even dotteren

Mijn naam is Ria 52 jaar oud. na een bezoek aan de cardioloog waar ik al kwam voor hartfalen,

stelde deze voor om toch maar eens te katheteriseren aangezien mijn pijnklachten weer terug kwamen.

Nou katheteriseren merk je weinig van, ja een paar uur plat en een flink blauw been.

Helaas was de uitslag niet best, 1 van mijn aders zat volledig dicht, de arts noemde het de minst

belangrijke dus was nog niet zeker of er iets aan gedaan moest worden.

Maar toch er zou gedotterd moeten worden, ook weer een kleine ingreep die zelden fout ging.

Ik zonder zenuwen angst of dergelijke naar de afspraak om te dotteren.

Maar ja bij mij ging het dus fout, eerst dotteren via de pols, dat ging niet, toen via de lies

daarbij werd de ader stukgeprikt en was ik opeens een spoedgeval. Met loeiende sirenes naar Breda het Amphiaziekenhuis. Na drie dagen was ik weer bij mijn positieven en moest horen dat ik een zware

bypass operatie had ondergaan twee omleidingen en een plasticbuisje. Na twee dagen een hartritmestoornis

die zo erg was dat ze mij 10 minuten moesten reanimeren Daarna ging het goed en kwam ik weer bij de mensen. Het ergst is dat je jezelf helemaal niet realiseert dat je heel iets ergs hebt meegemaakt. Ze vertellen je wel dat de operatie een grote en riskante was, dat je gereanimeert bent enz enz.

Maar het lijkt langs je heen te gaan, alsof het een ander is gebeurd. Natuurlijk heb je een grote snee in je borst,

zeggen ze dat je borstbeen in doorgezaagd, heb je een flinke jaap in je been waar een ader uitgehaald is, maar toch

blijft het ver weg. Ligt dat aan mij of ervaren anderen die dit ondergaan hebben dit ook zo. Hallucineren heb ik veel gedaan toen ik nog niet helemaal bij was, niet prettig, ook moest en zou ik al mijn familieleden aanraken om zeker te weten

dat ze echt bij me waren, dat ik niet droomde of dood was. Pijn heb ik de eerste dagen niet gevoeld je ligt in je bedje

word verzorgd en slaapt de meeste tijd.

Na drie vier dagen was ik meer bij bewustzijn en me bewust van wat er om me heen gebeurde. Toen knapte ik ook een beetje op. Op 2 februari ben ik geopereerd en op 12 februari mocht ik naar huis. De operatie is nu 4 weken geleden en het gaat best goed. Wel heb je weinig energie kan bijna niets een vaatdoekje uitwringen is al te zwaar. Wel kan ik met de hond wandelenen en lekker thuis me dingen doen. Maar dat het nog veel tijd gaat kosten eer ik mijn eigen energie en krachten weer heb dat is duidelijk.

1 klacht heb ik wel en dat is de pijn aan mijn borstwond en borstbeen, de artsen kunnen hier niets mee paracetemol slikken.dat helpt wel, maar toch is de pijn vreselijk irritant en constant aanwezig. Het is een een breuk en deze heeft 6 weken nodig om te genezen. Ja dat snap ik natuurlijk best wel, maar ook

mijn spieren aan de linkerzijde zijn gekneusd en pijnlijk.

Mijn vraag aan iemand op dit forum, wie heeft er een tip om deze pijn een beetje te verminderen?

Dit is mijn verhaal, groeten Ria