Gebroken hart?

Het kost mij moeite om mij bijeen te harken en te concentreren; het moet toch kunnen om iets op papier te krijgen?

Vorig jaar rond maart/april kreeg ik benauwdheid bovenaan de borst en heb ik mij bij daarom bij mijn huisarts gemeld; eerst stuurde zij mij voor een bloedonderzoek en een cardiotest naar het laboratorium. Dat leverde als resultaat op dat ik naar de cardioloog werd verwezen. Ook daar moest ik mij te pletter fietsen en werden allerlei testen en onderzoeken gedaan; het fietsen liep spaak op 98% (of zoiets), dus moest de inspanningstest over worden gedaan met behulp van medicatie; heftig!

Consult met mijn agenda vertoont op maandag 14 april 2008 bloedprikken, nierfunctie en nucleair onderzoek en op vrijdag 19 april zijn wij naar Amsterdam geweest om foto’s te maken van onze nichtjes en hun partners; opmerkelijk was, achter gezien, dat ik hun tempo van wandelen letterlijk al niet meer kon bijbenen…!

In december meende ik een licht pijn te voelen in mijn linker arm en dat hield een paar dagen aan; dacht zelf de volgende maand naar de huisarts te gaan als het niet over was.

De uitslag van de cardioloog heb ik nooit gehaald, omdat ik een nogal stroeve verhouding heb met mijn huisarts. Daar zal ik nog eens over schrijven, maar het is, was en blijft stom om je te laten manipuleren door je (bloed)eigen huisarts! Gewoon afspraak maken en uitslag laten bespreken!

Maar goed, een aantal weken geleden had ik een chronisch gebrek aan lucht! Ik kon met geen mogelijkheid voldoende lucht binnen krijgen, zelfs niet als ik mijn neusvleugels wijd open trok! Dus, op vrijdagmiddag 20 april jl. om 15.30 uur op naar de huisarts. Kennelijk was er in mijn (aanvals) houding iets veranderd, want ze was heel vriendelijk, controleerde mijn longen, die waren schoon, las de uitslag van de test van een jaar geleden en schrok toch wel!

Benauwdheid of zuurstofgebrek rond het hart en een lekke hartklep! Da’s lekker! Dus, afspraak gemaakt met de cardioloog en die vond, gezien de voorgeschiedenis, redenen om mij op de lijst voor een hartcatheterisatie te plaatsen. Ondanks dat ik sinds dat jaar al een medicatietherapie had, was het geen optie om deze therapie te veranderen.

Mijn huisarts diende de afspraak te maken, anders zou het nog tot mei duren voordat ik in aanmerking kwam. Zo gezegd, zo gedaan. Het ziekenhuis kon geen enkele indicatie geven hoe lang het zou duren, zelfs niet in het aantal weken. Maar, als ik aan de beurt zou zijn, werd mij twee dagen van tevoren een afspraak toegezonden!

Ok, vrijdagavond nog zwaar in de weer geweest met het verslepen van zware matrassen, omdat wij visite zouden krijgen in dat weekend; een optreden van het koor waar ik in zing en een dag later werd mijn echtgenote 65 jaar! Dat verslepen ging een beetje moeilijk, die matrassen stonden achter een luik en de draai was nogal moeilijk te maken, je kent dat wel!

Dus ik sleuren en trekken en tot drie maal toe liet ik mij achterover vallen op een stoel en trok mijn neusgaten wijd open om nog lucht te kunnen krijgen! Ik werd mij toch een partij benauwd, wil je echt niet weten! Vreemd genoeg kon ik met geen mogelijkheid de link leggen naar mijn hartproblemen en de benauwdheid; immers, weinig lucht had toch niets met je hart van doen?

Het optreden en de verjaardag – ik stond nog lekker te twisten ook – heb ik duidelijk overleefd en op dinsdag 24 maart bloedprikken en nierfunctie en op 25 maart nog eens bloedonderzoek in het lab.

Opeens, zonder waarschuwing, werd ik op maandagmorgen 6 april om tien uur gebeld of ik mij ’s middags om half vier in het ziekenhuis kon melden voor de hartcatheterisatie! Mijn vrouw zei al, de Pasen staat voor de deur, dus sommige mensen zeggen af en dan ben jij ineens aan de beurt! Wellicht gaat het zo?

Dus, ’s middags stond ik aan de poort! Mijn bloed was niet in orde, mijn nierfunctie bleek verminderd te zijn door het gebruik van Naproxen (Ziekte van Bechterew, soort reuma). Dus, zes uur voor en twaalf uur na de catheteresatie aan het infuus! Om mijn nieren te ontgiften! Ik had ook vocht achter de longen, wat die kortademigheid verklaarde!

Tijdens de voorbereiding voor de catheteresatie was een assistente met mij bezig en om mij af te leiden vroeg zij mij het een en ander. Wat ik deed, of gedaan heb, en waarom, of zo…! Ik vertelde dat ik vrijwilliger was bij de opleiding tandheelkunde in het UMCG. Oh, zei zij, dat zou ik niet durven! Waarom deed ik dat dan? Nu, ik vertelde dat wij onze zoon en enig kind op 20-jarige leeftijd door zelfdoding hebben verloren en dat ik op deze wijze (als vader) nog iets kon en wilde betekenen voor jonge mensen! Oh, dat was dan goed. De catheterisatie begon.

Het maken van de incisie was niet merkbaar, maar het inrammen van de voeldraden wel degelijk; ja, ja, ja, zei de cardioloog, dat moet even en het deed geen pijn! Nu, ik geloof hem dus nooit meer!

Het was best interessant om alles te kunnen zien en ook gelijktijdig vragen te kunnen stellen en antwoord te krijgen. Nadat alles achter de rug was nam de cardioloog tijd om zijn voorlopige bevindingen te vertellen. Kijk, zei hij, hier loopt een slagader aan de zijkant van het hart; daar vertakt hij, tenminste, dat had hij moeten doen! Maar er was geen vertakking meer en de slagader van de andere zijde van het hart probeerde het over te nemen, maar dat werkt niet echt! Het was vreemd om te zien dat er door dat gedeelte van de hartwand geen bloed meer stroomde! O, ja, zei de cardioloog nog, u heeft dus al, zonder het te merken, een hartinfarct gehad! Slikken !

Ook was er de lekke hartklep, maar daar staat mij niet direct meer van bij of ik die ook heb gezien!

Na de catheterisatie werd ik apart gelegd om de wond dicht te laten maken; de assistente had daar nog de grootste moeite mee: ik, met mijn kippekracht, zei ze nog! Toen, tijdens haar worstelen, vroeg zij mij hoe het nu kwam dat mijn zoon was overleden. Tja, dat was even moeilijk en een zeer lang verhaal. Maar in het kort, héél kort, kwam het er op neer dat mijn zoon in contact was gekomen met politie, openbaar ministerie en justitie; hij werd verdacht van brandstichting.

Maar, om hem achter te tralies te krijgen hebben zij wel enige overheidsmisdrijven moeten plegen: zij hebben hem o.m. bedreigd dat zijn vriendin, waar hij mee samen woonde, al was gearresteerd, dat zij meer wist en dat zij al gevangen zat. Hij moest maar gauw bekennen dan kwam zij wel weer vrij! Ook werd van dit verhoor geen proces-verbaal opgemaakt. De volgende ochtend heeft mijn zoon, na een nachtje in volle licht in de politiecel te hebben doorgebracht, alles bekend waarvan hij werd verdacht. Vergeet vooral niet dat dit handelen, zwart op wit, is geregistreerd en bekend bij Jusitie!

Om een lang verhaal écht kort te houden, hoef ik niet te vertellen hoe vaak wij al in de publiciteit zaken horen of lezen waarbij politie, in hun specifieke functie belast met de opsporing van strafbare zaken, “spelen” met het proces-verbaal. Ik denk hierbij aan de Puttense moord, de zaak Lancee, de Rotterdamse parkmoord, de Zaanse paskamermoord en nog vele, vele andere zaken waarbij door rechercheurs van politie, onder leiding van het openbaar ministerie en onder verantwoordelijkheid van de minister van Justitie met het document “proces-verbaal” wordt gesjoemeld.

Het ergste van dit – onrechtmatig – handelen is dat onschuldige mensen, niet in staat om hun onschuld te bewijzen, langdurige gevangenisstraffen ondergaan en in hun persoonlijke leven vernietigd worden! In de strafwet staat dat het proces-verbaal, opgemaakt op ambtseed of -belofte, voor de rechter als enig document kan gelden om te kunnen veroordelen!

Dan past het niet, zo zei ik tegen de assistente, dat onze rechtspraak sjoemelt met het ‘hart van onze rechtspraak; immers, deze justitiefiguren en rechters treden namen ons, het volk, op”! Het proces-verbaal, geldend als enig document waarop de rechter enkel en alleen al zou mogen en kunnen veroordelen, mag niet worden verkracht zoals in Nederland gebeurt!

Hoort u nu wel wat u zegt, zei de assistente? U spreekt over ‘het hart van de rechtspraak”! U heeft het hart geraakt en u bent in het hart geraakt!

Daar werd ik wel even stil van! Mijn zoon is op 10 oktober 1999 overleden en sinds 2007, toen ik alle mogelijke rechtszaken had gewonnen, inclusief enkele malen gelijk gekregen bij de Nationale Ombudsman, en afgescheept door Justitie, ben ik in een diep dal terecht gekomen. Er kwam niets meer uit mijn vingers, ik kon niets meer bedenken, ik kon de zaak niet eens meer op een rijtje krijgen! Justitie vond, omdat de Nationale Ombudsman geen ‘oordeel’ had gegeven over de geconstateerde ambtsmisdrijven, zij ook geen aktie meer hoefden te nemen om de desbetreffende politie- en justitie-ambtenaren te vervolgen! Alsof de Nationale Ombudsman een ‘rechtsmiddel’ is!

Ik stortte helemaal in! Dat duurt nu al twee jaar en er is geen vooruitgang geboekt. Ik moet zeggen, dat ik de voorgaande jaren al twee keer een inzinking heb gehad, maar dat ik de eerste keer zes maanden en de tweede keer een jaar nodig had om mijzelf weer tot de orde te roepen en bijeen te harken en de strijd weer aan te vangen! Nu was ik genekt! Diep geraakt in mijn hart!

Op woensdag 8 april werd ik ’s middags uit het ziekenhuis ontslagen.

Het wachten was op de uitslag van de catheterisatie en het consult daarvan met het UMCG; dit kon even duren!

Op donderdag 9 april stond de cardioloog op mijn antwoordapparaat: 13.15 uur, u bent geaccepteerd voor operatie van bypass plus klepreparatie. U zult nog een aantal onderzoeken moeten ondergaan en u wordt hiervoor gebeld door de secretaresse!

Ik stop nu even, het wordt mij even teveel!