ff dimmen

02-01-2009

Al mijn werkende en niet werkende(pensioen) jaren ben ik een overijverig persoon geweest en tot op de dag van vandaag nog steeds ware het niet dat tijdens mijn vakantie 26 december j.l. hier min of meer hardhandig een halt aan toe werd geroepen. Een drukkende aanhoudende (toen nog lichte) pijn op de borst en happend naar adem waren voor mij redenen om mbv internet te onderzoeken wat hierover vermeld werd. Achter in mijn hoofd had ik het idee dat het weleens iets met het hart te maken had alhoewel ik verder geen uitstralingen had en de symtomen afnamen viel het kwartje niet en stopte ik met het zoeken. Twee dagen later, inmiddels weer thuis, in de nacht van zondag op maandag werd ik wakker van weer diezelfde drukkende pijn op de borst maar nu gepaard gaande met uitstraling naar de linker bovenarm/oksel. Door onwetendheid met ziektes rond het hart heb ik gewacht tot de ochtend met het bellen van of afspraak maken met een arts. Om 9:00 uur zat ik bij de huisarts die onmiddellijk de bloeddruk opnam en naar het hart luisterde. De bloeddruk was enorm. Ook hier had ik zijdelings wel eens mee te maken gehad maar ook nu moest mij uitgelegd worden wat dan hoog cq laag dan wel normaal is. Tijdens de uitleg werkte hij aan een verwijzing naar de "spoedeisende hulp" in het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Daar ben ik linea-recta naar toegereden, nadat ik mijn vrouw telefonisch had medegedeeld dat ik met een uurtje weer thuis zou zijn. Aangekomen bij de poli werd ik na mijn verhaal en het tonen van de bevindingen van de huisarts zonder pardon aan het hartapparaat aangesloten, werd de bloeddruk gemeten en werden mij pillen en een spray toegediend. Twee uur later lag ik op zaal en moest iets verzinnen om moeder de vrouw gerust te stellen maar wel vragen of ze mijn tandpasta en pijama even zou willen brengen. Op zaal werden mij nog een drietal medicijnen toegediend waarvan ik de naam nog niet eens kon uitspreken. Gezien de ernst van alles heb ik het maar niet gevraagd wat het allemaal was en begon het plichtsgetrouw in te nemen. De rest van de dag en nacht verliep buiten de nu constante druk op de borst en uitstraling naar de arm redelijk rustig. De volgende dag tegen 12:00 uur werd de druk plotseling heviger en werd de gehele controle mbt het hart direct uitgevoerd. Inmiddels vernam ik van de zaalarts dat men "vreemde dingetjes" in mijn bloed had ontdekt wat er op duidde dat ik een infarct had of weer aan het maken was. Op dat moment klapten al mij theorieën over eventuele spierpijn en of ribkneusing als een ballonnetje uiteen. Dit wordt ff dimmen dacht ik direkt en vervolgens zakte het laatste beetje moed mij in de schoenen. Daar lig je dan met je grote mond, nooit ziek, nooit gerookt en nagenoeg nooit gedronken. Wie heeft er zo'n hekel aan mij om mij zo te straffen dacht ik, dit is oneerlijk. Maar goed, vele verwensingen en zo'n 2 uur later lag ik op de "kijktafel" voor katheterisatie en om gedotterd (stent plaatsen) te worden. Mooie plaatjes van mijn hart kwamen als mooi vakantieweer voorbij, dat was aan één kant. Nu de andere kant nog. Nu de vakantieplaatjes veranderden in een soort van rivieren gebied met daarbij een dikke grijze wolk waar de rivieren niet meer de stroomsnelheid hadden die ze moesten hebben. Nadat de arts een closup liet zien zag ik niet meer dan een miezerig speldenknopje wat één of andere onverlaat als een beverdam had achtergelaten zodat de rest van de (bloed)delta het maar moest uitzoeken hoe het aan zijn trekken kwam.
 Gezien deze dit niet echt machtig was gaf het diverse signalen af om te vertellen dat het hoog tijd was om je werkhouding aan te nemen en hier wat aan te doen anders kon je er van uitgaan dat dit gedeelte voorgoed droog zou staan. "Zal ik het maar gelijk behandelen" drong opeens de stem van de arts tot mij door. UUUhhhh——–wattuh, wattuh bedoeld u, hoorde ik mij stotterend uitbrengen. We kunnen doorgaan en het euvel nu verhelpen met het plaatsen van een stent en——–man waar heeft u het over zei ik, kunt u niet even met een soort van theepot-ragertje daar even doorheen raggen zodat het weer lekker schoon is. Dat doe ik ook met kranen en leidingen. Na een korte en snelle uitleg mbt de stent en dat er nu voldoende tijd over was gaf ik snel mijn fiat aan de operatie anders werd het uitgesteld en zou ik dagen later aan de beurt zijn mits het levensbedreigend zou zijn.
De volgende dag mocht ik, ondanks de "napijn" al naar huis. Vanaf de huisarts tot mijn ontslag uit het ziekenhuis had nog geen drie dagen geduurd.
Dit is mijn verhaaltje, mijn vraag aan jullie hartgenoten is; hebben jullie ook nog napijn op de borst gehad met bijvoorbeeld de trap op en even naar buiten de kou in en weer terug!!!!