wil iets doen waar ik gelukkig van word, zonder kleerscheuren kan thuis komen en het gevoel heb dat ik mezelf kan zijn. Dus heb ik besloten hondjes en baasjes te gaan helpen. Met één van mijn honden wil ik therapie gaan geven etc.. Of zelfs te emigreren naar Spanje en daar kijken of er een toekomst weg gelegd is voor mijn ‘droom’. Na een ernstig auto ongeluk afgelopen december geloof ik zeker dat deze dingen voor een reden in mijn leven komen, maar mijn onzekerheid en besef van kwetsbaarheid is daardoor wel lichtelijk toegenomen. Je bepaald zelf niet of in ieder geval niet helemaal of je oud wordt, het kan ook op je 20e of 30e afgelopen zijn. Best wel eng en verdrietig op sommige momenten (en misschien maak ik me wel druk voor niks, maar ja, dat weet ik vooralsnog niet).

Hoe dan ook ik hoop anderen hier te kunnen helpen en vice versa!

Groetjes Lenny