En dat is vijf

In juni 2009 is bij mij toevallig Dilaterende Cardiomyopathie ontdekt. De eerste maanden had ik geen problemen moest alleen medicijnen innemen. De problemen begonnen echter eind van dat jaar .Zoals vocht ophoping kortademig en niet meer vooruit te branden ondanks een zeer goede conditie voor mijn leeftijd (toen 53). Na overleg met mijn huisarts een afspraak gemaakt met een cardioloog en deze gaf aan dat de waardes behoorlijk verslechterd waren. De medicatie werd aangepast en ik mocht gaan. Ondanks aanpassing van de medicatie voelde ik me steeds slechter worden en ik kon nog amper lopen. De cardioloog weer ingeschakeld en deze was zeer tevreden over mij de situatie was volgens beter dan ooit. Er was dan ook geen reden om wat te ondernemen. Na overleg met de huisarts hebben we besloten in een ander ziekenhuis een second opinion aan te vragen. In juni 2010 kon ik eindelijk terecht. Na verschillende onderzoeken kreeg ik eind augustus eindelijk de uitslag (het kon me snel genoeg af gaan) uitslag de toestand was zeer ernstig EF 15 pro BNP 185 en nog wat van die mooie uitslagen. Door deze cardioloog is onmiddellijk mijn medicatie aangepast. In het gesprek kwam naar voren dat een biventriculaire ICD de beste optie voor mij was. Ik dacht dat de wereld voor mij instortte. Na overleg met de huisarts en familie (vanzelfsprekend) de cardioloog medegedeeld dat ik voor de ICD ging.

In oktober was het dan zover de ICD werd er in gezet wat mij wel mee viel. De volgende dag op de ICD kamer blijkt bij door meting dat een lead niet vast zit. Ik ben de zelfde dag nogmaals geopereerd om de lead opnieuw vast te zetten. De volgende dag mocht ik naar huis. En het heugelijke nieuws de ICD doet zijn werk goed. Ik ging met de week vooruit en kon weer een beetje sporten. In januari gaat het mis de ICD begint pijn te doen en ik ben hiermee naar de huisarts gegaan , deze dacht dat de huid geïrriteerd was. Februari weer naar de huisarts en hij heeft een afspraak voor mij gemaakt in het ziekenhuis. Ik kon twee dagen later terecht . Diagnose de ICD komt langzaam door de huid. Op 13 maart is de ICD dieper geplaatst zodat het probleem zich niet meer voor zou doen. Bij controle in het ziekenhuis begin juni blijkt echter dat nu de draden naar buiten dreigen te komen .Op 21 juni weer geopereerd om alles goed te plaatsen. Ik weet dat het vervelend wordt. Bij controle een week geleden blijkt nu dat zowel de ICD alswel de draden weer naar buiten komen . In de week van 19 september gaan ze laatste maal proberen om het zo te plaatsen dat het ditmaal wel lukt. We blijven maar hopen. Zonder ICD is terug naar af.

Wat voor mjj geen optie is.