Gebroken hart 4

Het is maar goed dat wij "niets uit het hoofd kunnen zetten"! De geest is namelijk niet in staat om onderscheidt te maken tussen "goede" of "minder goede" dingen.

Zet je iets "uit je hoofd", dan verdwijnen er meer dingen en dat wil je niet. Je bent heel geëmotioneerd en dat herken ik ook. Ook ik ben bang voor de komende operatie, ook ik ben bang niet meer terug te komen.

Rob schrijft dat 97% van de behandelingen slaagt, maar dat wil er maar moeilijk bij mij in. Wij zijn maar met z'n tweetjes, ik wil niet dat alle beslissingen op haar kleine schoudertjes terecht komen! Dus probeer ik alles te bespreken en duidelijk te maken hoe en wat ik wil!

Voor mijzelf ben ik niet echt bang, ik ga naar mijn rust toe, eindelijk rust! Maar de realiteit gebied mij om voor 97% rekening te houden met het feit dat de operatie slaagt en daar werk ik naar toe.

Ik heb geschreven dat ik opeens bloed in mijn plas had! Daar had ik moeite mee, nu dit weer! 's Avonds ga ik altijd een uurtje lopen, hoe moeilijk mij dit ook afgaat. Toen ik de uitslag hoorde dat ik echt bloed in mijn plas had, liepen de tranen over mijn wangen tijdens die wandeling!

Dinsdag na de Pinksteren mijn bloed opnieuw laten testen (op eigen initiatief) en ik kon na drie 's middags uur bellen: uitslag negatief! Geen bloed meer! Ik blij, maar ik kreeg de uitslag van de assistente, mijn huisarts heeft niet zelf even gebeld. Ik had daar wel om gevraagd, het is immers niet niks, zo'n open hart operatie! Ik heb gelezen dat je dan wel even 'dood' bent, immers, je hart staat dan even stil!

Donderdag jl. kreeg ik het informatiepakket van het UMC Groningen; alle informatie die je maar kan bedenken, voorafgegaan door een briefje waarin staat dat er geen enkele indicatie kon worden gegeven over de wachtlijst. Dus ik de volgende dag toch maar even gebeld! Nee, niets bekend zei de assistente, de wachtlijst is nu ongeveer 12 weken! Op de site van het UMCG staat 8 weken! Hoe kun je een mens tot rust brengen!

Maandag heb ik een afspraak staan met mijn cardioloog in Winschoten: ik zal het toch eens met hem bespreken waarom ik eerdere indicaties kreeg van een tot twee maanden! Maar ik durf ook niet echt boos te worden! Dat recht heb ik niet, maar dat wil ik ook niet hebben!

Ik wacht wel af wat hij te vertellen heeft, of mijn huisarts met hem heeft gecommuniceerd, of de uroloog van hetzelfde ziekenhuis ook zijn bevindingen met betrekken tot mijn 'bloed probleem' met hem heeft uitgewisseld. Ik ben nieuwsgierig.

Aan de andere kant ben ik enorm geëmotioneerd! Er gebeurt van alles met mij! Zo loop je te janken, zo loop je te zingen! Ja, dat doe ik nog steeds, elke dag! Alleen maar thuis, ik ga niet naar de repetities van het piratenkoor. Woensdag was ik er wel, nu voor de tweede keer; die avond wat er namelijk een 'praatavond' en daar wilde ik persé bij zijn! De eerste helft werd er gezongen en ik deed mee! Zonder erg ga je er voor, je zingt 'je hart eruit'! Dat bemerkte ik, geen lucht, geen energie, dit is niet goed! Technisch gezien!

Emotioneel heb ik genoten, er gebeurde bij een nummer iets komisch, ik had de tranen in mijn ogen, mijn bril besloeg! Nee, meezingen is niet goed, maar die avond heb ik wel genoten!